Chapter 6 - แยกย้าย

1247 คำ
Chapter 6 - แยกย้าย  วันสอบสุดท้าย... ทุกคนในห้องต่างเข้ามาล่ำลาธันย์ ส่วนฉันได้แต่ยืนมองเงียบ ๆ เพราะความรู้สึกมันนอยด์จนบอกไม่ถูก หรือเพราะว่าบางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ “ครีม สอบเสร็จอย่าเพิ่งกลับบ้านนะ รอกูแป๊บ” “ไหนว่าแม่นายจะให้คนเอารถมารับไปกรุงเทพเลยไง” “บอกให้รอก็รอ” ดูมัน นอกจากไม่ตอบคำถามฉัน ธันย์ยังหันมาทำเสียงดุใส่ฉันอีก “เออแค่นี้ก็ต้องดุ...งั้นไปรอที่เดิมนะ” ที่เดิมของฉันกับธันย์คือ ม้าหินอ่อนใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ตรงใกล้สนามกีฬา ปกติถ้ามันไปซ้อมบอลมันก็ให้ฉันรออยู่ตรงนั้นเสมอ รอมันแบบนี้มาตลอดหลายปีจนจะกลายเป็นที่ประจำเราสองคนไปซะแล้ว พอมานึก ๆ ไป บางทีถ้าไม่ติดว่าเราสองคนคือเพื่อนกัน คงอื่นก็คงคิดว่าเราสองคนก็เหมือนแฟนกัน แต่ทว่า…ไม่ใช่ “เออเดี๋ยวกูเสร็จธุระรีบตามไป” ธันย์ดูรีบร้อน เหมือนจะมีใครสักคนเรียกมันไป เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันเห็นธันย์เอาแต่แชตไลน์กับใครสักคน … ผ่านไปร่วมชั่วโมง เป็นฉันที่นั่งรอมันมาจนเมื่อย นักเรียนคนอื่นเริ่มทยอยกลับจนบางตา ทีเห็นจะมีอยู่ก็เหลือแต่พวกรุ่นพี่ม.6 ที่ยังอยู่ถ่ายรูปร่ำลากันเพราะต้องแยกย้ายเรียนต่อมหาวิทยาลัย “ไอ้ธันย์บ้าให้รอนานไปแล้วนะ ต้องให้โทรตามจนได้สินะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้น ตั้งใจจะด่ามันแบบเต็มสปีดเพราะเริ่มจะโมโห “ครีม” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เรียกฉันให้หันกลับไปมอง ตอนแรกหลงดีใจนึกว่าธันย์ ทว่าพอหันมากลับไม่ใช่ “อ้าว …ว่าไงทรอส” ฉันลุกขึ้นยืนเล็กน้อย แปลกใจที่คนเดินมาหาไม่ใช่ธันย์ทั้งที่เป็นคนนัดฉันให้มารอ แต่กลับกลายเป็นทรอสที่เรียนอยู่ห้องหนึ่ง วิทย์-คณิต “ทำไมครีมยังไม่กลับอีกล่ะ พวกมอ. ห้ากลับกันจนเกือบหมดแล้ว หรือเธอรอไอ้ธันย์อยู่งั้นเหรอ” “อื้อ…ดูดิป่านนี้มันยังไม่มาเลย ดูแป๊บเดียวของมันร่วมชั่วโมง น่าโมโหที่สุด” “ว่าแต่ครีมกับธันย์ เธอสองคนคงเป็นแฟนกันสินะ เห็นไปไหนด้วยกันบ่อย ๆ นี่ก็คงรอมัน” “เปล่าไม่ใช่แฟน...เอาอะไรมาเป็นแฟน ฉันกับมันโตมาด้วยกันเถอะ” ใช่เพราะฉันกับธันย์ไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ การที่พูดแบบนี้คงไม่ผิด “ค่อยโล่งหน่อย” คนตรงหน้ายิ้มเหมือนดีใจ ในขณะที่ฉันขมวดคิ้วเป็นปมเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องถอนหายใจโล่งอกแล้วทำหน้าดีใจขนาดนั้น “โล่ง…โล่งอะไร?” “โล่งดิ เพราะถ้าเธอเป็นแฟนกับมัน เราคงเสียใจน่าดู” “หา…” อย่าบอกนะว่านี่คือการสารภาพรัก ฉันผู้ซึ่งไม่เคยเจอผู้ชายสารภาพรักมาก่อนในชีวิต สกิลเรื่องของความรักเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้ “คือ เราชอบเธอนะครีม” “เอ่อ ดะ เดี๋ยว” “คือปีหน้าเราสองคนก็จะจบมอ. หกแล้ว เราอยากใช้ช่วงปีสุดท้ายไปพร้อมเธอ” “เรา…ยัง เอ่อ” ไงดีล่ะให้ตอบว่าอะไร ฉันไม่เคยเตรียมใจเรื่องนี้เลย จริงอยู่ที่ทรอสหล่อ เรียนเก่ง สาว ๆ กรี๊ด แต่…ฉันไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนี้กับเขาเลยแม้แต่น้อย “ครีม!” เสียงเข้มของธันย์ที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาฉันสะดุ้งโหยง “ไอ้บ้าธันย์ทำไมมาช้านัก” ฉันรีบหันไปบ่นธันย์เพื่อกลบเกลื่อนอาการที่กำลังโดนสารภาพรักแบบซึ่งหน้า “คุยไรกัน!” ธันย์ทำเสียงดุ ไม่พอมันยังเอาแขนวางบนบ่าของฉันอีก สายตาที่มันจ้องมองทรอสเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ทำอย่างกับว่าถ้าท้าต่อยกันได้คงต่อยกันไปนานแล้ว “คุยอะไรนะเหรอ ก็ไม่มีอะไรมาก กูเพิ่งสารภาพรักกับครีม นี่ก็รอครีมตอบรับอยู่ มึงเสือกเดินมาก่อน” ทรอสพูดออกมาหน้าตาเฉย ในขณะที่ฉันทำสีหน้าบอกไม่ถูก “คือ มันไม่ชะ…” “ส่วนมึงก็เพิ่งไปสารภาพกับลูกนัทห้องกูมาไม่ใช่เหรอ เห็นลูกนัทบอกกูว่า มึงนัดไปหาที่ห้องสมุดเพราะมึงอยากสารภาพรักกับมัน” ฉันพูดไม่ทันจบประโยค ทรอสก็พูดแทรกขึ้นมา แถมประโยคที่ทรอสพูด เหมือนยืนยันได้ว่าที่ธันย์มาหาฉันช้าเพราะอะไร…คงจะเพราะแบบนี้เองสินะ เหมือนหูอื้อตัวชาไปแล้วยังไงไม่รู้ จริงอยู่ที่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลบๆที่หัวใจ “กูไม่ได้นัดลูกนัท แต่ไปเจอมาจริง” “เห็นไหม มึงก็ยอมรับอยู่นี่ว่าไปหามัน” “ที่นายมาช้าเพราะแบบนี้เหรอธันย์” ฉันที่เสียเวลารอธันย์มาตั้งนาน อดไม่ได้ที่จะหันไปมองมันแบบผิดหวัง ดูเอาเถอะขนาดเราจะได้เจอกันวันสุดท้าย แต่ที่ไหนได้กลับต้องนั่งรอมันตั้งนาน เพื่อรอให้มันไปสารภาพกับสาวมา “ไม่ใช่แบบนั้นเว้ยครีม” “ช่างเถอะ...งั้นก็ดีใจกับนายด้วยแล้วกันเรื่องลูกนัท” ฉันเงียบไปอึดใจก่อนจะหันไปยิ้มให้กับอีกคน “ฉันตกลงจะคบกับนาย…ทรอส” “ครีม!” ธันย์ทำสีหน้าตกใจ แต่ก็นั่นแหละ แล้วไงมันก็เพิ่งไปสารภาพกับสาวมาเหมือนกัน งั้นก็วิน-วิน ไปเลยสิ เพื่อนกันมีแฟนพร้อมกันคงจะดี “ทรอสเราสองคนมาจบมอ. หกไปพร้อม ๆ กันนะ” ไม่รู้อะไรที่ทำให้ฉันพูดประชดธันย์ไปแบบนั้น และดูเหมือนว่าจะมีทรอสที่มีสีหน้าดีใจอยู่คนเดียว ในขณะที่ทั้งฉันและธันย์มีสีหน้าแย่มาก เราสามคนยืนเงียบไปพักใหญ่ด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ก่อนที่รถเก๋งของแม่ธันย์จะเข้ามารับ ฉันเลยขอแยกกับทรอสไปก่อน เพื่อไปสวัสดีป้าพรที่เป็นแม่ของธันย์ ระหว่างที่ธันย์จะขึ้นรถ มันหันกลับมามองฉันที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ “ครีม...” “หืม...ว่า....” “กู…กูว่ากูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้ววะ คือกู…” “พอธันย์ไม่ต้องพูด ตลกว่ะ เพราะนายจะมีแฟนอย่างลูกนัท แล้วนายก็ดันมาบอกไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว เออดี...ต่อไปก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน” ฉันหมุนตัวเดินออกมา เพราะก่อนหน้านี้ยกมือไหว้ป้าพรเพื่อลาแกไปแล้ว “เดี๋ยวดิครีม...” ธันย์จับแขนฉัน ในขณะที่ฉันรู้สึกเหมือนขอบตามันร้อนผ่าวจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว “ฉันไม่อยากฟัง...” … และนั่น…คือเรื่องราวตอนมอ.ห้า ที่เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจนวันนี้ มันหายไปจากไอจี เฟซบุ๊ก รวมไปถึงเปลี่ยนโทรศัพท์ ราวกับว่ามันกับฉันหลุดวงจรของความเป็นเพื่อนไปเลย… ???
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม