ใจอยากเฉไฉต่ออีกนิดเพราะอยากได้คำตอบในประเด็นของเขามากกว่า แต่ในเมื่อหลักฐานสดใหม่ประจักษ์ชัดไม่อาจบ่ายเบี่ยง ฉันจึงพยักหน้ายอมรับ
“อือ ก็นั่นแหละ”
“…” พอให้คำตอบไปตามตรง คนตัวสูงถึงกลับมาเงียบอีกครั้ง
เขาใช้นัยน์ตาลึกลับหลังเลนส์แว่นพินิจทุกสิ่งบนใบหน้ากันผ่านระยะห่างที่รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน เริ่มตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ริมฝีปาก และบรรจบตรงแก้มซ้ายอันปรากฏรอยมือขนาดใหญ่ที่พ่อสร้างไว้
“ขอโทษที่มาให้เห็นในสภาพนี้นะ” เม้มริมฝีปากครู่หนึ่งก็กล่าว
“...” ด้านการ์วินเงียบเหมือนเคย เดาไม่ได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่
“แต่เราทนไม่ไหวจริง ๆ ยังไงก็ต้องมาหาให้ได้ในคืนนี้”
“...” เขายังคงปิดปากไม่ส่งเสียง ทำเพียงจ้องมองฉัน
ดังนั้นฉันจึงวกกลับมาถามในสิ่งที่ยังคาราคาซัง “นี่ บอกได้ไหมว่าหลายวันที่ผ่านมานายหายไปไหนมา ทำไมไม่มาโรงเรียน ที่บอกว่ายุ่ง ๆ นี่เกี่ยวกับแผลบนหน้านายหรือเปล่า”
