ก่อนได้มารู้จักเธอ ผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเติบโตมาอย่างดี รอบกายคงถูกโอบล้อมด้วยดอกไม้ที่ทั้งสวยงามและหอมหวาน คงมีความสุขในชีวิตมากแน่นอน...ถึงยิ้มแย้มได้อย่างสดใสและเจิดจ้ากว่าพระอาทิตย์ส่องสว่าง แต่คลุกคลีกันได้ไม่นาน ผมก็ค้นพบว่าเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และพลังงานบวกที่มอบให้ยามอยู่ด้วยกัน เธอแค่สร้างมันขึ้นมาเพื่ออำพรางหัวใจที่แหว่งวิ่นของตัวเอง
ผมเคยคิดว่าตัวเองอาจไม่ต้องการอะไรมากนัก คงปรารถนาให้เธอยิ้มกว้าง ๆ หัวเราะจนดวงตากลายเป็นสระอิ ร่าเริงและสดใสตลอดไป แต่ตอนนี้...ผมค้นพบแล้วว่าอยากให้เธอแสดงความรู้สึกในฐานะมนุษย์คนหนึ่งออกมาอย่างซื่อตรงมากกว่า
ร้องไห้ในยามเศร้า กรีดร้องในยามเจ็บ...และฉีกยิ้มเมื่อมีความสุข
“ไม่ต้องฝืนยิ้มหรือหัวเราะก็ได้ถ้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้น” ผมค่อย ๆ ใช้สำลีชุบน้ำเกลือเช็ดไปตามรอยแผลสดใหม่ พิถีพิถันสุดฝีมือเพราะกลัวทำเธอเจ็บ “ยิ่งฝืนยิ่งทรมานนะ”
จริงว่าอยากเ
