“อ๊ะ พี่น่านขา แบบนี้ภัคไม่ไหว…กรี๊ดดดด” มันคือภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่ในชีวิตนี้เคยพบเจอมาเมื่อสะโพกกลมได้รูปกระดกเข้ารับลิ้นร้อนๆ ของเขาทันทีที่สัมผัส ก่อนที่มันจะหยุดค้างอยู่อย่างนั้นราวกับจะเปิดโอกาสให้เขาได้ดื่มด่ำกับรสแสนหวานที่หลั่งไหลออกมาเพื่อเขาเพียงคนเดียว
เสียงลมหายใจแผ่วๆ คือสิ่งเดียวที่ดังขึ้นหลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง เมื่อทุกอย่างสงบสติที่หลุดลอยไปไกลก็ค่อยๆ กลับเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง นั่นทำให้ภัคจิราอับอายจนไม่กล้าแม้แต่จะปรายตามองคนที่เพิ่งจะทิ้งตัวนอนข้างๆ เมื่อสำนึกได้ว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง
“ภัคมีความสุขไหมครับ” ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไรเสียงเข้มก็ดังถามขึ้น อยากรู้ใจจะขาดว่าเขาทำให้เธอมีความสุขมากแค่ไหน
“ใช่เวลามาถามเหรอคะ” เขาไม่รู้เลยเหรอว่าตอนนี้เธออายแค่ไหนกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แม้จะไม่มีการล่วงล้ำบุกรุก แต่สิ่งที่เธอกับเขาเพิ่งทำกันเมื่อครู่ มันก็มากเกินพอแล้ว
