ตอนที่ 8 นึกถึงเธอ
944 คำ
หลังจากช่วยป้าพรปิดร้านเปียก็ขอตัวลาเพื่อไปประกันตัวพ่อ เธอรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีอยู่ในตอนนี้ห้าร้อยห้าสิบบาท ประกันให้พ่อห้าร้อยเธอก็จะเหลือติดตัวเพียงห้าสิบบาทเท่านั้น
"ฉันมาประกันตัวพ่อจ่ะ ชื่อภพ" เปียบอกกับตำรวจคนเดิมแล้วหยิบเงินจำนวนห้าร้อยบาทยื่นให้กับตำรวจ เปียยืนเป็นกังวลเพราะเมื่อเช้าพ่อเธอพูดเอาไว้ว่าจะกระทืบเธอ
"ไอเปีย ทำไมมาเย็นจังวะ" พ่อเธอตะโกนเสียงแข็งผ่านกรงขัง ไม่รู้จะโวยวายทำไมในเมื่อเธอมาประกันตัวให้แล้ว
"ก็เปียต้องทำงานก่อนถึงจะได้ค่าจ้าง"
"ขอเบิกก่อนไม่ได้หรือไงวะ ไอป้าอ้วนๆนั่น"
"ทำไมเรียกป้าแบบนั้นล่ะพ่อ"
"อ่าว ก็มันอ้วนนี่หว่าจะให้กูเรียกว่าอะไร แล้วไหนเงิน" ภพเดินออกจากคุกก็ตรงมายังลูกสาวแล้วถาม
"เปียเหลือแค่ห้าสิบบาทเอง"
"ห้าสิบบาทจะไปทำอะไรได้วะ เซ็งเว้ย"
"เลิกเล่นการพนันแล้วหางานทำสิพ่อ"
"มีลูกเลี้ยงแล้วทำไมกูต้องทำด้วย"
"จะได้ไม่เป็นภาระลูกไงพ่อ"
เพี๊ยะ~
"โอ๊ย~" เปียล้มพับลงไปกับพื้น เธอโดนพ่อตบหน้าเข้าเต็มแรงกลางโรงพัก แต่ดีที่วายุเดินมาเห็นพอดีเลยรีบเข้ามาห้าม
"อยากติดคุกข้อหาทำร้ายร่างกายอีกหรือไง"
"นั่นมันลูกผม ผมจะทุบ ตบ ตีมันยังไงก็ได้" ภพบอกกับตำรวจแล้วหันมาพูดกับลูกสาว "พรุ่งนี้กูกับแม่จะไปดักรอที่ร้านอีอ้วน"
"กูเป็นพ่อให้กำเนิดมึงมา มึงก็มีหน้าที่หาเงินมาให้กูกับแม่มึงใช้อีเปีย จำใส่หัวไว้" ภพเฉดหัวลูกสาวก่อนจะเดินลงจากสถานีตำรวจ
"ลุกขึ้นเถอะ ไหวไหม" วายุพยุงตัวเปียขึ้นมา
"ขอบคุณค่ะ คุณตำรวจ" เธอหันไปยกมือไหว้ขอบคุณวายุที่เข้ามาช่วยเธอ นั่นจึงทำให้เขาเห็นใบหน้าของเด็กสาวชัดขึ้น
สวย...
