“...” ไม่รู้ว่าประโยคไหนหรือคำพูดไหนของท่านกระทบกระทั่งความเปราะบางที่ฉันซุกซ่อนไว้ น้ำตาจึงพาหลั่งรินอาบผิวแก้มอย่างไม่อาจปิดบัง
“อ้าว ร้องทำไมล่ะเจ้าเมย์? ย่าเผลอพูดอะไรไม่ดีใส่เราหรือเปล่า” คุณย่าเบิกตาโพลงด้วยความตกใจที่อยู่ดี ๆ ฉันก็ร้องไห้ออกมา
“เปล่าค่ะ เมย์แค่ซึ้งเฉย ๆ” ฉันฝืนหัวเราะทั้งที่สะอื้นฮักจนหายใจแทบไม่ออก
เมื่อความพยายามในการกลั้นน้ำตาล้มเหลวไม่เป็นท่า ฉันจึงก้มหน้าลง ปล่อยให้น้ำตารินไหลหยดแล้วหยดเล่าบนกระโปรงนักเรียน
ถ้าพ่อพูดแบบนี้กับฉันบ้าง ถ้าท่านเข้าอกเข้าใจ และให้กำลังใจฉันแบบที่คุณย่าของการ์วินทำบ้าง...ฉันก็คงปลดล็อกความปรารถนาของตัวเองได้อย่างไม่ยากเย็น ความปรารถนาที่อยากให้ท่านมองลูกคนนี้เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องการความรักความเข้าใจเหมือนครอบครัวอื่น ๆ
“นี่”
“...” ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก
พบว่าคุณย่าซึ่งเดิมทีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นเดินมาหยุดยืน
