ตอน 7 ความรักมันห้ามกันไม่ได้
896 คำ
เปียปั้นหน้าไม่ถูก ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง เพราะเธอยังคงรู้สึกอายจากเรื่องเมื่อเช้า
แต่ด้วยสปิริตเธอเป็นพนักงานคนเดียวในร้านและมีแค่ป้าพรที่เป็นคนทำอาหาร มือเรียวเล็กหยิบกระดาษกับปากกาออกจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ 1...2...3
พรึ่บ~
สองเท้าเล็กเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะของลูกค้าสองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่นั่นก็คือคุณหมอกับพยาบาลผู้ช่วยที่เธอเจอเมื่อวาน
"รับอะไรดีคะ" เด็กสาวถามเสียงหวานมองหน้าโซลที่เป็นผู้ช่วยพยาบาลเพียงคนเดียว เธอไม่กล้ามองหน้าคุณหมอเลย เธออายจริงๆ
"ฉันเอา...ข้าวผัดหมูจ่ะ"
"ค่ะ" เธอจดเมนูลงในกระดาษแล้วเดินออกไปแต่ทว่า...
"ฉันยังไม่ได้สั่ง" เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเห็นเด็กสาวเดินออกไป คริสจ้องหน้าเธออยู่ตลอดแต่เธอกลับไม่สบตาลูกค้าอย่างเขาเลย แล้วรับออเดอร์เพียงแค่คนเดียว แล้วเขาล่ะ
เปียหยุดชะงัก แอบโขกหัวตัวเองไปหนึ่งที "บ้าจริง" เด็กสาวจึงหมุนตัวกลับมารับออเดอร์คุณหมอ
"ระ รับอะไรคะ"
"ผัดผัก...ปลาดอลลี่มีไหม?" เปียตกใจเล็กน้อย เธอจำได้ว่าเมนูที่คุณหมอสั่งมันเป็นเมนูที่เธอเคยซื้อมาให้
"เอ่อ...ไม่มีค่ะ"
"แล้วมีปลาอะไรบ้าง ฉันอยากทานปลา" เขามองหน้าเด็กสาวที่เอาแต่ก้มหน้ามองกระดาษที่ถืออยู่ในมือพร้อมกับปากกาที่เธอพร้อมจะจดลงไป
"ปลาสลิดจ่ะ เอ่อ..ปลาสวาย ปลากระพงจ่ะ"
"มีแค่นี้?"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นเอาแค่ผัดผักไม่ต้องใส่เนื้อสัตว์ ฉันจะทานแบบมังสวิรัติ แล้วก็อย่าอมน้ำมันมาก ได้ไหม"
"เอ่อ...ดะ ได้ค่ะ" เธอจดเมนูลงกระดาษด้วยมือที่สั่นเทา เปียควบคุมตัวเองไม่อยู่ และแน่นอนว่าทุกอากัปกิริยาของเธออยู่ในสายตาของคุณหมอหนุ่มอยู่ตลอด แม้กระทั่งพยาบาลเองเธอก็แอบจับสังเกตคุณหมอที่นั่งตรงข้ามกับเธอได้เลย ทำไมคุณหมอต้องมองเด็กสาวคนนี้อยู่ตลอด
"แล้ว รับน้ำอะไรคะ" เปียถาม
"น้ำเปล่าแล้วกันจ่ะ"
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" เปียหมุนตัวเดินกลับไปยื่นกระดาษที่เธอจดเมนูอาหารให้กับป้าพร แล้วเดินไปหยิบน้ำดื่มจากตู้เย็นมาสองขวด
"น้ำค่ะ" เปียวางลงไปบนโต๊ะพร้อมกับก้มหน้าเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้อีกฝั่งที่อยู่ตรงข้าม
