Chapter 7 - เหตุผลที่หายไป

773 คำ
Chapter 7 - เหตุผลที่หายไป แปลกเนอะที่คนบางคนหายไปจากวงจรชีวิตกันเป็นปี ๆ อยู่ดี ๆ ก็มานั่งเสนอหน้าด้วยการมาขอกินบะหมี่สำเร็จรูปแบบหน้าด้าน ๆ ทำยังกับลืมไปหมดแล้วว่ามันเคยพูดอะไรกับฉันบ้าง “มองไรนัก” คนที่ถูกฉันแอบมองเงยหน้ามาจากชามบะหมี่ ทั้งที่ปากยังคงเคี้ยวอยู่ตุ้ย ๆ “ก็แค่มองว่านายอิ่มยัง ถ้าอิ่มแล้วก็กลับไปห้องนายเลยไป ฉันจะนอน” “นอนด้วยคนดิ กลัวผี” “มะเหงกสิ” ธันย์ก็กวนไม่เลิก แถมยังเอาจุดอ่อนเรื่องที่ฉันกลัวผีมาหลอกอีก พอธันย์พูดจบก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็นะ...คนเพิ่งมาอยู่ที่นี่วันแรก มันใช่เรื่องที่จะเอามาหลอกกันได้เหรอ “ไม่เชื่อที่พูดอ่อ พูดจริงนะเว้ย ไม่งั้นไม่รีบเคาะประตูมาหา ตั้งแต่เห็นว่ามึงแอบดูกูที่ระเบียงแล้ว” ธันย์ทำสีหน้าจริงจัง แต่คนฟังอย่างฉันไม่ได้รู้สึกสนุกด้วยสักนิด “นายบ้าหรือเปล่า เจอหน้าเพื่อนเก่าครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเป็นปี ๆ หายหัวไปไหนก็ไม่เคยบอก แล้วจะมาขอนอนด้วยเนี่ยนะ ออกไปเลย ออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้าไปไกล ๆ เลยนะ” เป็นฉันที่ยกหมอนอิงพิงหลังบนโซฟา ปาใส่ธันย์อย่างสุดแรง “เฮ้ยไรวะเนี่ยครีม” คนตัวโตยกแขนขึ้นป้องหมอนอิงที่ฟาดลงไปที่แขน ก่อนจะลุกขึ้นหนีร่นไปที่หน้าประตู “บอกให้ออกไปไง!” “ใจร้ายฉิบ” “ฉันไม่จำเป็นต้องใจดีกับคนที่ใจร้ายกับฉันก่อน!” เสียงปิดประตูใส่หน้าคนบางคนที่ดื้อด้านยอมออกไป ก่อนที่ฉันจะทรุดตัวรูดลงนั่งพิงประตูอย่างหมดแรง “อีตาบ้า ทำไมต้องมาเจอกันอีกด้วยวะเนี่ย” นั่นสิผ่านมาเป็นปี อุตส่าห์เกือบจะทำใจได้แล้ว ละแบบนี้จะตัดใจจากเขาได้ยังไง Talk ธันย์ หลังจากที่โดนครีมไล่ออกมาจากห้อง สุดท้ายก็เป็นผมที่ยืนโง่ ๆ อยู่หน้าประตูห้องของเธอครู่ใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง แล้วทิ้งร่างตัวเองนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง… หนึ่งปีเต็ม ๆ ที่ผมไม่เคยติดต่อครีม ไม่ใช่ว่าไม่อยากติดต่อกับเธอ แต่ทว่าในวันนั้นที่ผมต้องเดินทางกะทันหัน ก็รู้มาว่าครีมตกลงคบกับไอ้ทรอส ผมโทรกลับเข้ามือถือเครื่องของครีม แต่ไอ้ทรอสดันเป็นคนกดรับสาย “ครีมล่ะ” “เข้าห้องน้ำ” “ทำไมมึงยังอยู่กับครีม ไหนกูขอคุยกับครีมหน่อย” สองทุ่ม ครีมควรจะถึงบ้าน แต่ไอ้นี่มารับสายมือถือครีมได้ไง “มึงเป็นแค่เพื่อน ถามยังกับเป็นแฟน ตกลงมึงกับครีมเป็นไรกันวะไอ้ธันย์” ปลายสายทำน้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยพอใจ “กู…กูก็เพื่อนครีมไง เมื่อกี้ตอนเลิกเรียน ครีมมันโกรธกูอยู่ กูต้องเคลียร์กับมันก่อน” ใช่…ถ้าแม่ไม่เร่งผมให้รีบขึ้นรถ ไอ้ประโยคที่ว่า -ไม่อยากเป็นเพื่อนกับครีมแล้ว- คงได้ขยายความมากกว่านี้ แล้วเป็นไงสุดท้ายครีมก็โกรธจัดไม่รอให้อธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ “ไอ้ธันย์ กูจะบอกอะไรมึงให้นะ ตอนนี้ครีมตกลงคบกับกูเป็นแฟนแล้ว ละตอนนี้กูสองคนกำลังมาดูหนังด้วยกัน ทางที่ดีมึงห่าง ๆ แฟนกูไปเลยดีกว่า กูไม่อยากให้ครีมสับสนหรือต้องเลือกระหว่างเพื่อนผู้ชายอย่างมึง หรือว่าแฟนอย่างกู!” ไอ้เจ้าทรอสมันพูดจบ มันก็ตัดสายในขณะที่ผมยังอึ้งอยู่ นั่นสินะ…ถ้าครีมจะมีแฟน แล้วผมจะไปห้ามอะไรครีมได้ ก็คง…ต้องตัดใจจากครีมหรือเปล่าวะ “เออ…กูไม่ยุ่งก็ได้วะ” …. หลังจากวันที่ต้องย้ายบ้านแล้วไอ้เจ้าทรอสมันดันรับสายครีมตอนที่เธอเข้าห้องน้ำ ผมก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไป และก็เป็นเพราะผมเองอีกเหมือนกัน ที่ปิดโทรศัพท์เครื่องนั้นทิ้งไปเลย ไม่อยากเข้าเฟซ…. ไม่อยากเข้าไอจี…. ไม่อยากเปิดดูไลน์…. ที่สำคัญผมกับครีม…ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องติดต่อคุยกันอีกต่อไป ???
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม