“เราไม่หนาว” คนปากแข็งปฏิเสธและเตรียมดึงออก “เราเอามาให้เธอ”
“ถ้านายตั้งใจเอามาให้เรา งั้นเราก็มีสิทธิ์แบ่งปันให้นายใช่ไหมล่ะ?” ฉันเบรกด้วยความจริงที่คนหวังดีปฏิเสธไม่ได้ “เถอะน่า เราชอบแบบนี้มากกว่า”
“...” เมื่อฉันยืนยัน การ์วินจึงพรูลมหายใจหนึ่งครั้ง ก่อนดึงมือกลับมาวางบนตักเหมือนเดิม
เมื่อระหว่างเรากลับสู่ความเงียบ ฉันจึงลากสายตากลับไปมองสายฝนเย็นฉ่ำ มองต้นไม้ไหวเอนตามแรงลม มองความอึมครึมของก้อนเมฆสีหม่นที่ปกคลุมทั่วผืนฟ้า
พลันนั้น บางสิ่งบางอย่างก็แผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
“นี่” ท้ายที่สุด เมื่อทนเงียบต่อไปไม่ไหว ความคาใจก็สั่งให้ฉันพูดอะไรสักอย่าง “ขอโทษนะที่ทำให้บรรยากาศตอนมื้อเย็นกร่อย เราไม่ได้ตั้งใจจะบีบน้ำตาหรือทำให้วันสำคัญของคุณย่าพัง ก็แค่อารมณ์มันพาไป”
ฉันยังติดค้างกับเหตุการณ์ช่วงค่ำ
“...”
“คำพูดของคุณย่าสะกิดอะไรบางอย่างในตัวเรา เราเลยควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ” ยิ่งพูดยิ่งรู้ส
