ความหน้าด้านหน้าทนของฉันทำเอาคนตัวสูงอึ้งกิมกี่จนเหมือนว่าเส้นเสียงของเขาถูกแช่แข็งไปชั่วขณะหนึ่ง
แม้แต่นัยน์ตาสีหม่นสุดลึกลับและเดาทางยากคู่นั้นก็ยังเผยความสับสนมึนงงอย่างไม่อาจปิดซ่อน ตัวฉันที่ตอนแรกเพียงยิ้มแย้มจึงหลุดหัวเราะออกมา โดยไม่ลืมสำทับเหตุผลให้คนพูดน้อยเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของตัวเอง
“วันหยุดทั้งที เราอยากใช้เวลากับเพื่อนให้คุ้มค่าหน่อยไง” ฉันอธิบายแล้วลากสายตากลับมามองสายฝนเบื้องหน้า “อีกอย่างเราก็ไม่อยากกลับบ้านด้วย อยู่กับนายและคุณย่าคงจะมีความสุขกว่า”
แม้ทางเลือกแห่งความสุขนี้จะเกิดขึ้นเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ฉันก็อยากซึมซับมันเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าขอมากไปหรือเปล่า...
“...อืม” นิ่งเงียบอยู่นานนับนาที คนข้าง ๆ ก็ครางรับคล้ายเข้าใจ “แต่ถ้าพ่อเธอรู้ เธออาจจะโดนตี”
ทว่าในความเข้าใจนั้นก็ยังฉาบแฝงความกังวล
แปลกดีที่คำพูดดังกล่าวทำให้หัวใจซึ่งพองโตในรอบหลายปีของฉัน...ฟูฟ่
