ตอนที่ 10 ลาพ่อแม่
1363 คำ
คริสมองคู่สองผัวเมียด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนจะเดินไปขึ้นรถยังฝั่งคนขับ
ทว่าภพกับสายก็ได้เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้ามองผู้ชายที่มาช่วยลูกสาวไว้ เมื่อชำเลืองเห็นว่ารถคันหรูได้แล่นออกไป
"ไอผู้ชายหน้าหล่อคนนั้น รู้จักกับไอเปียด้วยเหรอวะ ท่าทางจะรวยมาก ดูขับรถสิ" สายถามภพที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
"ก็เห็นเหมือนกับมึงนั่นแหละ" ภพตอบกลับแต่สายตายังคงชะเง้อมองรถคันหรูที่ขับไปจนไกลแล้ว
"อีอ้วนผู้ชายเมื่อกี้ใคร" ภพหันมาถามป้าพรที่กำลังเก็บกระทะที่เธอเขวี้ยงใส่ตัวกาลกิณีที่ยืนกันอยู่สองคน
"ก็ผู้ชายไงถามแปลก"
"วอนนักนะมึง กูถามดีๆ" ภพทำท่าง้างมือจะตบแต่ป้าพรกลับยกกระทะขึ้นพร้อมฟาดกลับ เอาสิตบมาตบกลับไม่โกง
สายสะกิดภพเพราะไม่อยากให้มีเรื่องตรงนี้ "อย่ามีเรื่องเลย กลับกันเถอะ ส่วนเรื่องไอเปีย...ไว้ค่อยว่ากัน" สายเริ่มอายสายตาคนที่เดินผ่านไปมา
"รอดตัวไปนะมึง" ภพชี้หน้าป้าพรแล้วเดินกลับไปพร้อมกับสาย
"ไปเสียได้ก็ดี" ป้าพรส่ายหัวให้กับคู่รักนักการพนันสองคนนี้ "เปียยังโชคดีนะลูกที่ได้คุณหมอมาช่วย" เปียเธอชอบคนไม่ผิดจริงๆ หวังว่าหลังจากนี้เธอจะเจอแต่เรื่องดีๆ กับเขาสักทีแล้วก็อยากให้เธอสมหวังกับคนที่เธอชอบด้วย
ภายในรถยนต์สีดำคันหรู เปียนั่งเกร็งไปทั้งตัวไม่แม้แต่จะถามอะไร เพราะคุณหมอวกรถกลับมาที่โรงพยาบาล
"เธอชื่ออะไร"
"เปียค่ะ"
"ชื่อจริง นามสกุล"
"ถามไปทำไมคะ"
"จะให้พยาบาลกรอกประวัติ"
"กรอกทำไมคะ เปียไม่ได้เป็นอะไร"
"ก็แค่เช็คร่างกาย ไม่มีอะไรหรอก อย่ากลัวไปเลย"
ก่อนหน้า คริสขับรถออกจากโรงพยาบาลทางด้านหลัง คุณหมอหนุ่มตั้งใจจะไปหาคำตอบอีกครั้ง แต่กลับพบว่าเด็กคนนี้กำลังโดนคนเป็นพ่อรังแก คริสมองในรถอยู่ครู่จึงได้ลงจากรถแล้วเข้าไปช่วยเธอ แต่ในระหว่างนั้นเขาก็ถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไปทำไม ช่วยเธอไปทำไม ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด
หรือเพราะเขาสงสาร แล้วสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้ที่วายุเพื่อนสนิทของเขาบอกว่าเธอโดนข่มขู่ก็คือโดนพ่อผู้ให้กำเนิดรังแกแบบนี้ใช่หรือเปล่า
เด็กคนนี้เธอเจออะไรมาบ้างในแต่ละวัน ทำไมพ่อแม่ถึงไม่รักเธอเลย
เมื่อรถยนต์สีดำคันหรูจอดสนิทในลานจอดชั้นวีไอพี
"ลงจากรถ แล้วตามฉันมา" เขาออกคำสั่งเสียงเรียบแล้วเปิดประตูลงจากรถ
