ตอนที่ 11
1588 คำ
ตอนที่ 11
“จะรีบไปไหน”
ข้อมือบางถูกกระชากจากทางด้านหลัง และนั่นก็ทำให้ร่างอรชรต้องเซถลากลับไปปะทะแผงอกกว้างของเจ้าของมืออุ่นจัด
“ปล่อยญะญ๋านะ”
“จะดิ้นรนไปทำไม อย่าลืมสิว่าลึกๆ แล้วเธออยากให้ฉันทำมากกว่านี้เสียอีก”
“คนหยาบคาย”
มินรญาต่อว่าเขาอย่างเหลืออด แต่ดีเลียนกลับหัวเราะออกมาอย่างดูแคลน สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วเรือนร่างอรชรอย่างจาบจ้างไม่มีความสุภาพเลยสักนิด คนถูกมองหน้าร้อนผ่าว เพราะสายตาของเขาคมกริบ คมพอๆ กับใบมีดโกนใหม่ๆ ที่กรีดทั้งทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนให้หลุดร่วงลงไปจากร่าง ตอนนี้หล่อนเหมือนเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขาไม่มีผิดเพี้ยน
“แต่เธอก็อยากได้คนหยาบคายคนนี้มาเป็นผัวไม่ใช่หรือมินรญา อย่าลืมสิว่าเธอชี้นิ้วเลือกฉันมาจากบรรดาพี่น้องของฉันทั้งห้าคน ฉันน่ะรู้สึกภาคภูมิใจชะมัดที่ถูกเลือก”
จากที่เคยกระชับแค่ข้อมือตอนนี้เปลี่ยนแปลงมาเป็นขยุ้มต้นแขนเปลือยแทน
มินรญานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เพราะดีเลียนไม่เบามือเลย แต่เขาก็ไม่ปรานีหล่อน ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยเท่านั้น แต่เขากลับเพิ่มแรงมากขึ้นอีกต่างหาก
“ญะญ๋าเจ็บนะคะ”
คนตัวโตแค่นยิ้มเหยียดหยาม
“ผู้หญิงอย่างเธอเจ็บเป็นด้วยหรือ”
“ทำไมญะญ๋าจะเจ็บไม่เป็นละคะ ในเมื่อญะญ๋าเป็นคน มีชีวิตเหมือนกับพี่ดีเลียนนั่นแหละ”
หญิงสาวต่อว่าเขาทั้งน้ำตา มองเขาอย่างตัดพ้อ ก่อนจะพูดออกมาอีก
“จะมีไม่เหมือนก็ตรงที่ญะญ๋ามีหัวใจ แต่พี่ดีเลียนไม่มี พี่ดีเลียนเป็นคนไร้หัวใจ” แล้วหญิงสาวก็ดิ้นรนอีกครั้ง และคราวนี้ก็สามารถเรียกอิสรภาพให้กับตัวเองได้สำเร็จ หล่อนลนลานถอยหลังออกห่าง จ้องหน้าเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“ญะญ๋าคงต้องกลับไปตัดสินใจใหม่แล้วล่ะ”
“ตัดสินใจอะไรของเธอ...”
ดีเลียนเค้นเสียงถาม มองสตรีที่ตัวสั่นสะท้านตรงหน้าด้วยสายตาไม่บอกความรู้สึก
มินรญาระบายยิ้มเจ็บปวด “ก็ตัดสินใจว่าญะญ๋าเลือกคนผิดหรือเปล่าน่ะสิคะ”
คนพูดพูดจบก็จะเดินหนี แต่ก็ถูกกระชากแรงๆ อีกครั้ง ร่างอรชรเซถลาเข้ามาปะทะแผงอกกว้างราวกับนกน้อยปีกหัก
“เธอหมายความว่ายังไงมินรญา หมายความว่ายังไงที่พูดน่ะ?!”
