ตอนที่ 3
1465 คำ
อาริตาก้าวเข้ามาในโรงพยาบาล มุ่งหน้าตรงไปยังห้องพักฟื้นของสมศักดิ์น้าชายแท้ๆ ด้วยความร้อนใจเป็นที่สุด หลังจากที่สมศักดิ์ถูกนำตัวมาส่งโรงพยาบาลแล้ว ดาริกาน้าสะใภ้ก็สั่งให้หล่อนรอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน ทั้งๆ ที่หล่อนแสนจะเป็นห่วงน้าชายยิ่งนัก
“น้าศักดิ์แกปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
นี่คือคำพูดทางโทรศัพท์ของดาริกาที่โทรมาบอกเมื่อครึ่งชั่วโมง แต่หล่อนทนอยู่ที่บ้านไม่ได้ จำต้องรีบดั้นด้นมาหาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ทราบว่าคนไข้ที่ชื่อสมศักดิ์ กอบกุลอยู่ห้องไหนคะ”
หล่อนรีบถามพยาบาลที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้วยความรีบร้อน
“อยู่ชั้นสาม ห้อง 80 ค่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
หล่อนรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ และมุ่งหน้าไปยังห้องพักฟื้นของน้าชายทันที
เสียงลิฟต์ร้อง และประตูก็เปิดออก หล่อนรีบก้าวออกไป และมองหาห้องหมายเลข 80
หล่อนเดินไปตามทางแคบๆ ที่สองฝั่งเป็นห้องพักของผู้ป่วยทั้งหมดช้าๆ เฝ้ามองเลขหน้าห้องจนกระทั่งตามหาได้เจอ
“ห้องนี้นี่เอง”
หล่อนเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้อง ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ กำลังจะเปิดประตูเข้าไป แต่มีมือของใครบางคนมาแตะที่บ่าเสียก่อน หล่อนหันไปมอง
“น้าดา...”
ดาริกายืนอยู่ด้านหลังของหล่อน แถมยังมองหล่อนด้วยสายตาไม่พอใจ
“ใครใช้ให้มา น้าบอกแล้วใช่ไหมให้เฝ้าบ้าน”
“แต่ริต้าเป็นห่วงน้าศักดิ์ อยากมาเยี่ยม”
“ฉันก็โทรไปรายงานแล้วไงว่าน้าของเธอไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว”
“แต่ริต้า...”
“หรือว่าอยากให้น้าของเธอตายๆ ไปซะล่ะ”
“ไม่นะคะ ริต้าไม่เคยอยากให้น้าศักดิ์ตาย”
หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมดาริกาต้องกีดกันไม่ให้หล่อนเข้าไปเยี่ยมสมศักดิ์ด้วย
“งั้นก็กลับไปซะ”
“ขอริต้าเข้าไปดูน้าศักดิ์ก่อนไม่ได้เหรอคะ แค่แปบเดียวก็ยังดีค่ะ”
ดาริกาทำหน้าย่นใส่อย่างโมโห ก่อนจะโพล่งออกมาเสียงดังลั่น
“ที่ไม่ให้เข้าไปเยี่ยม ก็เพราะน้าของเธอไม่อยากเห็นหน้าของเธอยังไงล่ะ ริต้า!”
“ไม่อยากเห็นหน้าริต้า?”
“ใช่ น้าของเธอบอกว่าในเมื่อเธอไม่ยอมช่วยเหลือครอบครัว ก็เลยจะไม่ขอพบหน้าเธออีก”
อาริตาตกใจ รีบละล่ำละลั่กปากคอสั่น
“แต่ริต้า... ริต้าก็ตอบตกลงไปแล้วนี่คะว่าจะ... จะยอมปลอมเป็นพี่แมรี่ เพื่อแต่งงานน่ะ”
ดาริกาแทบซ่อนรอยยิ้มดีใจเอาไว้ไม่อยู่
“แน่ใจนะว่าไม่ได้โกหก”
“ริต้าเป็นคนไม่ชอบโกหก น้าดาก็รู้นี่คะ”
ดาริการะบายยิ้มออกมา ยกมือขึ้นตบบ่าของหล่อนแผ่วเบา
“งั้นก็ได้ ตามน้าเข้ามาเลย”
อาริตากะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาให้จางหายไป ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องพักฟื้นของสมศักดิ์
บนเตียงร่างของสมศักดิ์นอนนิ่งอยู่ ที่ศีรษะมีผ้าก๊อตสีขาวขนาดใหญ่ปิดเอาไว้แทบทั้งหมด
“น้าศักดิ์...”
“นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเธอขัดคำสั่งนะ น้าศักดิ์ของเธอก็คงไม่คิดสั้นไปกระโดดให้รถชนแบบนี้หรอก” ดาริการีบซ้ำเติม ในขณะที่อาริตาร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ริต้าขอโทษค่ะ ริต้าขอโทษ...”
“จำเอาไว้ ถ้าน้าของเธอขอร้องให้ทำอะไรก็ทำๆ ไปเถอะ เพราะถึงยังไงเขาก็เลี้ยงดูเธอกับพี่สาวมาตั้งแต่เล็ก นี่ถ้าไม่มีไอ้ศักดิ์ ป่านนี้เธอกับพี่สาวของเธอคงตายตั้งแต่ยังไม่ได้หัดเดินแล้วล่ะ”
ดาริกายังคงทวงบุญคุณไม่หยุด แต่นั่นมันก็คือความจริงที่หล่อนไม่อาจจะปฏิเสธได้
“ริต้าจะทำ... จะทำทุกอย่างที่น้าศักดิ์ต้องการค่ะ”
“คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว งั้นรีบกลับไปขัดเนื้อขัดตัว และเตรียมพร้อมแต่งงานเถอะ”
“ให้ริต้าอยู่เฝ้าน้าศักดิ์สักคืนไม่ได้เหรอคะ”
“เธอเป็นแค่หลานจะมาอยู่เฝ้าผัวของฉันทำไม กลับไปเถอะ น้าศักดิ์ของเธอปลอดภัยแล้ว”
“แต่ว่า...”
“ไหนว่าจะไม่ขัดคำสั่งไงล่ะ หรือว่าลืมคำพูดของตัวเองไปแล้ว อาริตา”
“ค่ะ... ริต้ากลับก็ได้ แต่น้าดาจะต้องดูแลน้าศักดิ์ให้ดีนะคะ ริต้าเป็นห่วง”
“เออๆ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก ฉันเป็นเมียมันมาตั้งหลายสิบปี จะทิ้งมันได้ยังไง”
แม้จะยังเป็นห่วง แต่หล่อนก็ไม่อาจจะดึงดันอยู่ต่อได้ ในที่สุดก็ต้องเดินออกมาทั้งน้ำตา
“น้าศักดิ์ ริต้าขอโทษ... ริต้าขอโทษ...”
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง เมื่อเห็นนางพยาบาลเดินสวนมาและจะเดินเข้าไปในห้องของสมศักดิ์
“เป็นลูกสาวของคนไข้เหรอคะ”
นางพยาบาลทักทายหล่อน แต่หล่อนก็ต้องรีบส่ายหน้าน้อยๆ ปฏิเสธ
“เป็นหลานสาวค่ะ”
นางพยาบาลยิ้มให้กับหล่อน ก่อนจะพูดขึ้น
“ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ คนไข้ไม่เป็นอะไรมาก น่าจะพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ”
“แต่ว่า...”
