ความรู้สึกผสมปนเปทำเอาคิ้วทั้งสองข้างมุ่นขมวด จากนั้นก็ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ข้างเมย์
“เมื่อกี้เราได้ยินเสียงแมวร้องเลยมาดู เป็นลูกแมวจริง ๆ ด้วย” เสียงที่เมย์ใช้อ่อนลงกว่าปกติ เธอยื่นนิ้วไปลูบเบา ๆ บนหัวกลมมนของลูกแมวทั้งสี่ซึ่งดูผอมกระหร่องบ่งบอกถึงการไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอ “ไม่รู้แม่แมวไปไหน เด็ก ๆ ได้กินนมบ้างหรือเปล่า”
ซ่า...
สิ้นคำถาม ก้อนเมฆที่มืดครึ้มส่งสัญญาณมาตั้งแต่หลายนาทีก่อนก็ทำปฏิกิริยาจนก่อเกิดเป็นสายฝนโปรยปราย
เมย์สบถอย่างหัวเสีย กระวีกระวาดล้วงร่มคันเล็กออกจากกระเป๋าสะพาย จัดการกางแล้วยื่นไปทางลูกแมวสี่ตัวที่เส้นขนยังมีร่องรอยของความเปียกชื้น แรกเริ่มสายฝนไม่ได้รุนแรง ทว่าผ่านไปเพียงนาทีเดียวหยดน้ำเย็นเฉียบก็กระหน่ำเทอย่างเกรี้ยวกราด เห็นเมย์ยอมเปียกปอนเพื่อปกป้องลูกแมว สัญชาตญาณลึก ๆ จึงออกคำสั่งให้ผมล้วงเอาร่มของตัวเองออกมาบ้าง
อยากเป็นฮีโร่...ก็ควรให้ความสำคัญกั
