ตอนที่ 9
1146 คำ
ตอนที่ 9
“ถ้าไม่หยุดดิ้น ฉันจะจูบเธอตรงนี้แหละ”
คำขู่ชวนตกตะลึงของดีเลียนทำให้มินรญาตัวชาดิก เงยหน้ามองคนพูดอย่างเหลือเชื่อ ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอจะจูบหล่อน ดีเลียนนี่นะที่จะจูบหล่อน มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อคนที่เขาจูบกันมันก็เพราะความรัก แต่หล่อนกับดีเลียนมันห่างไกลคำนั้นราวฟ้ากับเหว จะมีก็แค่หล่อนคนเดียวเท่านั้นแหละที่หลงรักเขา แต่เขาสิ เกลียด แล้วก็เกลียดหล่อนสุดหัวใจ
“พี่ดีเลียนไม่กล้าหรอก...”
“อย่าท้าฉันเชียวนะ...”
ใบหน้าหล่อลากดินของดีเลียนก้มต่ำลงไปหาใบหน้านวลทีละน้อยจนในที่สุดก็เหลือระยะห่างกันแค่ไม่ถึงนิ้ว เขาจ้องดวงหน้าสวยหวานที่ไร้เครื่องสำอางของเจ้าหล่อนด้วยความชื่นชมลึกๆ ในอก มินรญาสวยดั่งนางฟ้าเหมือนอย่างที่น้องชายหลายๆ คนของเขาบอกนั่นแหละ สวยจนบางครั้งเขาก็อยากจะตามใจของตัวเองเสียที ไม่อยากจะปิดซ่อนมันเอาไว้อีกแล้ว
“ก็พี่ดีเลียนเกลียดญะญ๋า... พี่ดีเลียนไม่มีทางจูบคนที่ไม่ได้รักได้จริงไหมคะ”
คนฟังหัวเราะร่วน มองสตรีตรงหน้าด้วยความขบขัน “แล้วไอ้ที่ฉันจูบกับพวกนางแบบนางงามพวกนั้นล่ะ เธอคิดจริงๆ หรือว่าฉันรักแม่พวกนั้นน่ะ”
“แต่ยังไงซะพี่ดีเลียนก็ไม่มีทางจูบผู้หญิงที่ตัวเองบอกว่าเกลียดแสนเกลียดหรอก จริง... อุ๊บ...”
หญิงสาวพูดได้แค่นั้นกลีบปากอิ่มสีเชอรี่สุกของหล่อนก็ถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากเซ็กซี่ของดีเลียน เขาบดคลึง เคล้าคลออย่างหนักหน่วง ไม่สนใจท่าทางตื่นตระหนกของสาวน้อยในอ้อมแขนแม้แต่นิดเดียว ก็ทำไมจะต้องสนใจล่ะ ทำไมจะต้องใส่ใจด้วย ในเมื่อเจ้าหล่อนหวานปานน้ำผึ้งเพียงนี้ หวานจนเขา... เขาอยากจะทำอะไรที่มากไปกว่าแค่จูบ ดีเลียนคิดอย่างลุ่มหลง ตอนนี้สติสตังของเขาถูกความปรารถนาครอบงำเอาไว้จนหมดสิ้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันวิเศษและมหัศจรรย์เหลือเกิน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาจูบอย่างลืมตายแบบนี้ได้ แต่กับมินรญาเขาแทบไม่อยากจะหายใจ ยิ่งยามได้สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในอุ้งปากหอมหวานของเจ้าหล่อนด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งแทบคลั่งเพราะความสนิทเสน่หา
“เอ่อ ขะ ขอโทษค่ะ...”
สุ่มเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจจอมปลอมของใครคนหนึ่งทำให้ดีเลียนได้สติกลับคืนมาแทบทั้งหมด เขาเงยหน้าขึ้นจากกิจกรรมหวานๆ ที่ทำอยู่ จากนั้นจึงเสสายตาไปมองต้นเสียง และก็ได้พบว่าอินทุอรกำลังยืนหน้าตาตื่นมองอยู่ ตรงกันข้ามกับมินรญาที่ทำได้แค่ยืนตัวสั่นหน้าแดงก่ำเพียงเท่านั้น
“มีอะไรหรืออินทุอร”
“เอ่อ...”
