“...” ถามเหมือนอยากได้คำตอบนะ แต่ทันทีที่เมย์เคลื่อนสายตาไปยังแผงขายโดยไม่รอฟังความเห็นกัน ผมถึงได้เข้าใจว่าเธอเพียงแค่ถามพอเป็นพิธี
“อันนี้เก๋” ใช้เวลามองหาเส้นที่ถูกใจไม่นาน คนตัวเล็กก็คว้าข้อมือข้างซ้ายของผมไปตรงหน้า จัดการเอาสร้อยถักสีดำที่ตนเพิ่งหยิบขึ้นจากแผงมาวางทาบ “สีนี้เข้ากับผิวนาย ใส่ขึ้นมาก เดี๋ยวผูกให้นะ”
“...” อันที่จริง...ผมไม่ชอบเครื่องประดับทุกชนิด แต่ตอนนี้กลับปากหนักไม่กล้าท้วง ยิ่งเห็นรอยยิ้มพึงพอใจของนักเรียนใหม่ จิตใต้สำนึกก็คล้ายสั่งให้แกล้งเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ปล่อยให้เธอมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเลือกโดยไม่ว่าอะไรสักคำ
ผมจับจ้องเมย์ซึ่งจดจ่อกับการผูกกำไลถักให้กันอย่างเปิดเผย สักพักมุมปากพลันยกขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเหน็บเจ้าตุ๊กตาซอมบี้ไว้ระหว่างจักแร้และต้นแขนข้างซ้ายจนหน้าตาของตุ๊กตาตัวนั้นบู้บี้อัปลักษณ์เข้าไปใหญ่
“เสร็จแล้ว” เวลาผ่านไปครึ่งนาทีกำไลถักสีดำก็สวมอยู่