คนตัวโตเค้นเสียงกระด้างถาม ไฟโทสะในสายตาของเขากำลังจะเผาไหม้หล่อนให้แหลกเป็นจุล แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว หล่อนเจ็บปวดจนลืมความกลัวไปเสียแล้วล่ะ
“ญะญ๋าก็หมายความว่า ญะญ๋าจะไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ว่าจะเลือกเจ้าบ่าวใหม่อีกครั้งนะสิคะ และรับรองว่าคราวนี้ชื่อของพี่ดีเลียนจะไม่มีวันออกมาจากปากของญะญ๋าได้อีกแล้ว”
ดวงตาของดีเลียนลุกเป็นไฟ มือหนาขยุ้มต้นแขนเปลือยอีกครั้งเต็มแรงอย่างลืมตัว จนเจ้าของต้นแขนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บทรมาน
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะเลือกใคร”
ดีเลียนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจของเขากระตุกวูบอย่างรุนแรง แค่ได้ยินว่าเขาจะเป็นคนที่ถูกเขี่ยทิ้งเท่านั้น เขาก็ร้อนราวกับถูกเผาด้วยไฟเสียแล้ว ฝันไปเถอะว่าเขาจะยอม ไม่มีทางที่เขาจะยอมปล่อยให้น้องชายของเขามาต้องมนต์นังแม่มดอย่างมินรญาหรอก หล่อนต้องคู่กับเขานี่ ถึงจะต่อกรกันสนุก
“แต่ฉันจะไม่มีวันยอมปล่อยให้ความฝันของเธอสำเร็จหรอก”
“พี่ดีเลียน... พี่หมายความว่ายังไง”
คนถูกถามหัวเราะเสียงกระด้าง ดวงตายังลุกเป็นไฟเช่นเดิม “ฉันก็หมายความว่าฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอเข้าใกล้น้องชายของฉันยังไงล่ะ ไม่ว่าจะเจ้าเจอรัลด์หรือแม้แต่คนอื่นๆ ก็ตาม เพราะผู้หญิงอย่างเธอไม่มีค่าพอที่จะให้น้องชายของฉันลงมาเกลือกกลั้วด้วยสักนิด”
เจ็บแสบเหลือเกินกับวาจาร้ายกาจของผู้ชายหล่อลากไส้ตรงหน้า ทำไมในสายตาของเขา หล่อนมันแพศยานักหรือไง หล่อนทำอะไรผิดกัน ทำไมดีเลียนถึงได้ชิงชังขยะแขยงนัก
“งั้นก็แสดงว่าพี่ดีเลียนจะยอมเสียสละมาเกลือกกลั้วกับญะญ๋าด้วยตัวเองใช่ไหมคะ” เชิดหน้าอวดดีทั้งๆ ที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
กรามแกร่งของดีเลียนขบกันแน่น ไม่ใช่โกรธหรือขยะแขยงอะไรหรอก แต่พยายามบังคับตัวเองไม่ให้จูบปากอิ่มๆ ที่ลอยอยู่ตรงหน้านั้นต่างหาก เพราะเขายังจำรสชาติความหอมหวานจากอุ้งปากของมินรญาได้ดีกว่ามันวิเศษแค่ไหน ทั้งหวาน ทั้งหอม แถมยังหล่อนยังกระตือรือร้นที่จะตอบสนองเขาอย่างเต็มอกเต็มใจอีกต่างหาก บ้าชะมัด! นี่เขาปล่อยให้เรื่องทางกายมันมามีอำนาจต่อสมองของตัวเองได้ยังไงนะ อย่าลืมสิว่าเขาเกลียดนังแม่มดตนนี้ ทั้งชิงชังขยะแขยง ดังนั้นหยุดคิดถึงความเย้ายวนของเจ้าหล่อนได้แล้ว หยุดสักทีเถอะ ดีเลียนร้องสั่งตัวเองลั่นอก และก็ทำได้สำเร็จ แม้ว่ามันจะยากเย็นนักหนาก็ตาม
“ใช่... ฉันจะทำให้เธอลิ้มรสกับนรกที่แท้จริง และจะทำให้เธอต้องวิงวอนขอเดินออกไปจากนรกขุมนี้ด้วยตัวของเธอเอง” แล้วร่างอรชรก็ถูกผลักอย่างแรง จนเซถลาไปชนกับผนังห้องที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นคนกระทำก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้มินรญายืนสะอึกสะอื้นด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยหยาดโลหิตแต่เพียงลำพัง
“สมน้ำหน้า นึกเหรอว่าพี่ดีเลียนเขาจะสนใจแกจริงๆ น่ะนังญะญ๋า” อินทุอรที่แอบดูเหตุการณ์อยู่เดินเข้ามาและหัวเราะอย่างสะใจ
มินรญารีบป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้า
“แล้วนางฟ้าอย่างเธอมาแส่อะไรด้วย มันเรื่องของฉัน ดังนั้นอย่ามายุ่ง”
“อ๊ะ อ๊ะ อย่าพูดอย่างนี้กับพี่กับเชื้อสิน้องญะญ๋า”
อินทุอรหัวเราะร่วน และเดินเข้าไปหยุดตรงหน้ามินรญา ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยความริษยาน่ากลัว
“เพราะยิ่งแกใช้แต่อารมณ์มากกว่าสมองเท่าไหร่ แกก็จะยิ่งเป็นที่เกลียดชังของทุกคน”
“ฉันตอแหลแบบเธอไม่เป็นนี่ แต่สักวันฉันจะทำให้เป็น และเมื่อวันนั้นมาถึงฉันจะจัดการกับนังปีศาจในคราบนางฟ้าอย่างเธอเป็นคนแรก อินทุอร!”