อินทุอรมองท่าทางไม่สะทกสะท้านของดีเลียนด้วยความขุ่นเคือง แต่กระนั้นก็จำต้องเก็บซ่อนความรู้สึกไม่พอใจมากมายแบบนี้เอาไว้แต่เพียงในอก สิ่งที่ทำได้ก็คือการยิ้ม ยิ้มหวานๆ ยิ้มอย่างนางเอกออกไปเท่านั้น
“เอ่อ คือว่าคุณพ่อกับคุณแม่ให้มาตามไปที่โต๊ะอาหารค่ะ”
ดีเลียนไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีก นอกจากปล่อยร่างอรชรของมินรญาออกจากอ้อมแขน จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินออกจากห้องรับแขกไปทันที
อินทุอรรอจนร่างของดีเลียนลับสายตาไปแล้ว หล่อนจึงสลัดคราบนางฟ้าออกไปจากตัวและเริ่มต้นแสดงเนื้อแท้อันร้ายกาจของตัวเองออกมาทันที
“อ่อยเก่งนักนะนังญะญ๋า เมื่อกี้ก็คนน้อง ต่อมาก็คนพี่ นี่แกจะเหมาหมดทั้งห้าคนเลยหรือไง นังผู้หญิงร่านร้อน!”
มินรญาหน้าร้อนผ่าว มองคนที่ด่าทอตัวเองด้วยความไม่พอใจ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยอินทุอร หรือว่าอิจฉาที่ฉันสามารถจูบกับพี่ดีเลียนได้ ในขณะที่เธอทำได้แค่เพียงชะเง้อคอมองเหมือนสุนัขเฝ้าเห่าหอนตามเครื่องบินใช่ไหมล่ะ”
ตอกกลับคู่สนทนาตัวร้ายจบก็เดินหนี แต่แม่เจ้าประคุณก็ตามมาคว้าข้อมือของหล่อน และดึงให้หล่อนหันกลับมาเผชิญหน้าด้วยอีกครั้ง
“นังญะญ๋า!” อินทุอรปรี่เข้ามาจะตบหน้ามินรญา แต่สายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นบิดาบุญธรรมของตัวเองเดินผ่านมาที่ปากประตูเสียก่อน ดังนั้นหล่อนจึงแกล้งร้องโวยวายพร้อมๆ กับทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“อย่าทำพี่เลยน้องญะญ๋า พี่กลัวแล้ว...”
ท่าทางของอินทุอรที่เปลี่ยนไปทำให้มินรญารู้ทันทีว่าต้องมีใครเดินผ่านมาอย่างแน่นอน และเมื่อหล่อนหันไปมองก็พบว่าบิดาของหล่อนยืนมองอยู่
“คุณพ่อ...” มินรญาครางเรียกบิดาออกมา
“ญะญ๋า นี่ถ้าพ่อไม่เห็นกับตาว่าหนูใจร้ายแบบนี้ พ่อคงไม่เชื่อคำพูดของแม่หนูหรอก” พูดจบอะเดลก็เดินเข้ามาประคองร่างของอินทุอรที่ล้มลงไปกองกับพื้นให้ลุกขึ้น ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความสงสาร
“พ่อไม่คิดเลยว่าหนูจะถูกรังแกแบบนี้จริงๆ”
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณพ่อเห็นนะคะ ญะญ๋ายังไม่ได้ทำอะไรเลย...” แม้จะปฏิเสธยังไงแต่มินรญาก็สู้ความสตอบอแหลของอินทุอรไม่ได้
“คุณพ่ออย่าไปว่าน้องญะญ๋าเลยค่ะ อินผิดเอง... อินผิดเองที่เข้ามาเห็นน้องญะญ๋าจูบอยู่กับพี่ดีเลียน อินก็แค่เตือนไม่อยากให้น้องชิงสุกก่อนห้าม แต่น้องญะญ๋าไม่พอใจ...” อินทุอรพูดไม่สะอื้นไห้ไปจนอะเดลซึ่งเป็นพ่อบุญธรรมต้องปลอบประโลม
“หนูไม่ผิดหรอกลูกอิน คนที่ผิดคือเด็กเอาแต่ใจอย่างญะญ๋าต่างหาก นี่พ่อคงต้องหามาตการจัดการให้ราบจำเสียแล้วล่ะ”
“คุณพ่อ...”
มินรญาโอดครวญด้วยความเสียใจที่บิดาเลี้ยงไปหลงมารยาของอินทุอรตามมารดาแท้ๆ ของหล่อนไปอีกคน
“เรามีเรื่องต้องคุยกันญะญ๋า หลังจากทานมื้อค่ำจบ ไปหาพ่อที่ห้องหนังสือ...”
อะเดลพูดจบก็เดินจูงมืออินทุอรออกไปจากห้องรับแขก ทิ้งให้มินรญายืนมองตามไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำเพราะความน้อยใจอยู่เพียงลำพัง ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อหล่อนบ้างเลยนะ ทำไมทุกคนถึงเห็นว่าอินทุอรดีไปเสียหมด ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่สักนิด หล่อนต่างหากที่ถูกกระทำ ไม่ใช่นางมารร้ายอย่างอินทุอร ความเจ็บช้ำความน้อยใจทำให้หยาดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม น้ำตาที่เต็มไปด้วยความขมขื่นทรมาน
- ผู้เขียน
