“ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เอาไว้ผมค่อยบอกปรางอีกทีนะ” เพราะปกติเขาไม่ชอบงานฉลองอยู่แล้วหากไม่เพราะมารดาอยากจัดให้ มันก็คงไม่เกิดขึ้น น่านฟ้าจึงไม่แน่ใจว่าปีนี้จะเหมือนปีก่อนๆ รึเปล่า
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้จะเป็นอะไรไหมคะถ้าปรางจะขอฝากท้องไว้ที่นี่ด้วยคนได้ไหมคะ น้องภัคสะดวกรึเปล่าคะ คือพี่ไม่อยากกลับไปทานข้าวที่บ้านคนเดียวน่ะค่ะ” ก็เล่นขอร้องกันตาใสแบบนี้เธอจะไม่กล้าไล่แขกของสามี ทำให้เขาเสียหน้าเพื่อนได้ยังไง!
สุดท้าย….เธอก็ทำได้แต่ตอบรับกลับไปพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น
แขกของสามีกลับไปแล้ว
แต่กว่าจะกลับไปได้เธอต้องลงทุนแกล้งหาวใส่อยู่ตั้งหลายรอบ ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากกลับ แต่ก็คงไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรเพื่อให้ตัวเองได้อยู่ต่อ ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอควรต้องมากังวลเลยสักนิดเดียว
“เป็นอะไรไปครับ พี่เห็นทำหน้ามุ้ยแบบนี้ตั้งแต่อยู่ข้างล่างแล้ว” ท่าทีของภรรยาไม่อาจหลุดรอดสายตาของน่าน