เปียพยักหน้ารับทำตามคำสั่งของคุณหมอแล้วเดินตามเข้าไปในโรงพยาบาล
"ณดา ไชยศิลป์ ชื่อของเธอช่วยกรอกประวัติให้เธอด้วย แล้วตามผมมาที่ห้องตรวจ อ้อเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้ด้วย" คริสบอกกับพยาบาลก่อนจะหันมาบอกเธอ "ส่วนเธอตามฉันมา"
"ค่ะคุณหมอ"
คริสพาเธอไปยังห้องตรวจคนไข้เพื่อเช็คร่างกายและทำแผลให้กับเธอด้วยตัวเอง
"คุณหมอคะ ค่าตรวจแพงไหมคะ เปียขอผ่อนได้ไหม" แค่เงินติดตัวตอนนี้เธอยังไม่มีเลย เปียกลัวว่าไม่มีเงินจ่ายแล้วจะโดนจับตัวให้ทำงานใช้หนี้อยู่ที่โรงพยาบาล
"ไม่ต้องจ่าย"
"คะ"
"ไม่ต้องจ่าย" คริสพูดซ้ำแล้วมองใบหน้าเด็กสาวคนนี้ให้ชัดๆ เธอดูสะอาดสะอ้านมากขึ้นกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรก ผิวพรรณเริ่มนวลผ่อง ดวงตาสวยกลมโต ริมฝีปากกระจับได้รูป จมูกทรงหยดน้ำเข้ากับรูปหน้า แต่เสื้อผ้าของเธอยังคงเป็นเสื้อผ้าเก่าสีซีดๆ ขาดๆ
"ไม่ต้องจ่ายเหรอคะ" เธอสงสัย หรือว่าที่โรงพยาบาลเขามีบริการเช็คร่างกายฟรีไม่เสียเงิน
"สอดแขนเข้าไปในเครื่อง แล้วกดปุ่มstartสีเขียว"
"อ่อค่ะ" เปียสอดแขนเข้าไปในเครื่องวัดความดันแล้วทำตามที่คุณหมอสั่ง เครื่องวัดค่อยๆ บีบรัดต้นแขนเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
"คุณหมอคะ อุปกรณ์ทำแผลค่ะ" พยาบาลเปิดประตูเข้ามาเพื่อนำอุปกรณ์ทำแผลมาให้ตามที่คุณหมอสั่งแล้ววางลงบนโต๊ะ
"อืม"
"เอามาทำไมตั้งเยอะแยะคะ" เธอมองของทำแผลที่อยู่ในถาดมีเครื่องมือเต็มไปหมด
"ดูท่าเธอจะสงสัยเหลือเกินนะ" คริสตอบกลับเสียงเรียบ เปียจึงเม้มปากแน่น เพราะเธอคิดว่าคุณหมอคงจะรำคาญที่เธอถามนู่นนี่
"ความดันปกติ ถอดแขนออกมา" คุณหมอหนุ่มจดตัวเลขลงในแฟ้มประวัติ
"ชื่อเปียใช่ไหม"
"ค่ะ"
"ฉันหมอคริส" เขาแนะนำตัวเอง แล้วเขยิบเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆ เธอเพื่อดูร่องรอยบาดแผลฟกช้ำบนใบหน้าที่เกิดจากฝีมือของพ่อเธอ
หัวใจดวงน้อยๆ เต้นโครมครามเมื่อคุณหมอเอาใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ "เธอโดนกระทำแบบนี้บ่อยหรือเปล่า" คริสถามแล้วหันไปคีบสำลีแล้วชุบแอลกอฮอล์เพื่อเช็ดมุมปากและรอยบริเวณใต้ตา
"มะ หมายถึงโดน...ตบเหรอคะ"
"อืม"
"ก็...ไม่บ่อยหรอกค่ะ"
"แบมือ" คริสสั่งเปียก็ทำตามอย่างว่าง่ายมองคุณหมอที่เธอชอบด้วยสายตาช่ำชื่นหัวใจ คุณหมอดีกับเธอมาก ช่วยเธอจากพ่อแม่ที่ใจร้ายแล้วยังทำแผลให้เธอด้วยตัวเองอีก
คริสปัดเศษดินออกจากมือเล็กๆ แล้วนำสำลีชุบแอลกอฮอล์เพื่อทำความสะอาดแผลบนมือที่เป็นรอยถลอก
