เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน คนงานในบ้านปากสว่างเอาเรื่องที่ฉันกลับดึกไปรายงานพ่อ ส่งผลให้คืนวันเดียวกัน ‘คนที่สถาปนาว่าเป็นเจ้าของชีวิตฉัน’ โทร.มาตำหนิกันอย่างรุนแรงยาวนานกว่าครึ่งชั่วโมง
แน่นอนว่าสำหรับท่าน แค่นั้นยังไม่เพียงพอ เพราะสองวันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ไอ้ลูกไม่รักดีคนนี้ยังถูกท่านซึ่งกลับบ้านในรอบหลายวันทำโทษด้วยไม้เรียว ตบท้ายด้วยการใช้นิ้วชี้หน้า สาดวาจาเสียดแทงกันเหมือนอย่างทุกที
ไม่มีน้ำตาสักหยด ฉันเก็บความรู้สึกนั้นไว้อย่างแนบเนียน คงสีหน้าเรียบเฉยขณะหันหลังให้หนึ่งในแม่บ้านคนสนิททำแผลให้
เพราะสามวันก่อนร้องไห้โอดครวญต่อหน้าคุณย่าและการ์วินไปแล้ว ฉันในตอนนี้จึงแทบไม่เหลือน้ำตาไว้ให้อาลัยในโชคชะตาของตัวเองอีก
ได้แต่หวังว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้เพราะผู้ชายใจร้ายคนนี้
“รอบนี้ช้ำหนักมากเลยค่ะ” ขณะนั่งหันหลังให้น้าแพรซึ่งเป็นหนึ่งในคนงานที่เอ็นดูฉันมากคนหนึ่ง
