สาวใช้คนโปรดของหมอคริส

ตอนที่ 9 ก็พาไปให้พ้น

ช่วงเช้าของวันต่อมา รถคันหรูสีดำทะเบียนประมูลขับเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาล ทว่าคริสกลับไม่เลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถ แต่กลับขับตรงไปยังด้านหลังของโรงพยาบาลแล้วเลี้ยวซ้ายชะลอขับเคลื่อนรถไปช้าๆ เพื่อไปยังร้านป้าพรตามสั่งร้านที่อยู่ติดกับทางเดินฟุตบาท

เมื่อคืนเด็กสาวทำเอาเขานอนไม่หลับเพราะวายุเพื่อนสนิทของเขาที่โทรมาพูดถึงเด็กคนนั้นให้ฟังเมื่อวาน สมองเขามันก็ดันจำฝังใจอยู่กับคำว่าข่มขู่ เช้าวันนี้เขาเลยต้องมาหาคำตอบเพื่อที่จะได้เลิกนึกถึงเธอสักที

ก็ดูเหมือนว่าแกจะสนใจเด็กคนนี้ ฉันก็เลยโทรมา...

"ฉันเนี่ยนะ สนใจเด็ก" ปากหน้ายิ้มหยัน ส่ายหัวไปมา เพื่อนของเขามันคิดได้ยังไงว่าเขาสนใจเธอ มันเป็นไปไม่ได้

ก็...แล้วที่เขาขับรถมาถึงหน้าร้านนี่ล่ะ มันเพราะต้องการแค่หาคำตอบที่มันรกอยู่ในสมองหรือว่าเขาคิดอะไรกับเด็กสาวคนนั้นกันแน่

คิ้วเรียวหนาขมวดเข้าหากันอย่างนึกสงสัยกับความสับสนของตัวเอง

รถยนต์สีดำคันหรูป้ายทะเบียนประมูลจอดเทียบฟุตบาทข้างทาง คริสนั่งมองร้านที่เด็กสาวทำงานอยู่ในรถ

"ร้านยังไม่เปิด?" ปากหนาเอ่ยพึมพำบนรถ คริสเห็นว่าร้านปิดอยู่แล้วป้ายชื่อด้านบนก็ชื่อร้านเดียวกันเขาจำได้ไม่ผิดแน่แต่ทำไมถึงยังไม่เปิดร้านเสียทีล่ะ

คริสยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาที่หน้าปัดนาฬิการาคาแพง "แปดโมง"

"เปิดสายงั้นสิ"

ในเมื่อร้านไม่เปิดเขาจะทำอะไรได้ งานในโรงพยาบาลก็มีอีกหลายอย่างเขาที่ต้องทำ ไหนจะตรวจคนไข้ งานเอกสารต่างๆ อีกมากมาย เขาคงไม่บ้ามาจอดรถเพื่อหาคำตอบเพียงแค่วันนี้หรอก

คริสขึ้นมาถึงชั้นสิบเก้าก็เดินตรงไปยังห้องทำงานทันที เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานก็มีโน้ตแปะอยู่ที่โต๊ะ

มีประชุมบอร์ดผู้บริหารเวลาเก้าโมงครึ่ง

มือหนาหยิบขึ้นมาดู "ลายมือพี่คัพ สงสัยจะเรื่องด่วน" ร่างหนาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วพิงพนักพร้อมกับหมุนตัวไปยังหน้าต่างที่เป็นกระจกใสข้างหลัง

สายตาคมมองท้องฟ้าสีครามกับแดดยามเช้าแสงอ่อนๆ แล้วหลับตาลง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญ" คริสขานเชิญคนที่เคาะประตูห้องเขาอยู่ด้านนอกแล้วหมุนเก้าอี้ทำงานกลับมา

"ไงครับพี่ชาย" เมื่อเห็นร่างสูงของพี่ชายผลักประตูเข้ามา คริสก็เอ่ยทักเสียงเรียบ

"พี่จำได้ว่าคริสขับรถตามหลังพี่มา ออกจากบ้านพร้อมกันแต่ทำไมถึงช้ากว่าพี่ล่ะ"