"เจ็บตรงอื่นอีกหรือเปล่า" เขาถามแล้วมองสำรวจตามร่างกายเธอ
"เอ่อ...ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ" เปียยกมือไหว้ขอบคุณในน้ำใจของคุณหมอที่มีน้ำใจให้กับคนจนๆ อย่างเธอ
"เปียกลับเลยได้หรือเปล่าคะ"
"จะกลับไปไหน"
"ก็...กลับบ้าน" แค่พูดคำว่าบ้านเปียก็ก้มหน้าลงกำมือตัวเองแน่น เก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ บ้านที่มีพ่อแม่ใจร้ายคอยแต่รังแกลูก โขกสับ ด่าทอสารพัดทุกสิ่งทำอย่างเหมือนว่เธอไม่ใช่คน
"กลับไปให้โดนทำร้ายอีกงั้นเหรอ"
"เอ่อ..."
"แล้วถ้าฉันไม่ให้เธอกลับล่ะ" คริสมองเด็กสาวก็นึกสงสาร การที่เธอมีชีวิตความเป็นอยู่แบบนั้นมันต้องทุกข์ทรมานมากแค่ไหน เขาเองก็คงไม่ปล่อยให้เธอกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ได้อีก พ่อแม่รังแกฉันแท้ๆ ถึงจะไม่รู้ที่มาที่ไป แต่ในวันนี้สิ่งที่เขาเห็นด้วยตามันก็ทไให้เขาเข้าใจได้ชัดมากขึ้น
คริสจะไม่ถามอะไรเธออีก เพียงอยากจะช่วยเด็กคนนี้ไว้ก็เท่านั้น เธอน่าสงสารมากในตอนนี้ เด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวต้องมาเจอพ่อแม่แท้ๆ ทำร้ายลูกตัวเอง เดนนรกส่งมาเกิดชัดๆ
เปียเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอ "คุณหมอไม่ให้เปียกลับบ้านเหรอคะ"
"อืม ฉันจะให้เธอพักอยู่ที่โรงพยาบาลไปก่อน"
"แต่พ่อกับแม่..."
"เธออยากกลับไปอีกเหรอ"
"ค่ะ นั่นคือบ้านของเปีย อีกอย่างถึงคุณหมอจะให้เปียอยู่ที่นี่ แต่เปียคงอยู่ได้ไม่นานหรอกค่ะ ไงเปียก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของเปีย"
ดวงตาคู่สวยเศร้าหม่นลงเหมือนคนหมดหนทาง เพราะตลอดสิบเก้าปีเธอไม่เคยได้เลือกชีวิตด้วยตัวเองอยู่แล้ว
"ได้ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน แต่..กลับไปลาพ่อกับแม่ของเธอ"
"ว่าไงนะคะ" เธอตกใจเบิกตากว้าง คุณหมอจะให้เธอกลับไปลาพ่อกับแม่งั้นเหรอ
"ได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันจะพาเธอไปลาพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วไปอยู่กับฉันที่บ้าน แต่ฉันไม่ได้ให้เธออยู่ฟรีๆ หรอกนะ"
ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งๆ อีกคนที่พยายามช่วยชีวิตเด็กคนนี้ให้หลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์ กับเธอที่ตกตะลึงกับคำพูดของคุณหมอที่ว่าจะพาเธอไปอยู่บ้านเขา
"บอกทางฉันด้วยว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน"
°°°°°°°°°°
- ผู้เขียน