มิน่าล่ะไอคริสเพื่อนของเขาถึงดูเหมือนจะสนใจเด็กคนนี้ แต่ทว่าอาการที่คริสแสดงออกมาเหมือนจะยังดูสับสนกับความรู้สึก ทำทีท่าว่าไม่สนใจแต่ก็ถามถึง
เด็กคนนี้น่าสงสาร พ่อแม่เป็นคนนิสัยไม่ดี ติดการพนันหลังจากที่ได้ถามร้อยเวรมาก่อนหน้า
"แล้วกลับยังไง"
"เดินกลับค่ะ บ้านอยู่ใกล้แค่นี้"
"เหรอ งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"
"เอ่อ...ไม่ต้องค่ะ" เปียรีบเดินออกจากสถานีตำรวจทันที เธอไม่ไว้ใจให้ใครไปส่งทั้งนั้น ยิ่งตำรวจคนนี้มาบอกเธอว่าจะไปส่ง เราเพิ่งจะเจอกันแล้วจะไว้ใจได้มากแค่ไหนเชียว
เธอต้องคอยระแวงสิ่งรอบตัวอยู่ตลอด
"สงสัยจะกลัว" วายุยืนพึมพำมองเด็กสาวที่รีบเดินออกไป
"โทรหาไอคริสหน่อยดีไหมนะ" มุมปากยกยิ้ม มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "ฮัลโหลว่างไหม"
(อืม)
"ให้ทายวันนี้ฉันเจอใคร"
(แล้วฉันจะรู้กับแกไหมไอวายุ)
"ฉันบอกดีไหมนะ"
(ถ้าไม่มีอะไรฉันวาง)
"เดี๋ยวสิครับเพื่อน บอกแล้วก็ได้ ฉันเจอเด็กคนนั้นที่แกถามถึงเมื่อเช้า"
"สวยเหมือนกันนี่หว่าพอเห็นหน้าใกล้ๆ" วายุบอกเสียงกระเส้าเย้าแหย่ ถึงจะไม่เห็นท่าทางของเพื่อนแต่ถ้าฟังจากน้ำเสียงเขาก็พอจะจับได้ แต่อยู่ที่ว่าเพื่อนของเขาจะเก็บอาการมากน้อยแค่ไหน
(โทรมาแค่นี้) วายุขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่เพื่อนตอบกลับมาอย่างไม่สนใจ
"ก็ดูเหมือนว่าแกจะสนใจเด็กคนนี้ ฉันก็เลยโทรมา..."
(ไร้สาระ งานการไม่มีทำหรือไง) วายุโดนเพื่อนตอกหน้ากลับ ผิดคาดกว่าที่เขาคิด
"มี แต่เสร็จเรียบร้อยแล้วครับเพื่อน นี่ไอคริสจะว่าไปเธอก็น่าสงสารนะ เมื่อกี้เธอมาประกันตัวพ่อ พ่อเธอก็พูดจาไม่ดีเลยว่ะ นั่นลูกสาวแท้ๆนะ แถมยังเฉดหัวเธออีก พูดข่มขู่อีกด้วยนะ"
(พูดจบหรือยัง)
"เออๆๆ แค่นี้แหละ" วายุกดตัดสาย
"มันไม่สนใจจริงๆเหรอวะ" วายุพึมพำกับหน้าจอโทรศัพท์ ฟังจากน้ำเสียงก็คงจะไม่ได้สนใจเธอจริงๆนั่นแหละ
คริสนั่งเอนเก้าอี้อยู่ในห้องทำงาน วันนี้งานทุกอย่างที่เขาจัดสรรคริสทำเสร็จหมดแล้วเรียบร้อย จึงมีเวลาเหลือให้เขาได้นั่งพักผ่อนอย่างสงบภายในห้องและห้ามใครเข้ามารบกวนเด็ดขาดถ้าไม่มีธุระหรืองานเร่งด่วน
แต่แล้ววายุเพื่อนตำรวจกลับโทรมาบอกเรื่องของเด็กสาวคนนั้น วายุคิดว่าเขาสนใจเธออย่างนั้นเหรอ คิดได้ยังไงกัน เธอก็แค่เด็กคนหนึ่ง ทำไมเขาจะต้องสนใจด้วย
ไอคริสจะว่าไปเธอก็น่าสงสารนะ เมื่อกี้เธอมาประกันตัวพ่อ พ่อเธอก็พูดจาไม่ดีเลยว่ะ นั่นลูกสาวแท้ๆนะ แถมยังเฉดหัวเธออีก พูดข่มขู่อีกด้วยนะ
เพียงแค่หลับตาคริสก็ได้ยินเสียงของวายุขึ้นในโสตประสาทที่พูดถึงเด็กคนนั้น จึงทำให้เขาต้องตื่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
"ข่มขู่เหรอ แล้วข่มขู่เรื่องอะไร" สมองสั่งไม่สนใจแต่ปากกลับขยับถามตัวเอง
คริสนวดขมับ เลิกนึกถึงเด็กคนนั้น เธอก็แค่เด็ก เขาย้ำกับคำนี้ไม่รู้ต่อกี่หน แต่ทำไมเขาถึงได้นึกถึงเธออยู่เรื่อย
°°°°°°°°°°
- ผู้เขียน