คริสหมุนเก้าอี้หันหลังให้พี่ชาย "ผม...แวะเข้าห้องน้ำอยู่ที่ชั้นล่าง" ทำไมเขาต้องกลัวว่าพี่ชายจะจับผิดด้วย ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่แวะไปร้านเด็ก...แป๊บเดียวเท่านั้น

"อืม เห็นโน้ตแล้วใช่ไหม พี่เรียกคณะกรรมการประชุมเรื่องการให้บริการของโรงพยาบาลเรา" นึกว่าจะเรื่องด่วนอะไร แต่อย่างว่าพี่ชายเขาจริงจังกับทุกเรื่อง

"ครับ ผมเห็นแล้ว" คริสหมุนตัวกลับมาพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ชาย

สองเท้าเล็กเดินนวยนาดอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย แต่พอใกล้จะถึงร้านเธอก็เห็นว่าร้านป้าพรยังไม่เปิด

เปียรีบเดินไปที่หน้าร้านแล้วตะโกนเรียกป้าจากข้างนอก

"ป้าพรจ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"อ่าว เปีย" เสียงเรียกจากคนด้านหลังทำให้เธอรีบหันหลังไปมอง ก็เห็นว่าป้าพรหิ้วตะกร้าที่มีของสดและผักสดเต็มมือ

"มาจ่ะ เปียช่วยนะ" สองมือเล็กเอื้อมไปหยิบตะกร้าสีเขียวมาถือไว้

"เออ ขอบใจ งั้นเอากุญแจนี่ไป" ป้าพรยื่นกุญแจร้านให้กับเธอ "ช่วยป้าเปิดร้านหน่อย วันนี้ไอแดงคนที่ป้าจ้างมันซื้อของสดวันนี้มันลา ป้าก็เลยต้องไปซื้อของเอง เลยเปิดร้านสาย"

"จ่ะป้า เดี๋ยวเปียเปิดให้นะ" เปียวางตะกร้าลง แล้วนั่งยองเพื่อไขกุญแจก่อนจะดันประตูม้วนเหล็กขึ้นเพื่อเปิดร้าน

"แรงเยอะดีจริงเรา"

"เปียยังแข็งแรงอยู่นะจ๊ะ อีกอย่างประตูมันก็ไม่ได้หนักมาก"

"จะบอกว่าป้าแก่งั้นสิ"

"แก่แต่ยังสาวอยู่น๊า"

"อย่ามาปากหวานหน่อยเลย ไปเลยเข้าไปเตรียมของดีกว่า เปิดร้านสายมาก รายได้ก็หดลง"

"จ่ะป้า"

ช่วงพักเที่ยงลูกค้าเข้าร้านไม่ขาดสายเช่นเคย หลายวันมานี้ที่ร้านป้าพรขายดีเป็นพิเศษทั้งเจ้านายและลูกน้องก็ปลื้มใจที่เห็นลูกค้าเข้ามาทานอาหารที่ร้านอย่างต่อเนื่อง ของขายทุกอย่างในร้านขายหมดเกลี้ยง

เมื่อไม่มีลูกค้าเข้าร้านแล้วป้าพรกับเปียก็นั่งพักแข้งขา ยืนขายมาหลายชั่วโมงขามันก็อ่อนล้า

"ขายดีแบบนี้ป้าค่อยหายเหนื่อยหน่อย" ปากบอกหายเหนื่อย แต่ก็นั่งทุบขาตัวเองไปด้วย คนมันแก่แล้วก็แบบนี้แหละ ยืนนานๆ ก็เริ่มไม่ไหวแต่ก็ต้องอดทนเพื่อปากท้อง

"เปียดีใจมากเลยที่ลูกค้ามาทานที่ร้านเยอะแบบนี้" เธอพูดจากความรู้สึกจริงๆ

"ป้าก็ดีใจลูก"