หล่อนกำลังจะถาม แต่ประตูห้องพักฟื้นของสมศักดิ์ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของดาริกาเสียก่อน
“นั่นยังไม่กลับอีกเหรอ ริต้า” พอดาริกาเห็นหล่อนคุยกับนางพยาบาลก็รีบไล่ทันที
“กำลังจะกลับแล้วล่ะน้าดา”
หล่อนตอบน้าสะใภ้ และยิ้มให้กับนางพยาบาล ก่อนจะเดินจากมา
ดาริกามองตามร่างของอาริตาไปจนลับสายตา จากนั้นก็รีบเดินตามนางพยาบาลเข้าไปในห้อง
“รบกวนคุณพยาบาลช่วยบอกคุณหมอให้หน่อยได้ไหมคะว่าคนไข้ยังคงตกใจกับการถูกรถเฉี่ยว ขอนอนต่ออีกสักสองสามคืน...” ดาริกาพูดกับนางพยาบาล
“แต่คุณหมอบอกว่ามีแค่รอยฟกช้ำและแผลถลอกนิดน่อยเองนะคะ ความจริงวันนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ”
“เอ๊ะ คุณพยาบาลนี่ ก็บอกแล้วไงว่าจะขอนอนต่ออีกสักสองสามวัน เงินมีจ่าย เข้าใจไหมคะ”
“เอ่อ...” นางพยาบาลอึ้งไป
ดาริกาทำหน้าบูดใส่
“ตามที่ขอนะคะ อ้อ แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นมาขอเยี่ยมอีกตอนที่ฉันไม่อยู่ ไม่ให้เยี่ยมนะคะ”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ เห็นเธอบอกว่าเป็นหลานสาว”
“หลานสาวจะมาแย่งผัวฉันน่ะสิคะ เข้าใจไหม”
นางพยาบาลเอ๋อกินอีกรอบ “แต่เธอสวยขนาดนั้น ไม่น่าจะมาชอบ...” หยุดพูดและมองไปยังสมศักดิ์ที่ตอนนี้เอาผ้าก็อตบนหัวไปซ่อนเรียบร้อยแล้วเล็กน้อย “ผู้ชายสูงวัยกว่ามากแบบคนไข้เลยนะคะ”
“ผัวฉันมีเงินไง เอาล่ะ คุณพยาบาลทำตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ น่ารำคาญ”
ดาริกามองนางพยาบาลที่เดินออกไปแล้วอย่างโมโห จากนั้นก็หันมาเล่นงานสมศักดิ์ต่อ
“แกนะแก เห็นไหมเกือบถูกจับได้แล้วว่าไม่ได้ถูกรถชนจริงๆ”
“อย่ามาพูดมากนังดา มึงจ่ายเงินค่ารถให้ไอ้สมมันไปหรือยัง เดี๋ยวมันมาทวงถึงโรงพยาบาลแล้วจะยุ่งกันใหญ่”
“จ่ายไปแล้วล่ะน่า”
ดาริกาตอบอย่างหงุดหงิด
“นี่รู้ไหมว่าฉันต้องคอยรับหน้าเสื่อตอบคำถามหมอกับนางพยาบาลทั้งหลายเกี่ยวกับเลือดหมูที่แกเอามาราดตัวเพื่อหลอกนังริต้ามันแค่ไหน ตอบจนน้ำลายจะแห้งหมดปากแล้วเนี่ย”
“เอาน่า เดี๋ยวนังริต้ามันแต่งงานไปกับเจ้าชาย เราสองคนจะได้สบายยังไงล่ะ อดทนหน่อย”
“แกก็พูดได้น่ะสิ นอนเฉยๆ นี่ ฉันน่ะต้องปากเปียกปากแฉะอยู่คนเดียว”
“มึงจะบ่นทำไมวะนังดา เดี๋ยวได้เงินมาเราก็ถลุงด้วยกันอยู่ดี” สมศักดิ์พูดอย่างโมโห และรีบพลิกตัวนอนหันหลังให้ “
“กูจะนอนแล้ว ถ้านังริต้ามันมา มึงก็เอาผ้าก็อตใต้หมอนมาปิดที่หัวกูด้วยก็แล้วกัน”
“แกก็เอาแต่ความสบายนะ ไอ้สมศักดิ์”
สมศักดิ์ไม่สนใจความไม่พอใจของภรรยา เขารีบหลับตาลงและไม่สนใจอะไรอีก
ดาริกานั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่บนโซฟาภายในห้องพักฟื้นของสมศักดิ์อย่างโมโห
“นี่ถ้าไม่เพราะเงิน ฉันไม่ยอมแกแบบนี้หรอก ไอ้สมศักดิ์”
- ผู้เขียน