ในร้านมีแค่ลูกค้าเพียงสองคนเท่านั้นในเวลานี้ เพราะก่อนหน้าก็มีลูกค้าเข้ามาทานข้าวที่ร้านอย่างไม่ขาดสาย ในเวลานี้เธอเลยได้มีเวลาพัก
แต่ทว่าตอนนี้ดวงใจน้อยๆ เธอมันเต้นโครมครามแบบระรัว มือเล็กยกขึ้นทาบอกซ้ายของตัวเอง ไม่กล้าหันไปมองโต๊ะของคุณหมอทั้งที่ในใจอยากจะมองก็ตาม แต่กลัวหันไปแล้วคุณหมอจะรู้ว่าเธอแอบมองเขา
"เปีย เสร็จแล้วมาเอาไปเสิร์ฟ" ป้าพรตะโกนบอก เด็กสาวจึงรีบเดินไปหยิบจานข้าวสองจานแล้วเอาไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะของลูกค้า
"ได้แล้วค่ะ" วางจานข้าวปุ๊บเธอก็เดินเข้าหลังร้านไปเลย ขอไปตั้งสติและทำใจก่อนครู่นึง น่าจะมีลูกค้าเข้าร้านเพิ่มอีกสักสองสามคน เธอจะได้มีงานทำตลอดเวลาไม่ต้องไปโฟกัสที่คุณหมอ
"ป้าจ๊ะ คิดเงินจ่ะ" โซลพยาบาลผู้ช่วยคุณหมอเรียกป้าพรให้คิดเงิน
"จ้า เปียคิดเงินลูกค้า"
...
"เปียเอ้ย หายไปไหนน่ะ"
"จ่ะ ป้า เปียอยู่นี่" เธอรีบเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงอขงป้าเรียกเธอ
"ไปอยู่อะไรหลังร้าน คิดเงินลูกค้าเร็ว"
"จ่ะ"
"เอ่อ..ข้าวผัดหมูสามสิบห้าบาท ผัดผักมังสวิรัติสามสิบบาท น้ำเปล่าสองขวดยี่สิบบาท ทั้งหมดแปดสิบห้าบาทค่ะ"
คริสหยิบเงินแบงก์ร้อยออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้กับเธอ "ไม่ต้องทอน"
"เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณค่ะ" เธอรับเงินจากมือคุณหมอแล้วนำเงินค่าอาหารไปให้ป้าพร
"นี่จ่ะป้า คุณหมอบอกไม่ต้องทอน"
"เหรอ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ คุณพยาบาล" คริสพยักหน้ารับพร้อมกับพยาบาลที่ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเดินออกจากร้านไป
"เปียเขินคุณหมอใช่ไหม" เมื่อคุณหมอหนุ่มหล่อเดินออกจากร้านไป ป้าพรก็เอ่ยแซวทันทีก่อนหน้าที่เห็นเธอออกจากหลังร้านก็รู้ได้เลยว่าเธอหลบหน้าคุณหมอ
"คือเมื่อเช้าเปียเจอคุณหมอที่สถานีตำรวจ ฉันอายจ่ะป้า ป่านนี้คุณหมอคงรู้ว่าพ่อกับแม่เปียติดคุก" เธอบอกเสียงเศร้า กลัวคุณหมอจะรังเกียจที่เธอมีครอบครัวติดการพนัน
"โถ่ เปียเอ้ย" ป้าพรลูบหัวเธออย่างนึกสงสาร เปียคงจะชอบคุณหมอเอามากๆ ถึงได้คิดมากแบบนี้
"ป้าจ๊ะ เปียชอบคุณหมอมากเลย เปียฝันสูงเกินไปไหมแต่เปียอายที่ครอบครัวเปียยากจน มีพ่อแม่ติดคุกเพราะการพนัน ป้าจ๊ะเปียควรทำยังไง"
"ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก ถ้าเปียอยากจะชอบคุณหมอก็ชอบไป ป้าจะเป็นกำลังใจให้เปียอยู่ตรงนี้"
°°°°°°°°°°
- ผู้เขียน