"เอ่อ ป้าพรจ๊ะเปียอยากปรึกษาอะไรหน่อย" เสียงใสเศร้าสลด ทำเอาป้าพรนึกเป็นห่วงคงจะมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ และก็คงไม่พ้นพ่อกับแม่ของเธอ

"พ่อกับแม่เราสินะ"

"จ่ะป้า เมื่อวานตอนเย็นเปียไปประกันตัวพ่อมา พ่อบอกว่าวันนี้ช่วงเย็นจะมาดักรอที่ร้านเพื่อเอาเงินจ่ะ"

"ไอสองคนผัวเมียนี่ไม่รู้จักหางานหาการทำ เป็นภาระให้ลูก" ป้าพรพูดด้วยความโทสะ ถ้าพ่อกับแม่เธอเป็นคนดีกว่านี้ ป่านนี้เด็กสาวคงได้เรียนมหาวิทยาลัยไปแล้ว

"เปียย้ายมาอยู่กับป้าที่นี่ดีไหม เป็นห่วงเราเหลือเกิน"

"มันจะยิ่งเป็นปัญหาน่ะสิจ๊ะ พ่อกับแม่คงได้มาอาละวาดที่นี่แน่ๆ เปียรู้จักพ่อกับแม่ดี"

"แล้วจะเอายังไง"

"เปียถึงอยากจะปรึกษาป้าจ่ะ"

"ป้าถึงบอกให้เราย้ายมาอยู่กับป้าไง"

"เปียลำบากใจจ่ะป้า"

"เห้อ มันไม่มีทางออกเลยใช่ไหม" ทั้งที่เสนอให้เธอมาอยู่ แต่เธอก็ไม่เอากลัวว่าป้าพรจะลำบากและมีปัญหาไปด้วย

เปียนั่งหน้าเศร้า เงินที่เธอหาได้ก็ไม่เคยได้อยู่กับเธอนานเลย

ตกเย็น สองผัวเมียภพกับสายพ่อแม่ของเปียก็มายืนดักรออยู่หน้าร้านป้าพรตามที่ลั่นวาจาไว้กับลูกสาว

โครม~

"ไปให้พ้นๆ จากร้านฉัน" ป้าพรโยนกระทะเขวี้ยงใส่สองผัวเมียที่ยืนชะเง้อมองอยู่หน้าร้านแล้วตะโกนด่าลั่น

"เกิดเขวี้ยงโดนหัวแตกไงทำไง ฉันเรียกค่าทำแผลนะเว้ย" สายตะโกนบอกป้าพรที่ยืนในร้าน "แล้วไอเปียมันอยู่ไหน" ภพถามหาลูกสาวเพราะมองเข้าไปในร้านก็ไม่เห็น

"เปียอยู่นี่จ่ะ" เปียเดินออกจากหลังร้าน เธอกำลังทำความสะอาดร้านให้กับป้าพร แต่พอได้ยินเสียงพ่อกับแม่เธอก็รีบเดินออกมา

"นี่เงินจ่ะ" เปียยื่นเงินให้พ่อกับแม่โดยที่ไม่ต้องรอให้ภพกับสายท้วง

หมับ~

"เปีย อย่าไปให้เลย" ป้าพรแย่งเงินกลับคืน เธอทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นเด็กคนนี้ทำงานงกๆ เพื่อนำเงินให้พ่อกับแม่ของเธอไปเล่นการพนัน

"อ่าว อีอ้วนมีสิทธิ์อะไรมาแย่งเงินไป นั่นมันเงินกูนะเว้ย"

"เงินไอเปียมัน และนี่ก็ค่าแรงของกูที่ให้กับเปียมันไว้ แต่มึงสองคนกลับเอาไปเล่นการพนัน"

"ไอเปีย นี้มึงฟ้องไออ้วนนี่เหรอวะ" ภพตะคอกใส่หน้าลูกสาวแล้วชี้หน้าคาดโทษ

เปียได้แต่ยืนนิ่งเนื้อตัวสั่นเทารีบเดินไปหลบอยู่หลังป้าพร

"เป็นพ่อเป็นแม่แท้ๆ แต่กลับไม่เป็นที่พึ่งให้กับลูก เปียมันถึงได้มาพึ่งฉันยังไงล่ะ"

