“...ขอโทษ” ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน คิดออกอยู่อย่างเดียวคือคำคำนี้ “เราแค่ช่วยเด็กที่ถูกรังแก”
“...” เมย์ชะงักและเผยความมึนงงผ่านแววตา
“แค่ช่วยเขา เหมือนที่เมย์เคยช่วยเรา” ผมพูดออกไปในที่สุด และรู้สึกว่ามันน่าอายน้อยกว่าที่จินตนาการไว้ “ขอโทษจริง ๆ ที่มาให้เห็นในสภาพนี้”
“อ้อ งั้นเหรอ...”
“...”
“…เข้าใจแล้ว” พอได้ฟังความจริงและเหตุผลประกอบ เพื่อนตัวจิ๋วก็คลายแววตาดุดันลงครึ่งหนึ่ง ก่อนยกปลายนิ้วจากมือขวาขึ้นสัมผัสมุมปากผมอย่างแผ่วเบา “แล้วโอเคไหม อยากกลับบ้านก่อนหรือเปล่า? เรื่องหนังค่อยว่ากันอีกทีก็ได้ ไม่ได้มีแค่วันนี้ซะหน่อย”
สัมผัสอุ่นซ่านจนเกือบร้อนทำเอาผมไปไม่เป็นอยู่ครู่หนึ่ง ทว่ายังคงสีหน้าปกติได้อย่างแนบเนียน
“รับปากแล้ว” ผมกล่าวและดันปลายนิ้วเรียวยาวออกเบา ๆ
ครั้งแรกที่เธอชวน ผมปฏิเสธเพราะตรงกับวันเกิดคุณย่า
ในเมื่อมีโอกาสแล้ว ผมไม่อยากทำให้เพื่อนคนนี้ผิดหวังอีก
“งั้