“เหรอ... แต่คงอีกสักร้อยปี หรือพันปีล่ะมั้ง แกถึงจะตามฉันทัน”
“ฉันไม่สนใจว่ามันจะเมื่อไหร่ หลีกทางได้แล้ว!”
มินรญาจ้องหน้าอินทุอรด้วยความโกรธจัด
อินทุอรหัวเราะสะใจ
“ถ้าไม่หลีกเธอจะทำไมฉันล่ะ จะตบ หรือว่าจะตีฉันล่ะ เอาสิ เอาเลย แน่จริงตบลงมาที่หน้าของฉันนี่ ตบลงมาสิ”
อินทุอรเอียงหน้าของตัวเองยั่วคู่สนทนา
มินรญาเม้มปากแน่นพยายามสงบสติอารมณ์ “บอกให้หลีกทางไปไงล่ะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่หลบ แน่จริงก็ตบฉันสิ ตบเลย”
“ฉันไม่หลงกลเธอหรอกอินทุอร”
แล้วมินรญาก็ผลักร่างของอินทุอรให้พ้นเส้นทางของตัวเอง จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินจากไปทันที อินทุอรมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย
“วันนี้ถือว่าแกยังโชคดีที่ระงับอารมณ์ได้ แต่วันพระมันไม่ได้มีหนเดียวหรอกนังญะญ๋า ฉันจะต้องทำให้พี่ดีเลียนเกลียดแกมากกว่านี้ให้ได้”
“ร้ายกาจไม่เบานะ คุณอินทุอร”
เสียงนุ่มทุ้มที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามทำให้คนที่กำลังอยู่ในบ่อเหวแห่งความริษยาสะดุ้งสุดโหยง หล่อนค่อยๆ หันกลับมามองและเมื่อเห็นว่าเป็นเจอรัลด์ไม่ใช่ดีเลียน หญิงสาวก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะถึงพี่น้องสองคนนี้จะหล่อและทรงเสน่ห์เหมือนกัน แต่ยังไงซะคนที่จะครอบสมบัติทั้งหมดหรือมากที่สุดก็คือดีเลียน ดังนั้นหล่อนไม่มองคนที่ด้อยกว่าให้เปลืองสายตาหรอก
“คุณเจอรัลด์”
“ใช่... ผมเอง”
เจอรัลด์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของอินทุอร ก่อนจะเค้นเสียงกระด้างใส่หน้า
“นี่ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าคำพูดที่คุณเคยกรอกใส่หูผมเมื่อปีก่อนมันจะเป็นความจริง บางทีคนที่จ้องจะงาบพี่ชายของผมอาจจะเป็นคุณเสียเองก็ได้...”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คืออิน...”
“อย่าให้ผมเห็นว่าคุณทำร้ายญะญ๋าอีก ไม่อย่างนั้นผมจะกระชากหน้ากากเน่าๆ ของคุณให้ทุกคนได้เห็น จำเอาไว้อินทุอร” เจอรัลด์เค้นเสียงเหี้ยมโหดออกมาใส่หน้าของคู่สนทนา จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินจากไปในทันที
“นึกว่าฉันกลัวแกหรือไง แกต่างหากที่จะต้องเป็นหมากในเกมรักของฉันเจอรัลด์” อินทุอรมองตามร่างสูงใหญ่ของเจอรัลด์ไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยไฟ
- ผู้เขียน