"ไอลูกไม่รักดี มึงออกมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ" ภพพ่อของเธอเข้าไปจับตัวเปียเอาไว้แล้วตบหน้าลูกสาวแรงๆ

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"โอ๊ย เปียเจ็บนะพ่อ" เธอร้องครวญน้ำตาใสไหลเปรอะหน้าแก้มด้วยความเจ็บปวด

"ปล่อยเปียเดี๋ยวนี้นะ" ป้าพรหวังจะเข้าไปช่วยแต่สายแม่ของเธอกับขวางเอาไว้

"มีสิทธิ์อะไรเอาเรื่องของกูไปพูดให้คนอื่นฟังห๊ะ" ภพจิกหัวลูกสาวด้วยอารมณ์โทสะก่อนจะตบหน้าเธอซ้ำ

เพี๊ย~

เปียนั่งทรุดลงกับพื้นยกมือไหว้ขอร้องด้วยเนื้อตัวสั่นเทาเพราะความกลัว

"พอแล้ว เปียจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว" เธอร้องไห้สะอื้น อายคนที่เดินผ่านไปมา แต่ก็ไม่มีใครเห็นใจหรือเข้ามาช่วยเลย ก็เรื่องในครอบครัวใครเขาอยากจะยุ่ง

"เปีย เปีย" ป้าพรผลักสายแล้วรีบเข้าไปพยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้น แต่ทว่ากลับมีมือหนาของใครอีกคนที่ยื่นเข้ามาช่วย

"เข้ามาเสือกอะไรด้วย" ภพถามคนที่เข้ามาใหม่แล้วชี้หน้า

"ไปกับฉัน" คริสไม่ตอบคำถามภพแต่บอกกับเด็กสาวให้เดินขึ้นรถไปกับเขา

"เห้ย ลูกสาวกู มึงจะเอาไปไหนวะ" ภพเดินเข้าไปหวังจะกระชากตัวลูกสาวกลับ แต่คุณหมอหนุ่มกลับหันมาชี้หน้าทันทีที่รู้สึกว่ามีคนประชิดตัว

"หรืออยากจะติดคุกอีกรอบ" คริสบอกเสียงเย็นยะเยือกทำเอาคนฟังถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเขาเอ่ยคำว่าติดคุก

"คุณป้าครับ" คริสเรียกป้าพรให้เดินมาหา

"เธอเข้าไปนั่งในรถก่อน" เขาสั่ง เปียจึงเปิดประตูรถคันหรูขึ้นไปนั่งตามคำสั่งของคุณหมอที่เธอชอบ

"สองคนนั้นคือพ่อกับแม่ของเธอใช่ไหมครับ"

"ใช่จ่ะคุณหมอ"

"นี่นามบัตรผม มีอะไรให้โทรหาผมได้เลย" คริสยื่นนามบัตรให้กับป้าพร

"แล้วคุณหมอจะเอาเปียไปไหน" ป้าพรถามอย่างสงสัยจู่ๆ ก็พาเธอเดินออกไป

"ก็พาไปให้พ้น..." คริสหยุดพูดแล้วมองที่ภพกับสายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำเอาสองผัวเมียถึงกับยืนนิ่งไม่กล้าสบตาสายตาที่เย็นชาคู่นั้น แถมคำขู่ของเขาก็ชวนทำเอาภพกับสายไม่กล้าพูดอะไรมาก

ป้าพรที่เห็นสีหน้าของคุณหมอจึงได้เข้าใจ ก็แล้วจะเอาเด็กคนนี้ไปไหนกันล่ะ อย่างน้อยเธอควรจะรู้

"ผมแค่จะพาเธอไปพักอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน ป้าจัดการเคลียร์ที่นี่ให้เรียบร้อย แล้วค่อยมาหาเธอก็ได้ครับ ยังไงก็โทรหาผมได้"

"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ"

°°°°°°°°°

ฮีโร่มาช่วยน้องแล้ววววว