26
“หายตัวไปไหนแล้วนี่ เร็วจริงๆ เลยตาบ้านี่” การะเกดบ่นพำพึมเป็นหมีกินผึ้ง เมื่อตายักษ์ใหญ่หายไปจากสายตา กวาดมองไปรอบๆ บริเวณแล้วก็ยังไม่เห็น ยกมือขึ้นเท้าสะเอวอย่างหงุดหงิด เผลอเพียงนิดเดียวเท่านั้นเอง อติคุปต์ก็คลาดหายไปจากสายตาเสียได้ วิ่งตามหาจนทั่วสนามบินแล้วแต่ก็ไม่เจอ
‘คนอะไรวะ หายตัวเร็วฉิบเป๋งเลย มันน่าจับเอาเชือกล่ามขาไว้เสียจริงๆ ’ มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อบนวงหน้า สูดลมหายใจอัดเข้าปอดแรงๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนวงหน้านวลแดงปลั่งเพราะความเหนื่อยแย้มยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นแผ่นหลังของร่างหนาใหญ่ที่เธอจำได้ติดตราตรึงใจเดินผ่านประตูเลื่อนบานใหญ่ออกไปจากสนามบิน
‘อีตาบ้าจะรีบไปตามควายหรือไงยะ ถึงได้เดินลิ่วๆ ไม่มองซ้ายมองขวาน่ะ’
ไม่ได้โกรธนะ เพียงแค่หงุดหงิดที่ถูกทิ้งอย่างไม่แยแส ตอนอยู่บนเครื่องอีตาบ้านั่นรับปากกับเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าจะช่วยเหลือ แต่ทำไมพอออกมาลงจากเครื่องไ
