ตอนที่ 8
1222 คำ
ตอนที่ 8
รอยยิ้มของมินรญาหุบสนิทลงทันทีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นดีเลียนปรากฏกายตระหง่านอยู่ที่ปากประตูห้องรับแขก เขามาด้วยชุดลำลองสีดำทั้งชุด ใบหน้าหล่อลากดินยังคงบูดบึ้ง ดวงตาสีน้ำเข้มเงินยังคงเย็นชาและไร้หัวใจเช่นเดิม หญิงสาวก้มหน้าหลบตาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว จะเมื่อไหร่ จะเวลาไหนในสายตาของดีเลียนหล่อนก็เป็นได้แค่นังแม่มด นังผู้หญิงแพศยาเท่านั้น เขาเกลียดหล่อนยังไง ก็ยังเกลียดแบบนั้น และวันนี้... บางที... บางทีเขาอาจจะยืนกรานกับคุณพ่อของหล่อนให้ยกเลิกการแต่งงานลงก็เป็นไปได้ ความเจ็บปวดซัดเข้าใส่หัวใจจนหล่อนไม่สามารถปั้นคำพูดใดออกไปได้
เจอรัลด์เห็นท่าทางขมขื่นของสตรีตรงหน้าก็สงสารจับใจ แม้เขาจะสนใจมินรญา หรืออาจจะเลิกเถิดไปถึงรัก แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจดำหรือคนเห็นแก่ตัวที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีความสุข ตรงกันข้ามเขายินดีที่จะทำให้มินรญามีความสุขต่างหาก ขอแค่หล่อนยิ้มและหัวเราะได้เขาก็พอใจแล้วล่ะ
“สวัสดีครับพี่ดีเลียน...”
สายตาของดีเลียนเลื่อนจากใบหน้าหวานมาที่น้องชายแทน “ไม่คิดว่านายจะมาอยู่ที่นี่ด้วย เพราะถ้าพี่จำไม่ผิด คุณอาอะเอลเชิญเฉพาะว่าที่ลูกเขยของตัวเองเท่านั้น”
เจอรัลด์ฟังออกว่าน้ำเสียงของพี่ชายนั้นมีอารมณ์ใดแอบแฝงอยู่ หึงหวง... นี่แหละคือสิ่งที่ดีเลียนกำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้
“แต่ผมเป็นแขกของญะญ๋าครับ...”
คนพูดยิ้มกว้างและเดินไปเผชิญหน้ากับพี่ชายของตัวเอง ความสูงในระดับเดียวกันทำให้ทั้งคู่จ้องตากันได้ในระยะกระชั้นชิด และก็เป็นดีเลียนที่พูดออกมาเสียก่อน
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนายสักหน่อย ตามสบาย พี่จะไปหาคุณอา”
ดีเลียนเค้นเสียงกระด้างออกมา และกำลังจะหมุนตัวออกไปจากห้องรับแขก แต่เจอรัลด์น้องชายคว้าท่อนแขนของพี่ชายเอาไว้เสียก่อน
“พี่ดีเลียนควรจะอยู่คุยกับญะญ๋า เพราะผมกำลังจะออกไปเดินเล่นที่สวน”
“นายก็รู้ว่าสิ่งที่นายพูดมันไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องการจะทำ”
คำพูดของดีเลียนทำให้คนที่นั่งก้มหน้าอยู่น้ำตาซึม หล่อนกล้ำกลืนความเจ็บปวดทรมานลงไปในอก ก่อนจะเงยหน้าและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผ่านการปั้นแต่งมาแล้วอย่างดี
“นั่นสิคะ ญะญ๋าเองก็คงรู้สึกอึดอัดไม่น้อยหากจะต้องอยู่ในห้องนี้กับ...” หล่อนปรายตามองไปยังคนตัวโตที่ใจดำอำมหิตและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอวดดี
“มัจจุราช... ให้ญะญ๋าออกไปเดินเล่นในสวนด้วยนะคะ นี่ก็เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงมื้อค่ำ”
มินรญาเดินไปหยุดที่ข้างกายของเจอรัลด์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับดีเลียน มือบางสอดเข้าไปในท่อนแขนทรงพลังนั้นอย่างสนิทสนม ดีเลียนมองการกระทำนั้นด้วยความเดือดดาลที่ปิดไม่มิด และในที่สุดเขาก็ตบะแตก ความหึงหวงกระจัดกระจายออกมาท่วมห้องรับแขก
“อวดดีเกินไปแล้วนะมินรญา”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็กระชากร่างบอบบางในชุดเดรสเปิดไหล่ตัวสวยมาปะทะอก จากนั้นก็หันไปพูดกับน้องชายตัวเองที่ยืนตีหน้าขรึมจัดอยู่เบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ
“นายจะไปเดินเล่นที่ไหนก็ไปเจอรัลด์ พี่มีเรื่องที่จะต้องเคลีย... กับแม่นี่ยาว”
“นี่ปล่อยญะญ๋านะพี่ดีเลียน”
หญิงสาวดิ้นรน พยายามที่จะแกะข้อมือของตัวเองออกจากฝ่ามืออุ่นจัดของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขากำแน่นจนกระดูกของหล่อนแทบแหลกคามือเลยทีเดียว
เจอรัลด์ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ อยากจะช่วยหญิงสาวแต่ก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์
“ผมไปก็ได้ แต่ถ้าพี่ดีเลียนทำอะไรรุนแรงกับญะญ๋าเมื่อไหร่ ผมจะไม่เปิดโอกาสแบบนี้ให้พี่ดีเลียนอีกแล้ว”
คนพูดพูดจบก็ก้าวยาวๆ เดินออกจากห้องรับแขกไปทันที โดยไม่สนใจสายตาวิงวอนของมินรญาเลยแม้แต่นิดเดียว
ดีเลียนรอจนน้องชายหายไปจากสายตา จึงหันมาเล่นงานสตรีที่กำลังยืนบิดข้อมือของตัวเองให้เป็นอิสระด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล เขาจ้องหน้าหล่อนนิ่ง จ้องด้วยไฟแค้น ก่อนจะลากร่างของหล่อนไปหยุดที่โซฟานุ่มและผลักแรงๆ จนร่างอรชรล้มลงกับโซฟาตรงหน้า กระโปรงผ้าชีฟองเบาพลิ้วเลิกขึ้นไปกองที่ต้นขาด้านบน และนั่นก็ทำให้ต้นขาอวบขาวนวลตาเผยออกมา ดีเลียนมองด้วยสายตาตื่นตะลึง แต่ครู่เดียวนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มก็มืดลึกไร้ความรู้สึกเช่นเดิม มินรญาหน้าแดงก่ำรีบตลบชายกระโปรงลงมาคลุมขาของตัวเองด้วยมือไม้สั่นเทา
“ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าเธอใช้คาถาบทไหน เจ้าเจอรัลด์น้องชายของฉันมันถึงได้ยอมถวายหัวใจให้กับเธอง่ายๆ แบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมันเกลียดผู้หญิงจะตายไป”
คนฟังน้ำตาเล็ด หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บ ความน้อยใจทำให้หญิงสาวเลือกที่จะโต้ตอบออกไปบ้าง หลังจากที่ปล่อยให้พ่อมัจจุราชตัวร้ายรังแกมาแสนนาน
“แต่มันคงไม่ใช่บทเดียวกันกับที่ญะญ๋าใช้กับพี่ดีเลียนหรอกมั้งคะ เพราะอารมณ์ที่ได้มันต่างกันลิบลับเลยค่ะ”
คนพูดกัดฟันลุกขึ้นและจะเดินหนี แต่มัจจุราชหล่อระเบิดไม่เปิดโอกาสให้ คราวนี้เขาไม่ใช่แค่กระชากเพียงแค่ข้อมือของหล่อนเท่านั้น แต่เขายังรั้งร่างอรชรของหล่อนเข้ามากอดรัดอีกต่างหาก มินรญาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ดิ้นรนเพื่อให้อิสรภาพ แต่การดิ้นรนของหล่อนทำให้ทุกอณูเนื้อนุ่มนิ่มของหล่อนเบียดเคล้ากับเรือนกายกำยำของดีเลียนอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้ เขาหยุดนิ่ง หล่อนเองก็ยืนนิ่งราวกับถูกสาปเช่นกันเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างในร่างกายของคนตรงหน้าที่เปลี่ยนแปลงไป
“เธอมันนังแม่มดดีๆ นี่เองมินรญา แม่มดตัวร้าย...” เขาพึมพำเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขามีแต่กองไฟ แต่กองไฟเหล่านั้นมันไม่ใช่ไฟโทสะเหมือนกับที่หล่อนเคยเห็นมาตลอด แล้วมันคือไฟอะไรนะ ไฟอะไรกันที่อยู่ในดวงตาของดีเลียนตอนนี้
“ฉันอยากเกลียดขี้หน้าเธอนัก”
“ก็เกลียดอยู่แล้วนี่คะ จะเกลียดมากขึ้นก็เชิญตามสบาย” คนฟังน้ำตารื้นขึ้นมาคลอหน่วยตา และหลังจากที่ยืนสบตากับเขานิ่งมานานหลายอึดใจก็เริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ดิ้นรนด้วยความน้อยอกน้อยใจ ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนกอดต้องเค้นเสียงคำรามขู่ฟ่อ
- ผู้เขียน
