Chapter 5- ไม่อยากเป็นเพื่อนอีกต่อไป
342 คำ
Chapter 5- ไม่อยากเป็นเพื่อนอีกต่อไป
-ย้อนไปตอน ม.5-
“แม่ข้างบ้านเขาทำอะไรเสียงดังนัก” ฉันที่แต่งชุดนักเรียนเสร็จแล้วเดินออกมาแบบงง ๆ
“ป้าพรเขาจะย้ายบ้านไปกรุงเทพ อ้าว ธันย์ไม่ได้บอกหนูเหรอ”
“บอกอะไรไม่เห็นบอก” จากที่งงอยู่แล้วเลยงงไปกันใหญ่ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาธันย์ไม่เคยมีทีท่าว่าจะย้ายไปไหน เรา…ยังวางแผนอนาคตด้วยกันอยู่เลยว่าจะเรียนมหาวิทยาลัยอะไรด้วยกัน แล้วนี่มันคืออะไร?
“นั่นไง ธันย์มาพอดี ลูกลองคุยกับธันย์ดูก็แล้วกัน”
แม่พยักพเยิดให้ฉันไปคุยกับธันย์เอง ในขณะที่แม่หันไปคุยกับป้าพร ส่วนฉันพอเห็นธันย์เดินมาก็แทบจะวิ่งถลาเข้าไปหา
“อะไรอะ นี่นายจะย้ายบ้านเหรอธันย์ ทำไมไม่เห็นนายคิดจะบอกกันก่อนเลย”
“กู…เพิ่งตัดสินใจได้ว่าจะอยู่กับพ่อหรือแม่ดี”
“แล้วนายก็ตัดสินใจจะไปกับแม่”
“อืม…สงสารแม่ว่ะ กูต้องไปดูแลแม่” ธันย์ยิ้มแต่ฉันรู้ว่าดวงตามันเศร้ามาก
“อ่า…ละแล้ว นายจะย้ายไปเมื่อไหร่?”
“รอสอบเสร็จแม่จะมารับที่โรงเรียน ส่วนวันนี้แม่ก็แค่เข้ามาเก็บของไปไว้ก่อน”
“อ่าหะ…”
ฉันพูดอะไรไม่ออก ในขณะที่แสร้งพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจที่ธันย์พูด ทว่าสมองว่างเปล่าไปหมด คล้ายๆกับหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง
ก็นะ…คนเราถ้าคิดจะไปจากกัน อย่างน้อยบอกกันล่วงหน้ามาสักนิด ไม่ใช่บอกปุบปับแบบนี้ มันเตรียมใจไว้ไม่ทัน
“งั้นก็อีกสองวันสินะ หลังสอบเสร็จ”
“อืม…” ธันย์ยกมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ คงเห็นว่าฉันกำลังก้มหน้าจะร้องไห้
บอกตามตรงว่า…ฉันไม่คิดเลยสักนิดที่จะคิดเผื่อใจสำหรับการห่างเพื่อนรักอย่างมันเลย
???
- ผู้เขียน
