ตอนที่ 4.
986 คำ
“ร่างกายของฉันเป็นของเธอ จับดูสิ”
เขาจับมือเธอมาวางแผงอก พาเลื่อนลูบไปตามไรขนสากคาย สายตาของเธอมันแวววาวราวกับเจอของเล่นถูกใจ เขารู้ว่าเธอชอบมัน เขารู้ว่าเธอเคยหลงใหลแผงอกรกเรื้อด้วยขนของเขาแค่ไหน เธอเริ่มจำได้แล้วใช่ไหม...
“สัมผัสมันดูสิ เธอเคยทำแบบนี้มาก่อน จำได้ไหมนีน่า”
นีรณานิ่วหน้าปล่อยให้เขาพามือเธอลูบไล้ไปบนแผงอกหนานั้นเรื่อยๆ เธอชอบสัมผัสนี้แต่ทำไมถึงจำไม่ได้ว่าเคยสัมผัสเขามาก่อน เขาบอกว่าเขารู้จักเธอแต่เป็นเธอที่จำเขาไม่ได้
เธอมองหน้าหล่อเหลาของเขา สบสายตาที่เริ่มอ่อนโยนของเขา สัมผัสร่างกายแสนงดงามของเขา พยายามถามตัวเองว่าเธอลืมผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร
หรือเธอจะความจำเสื่อมจริงๆ
นีรณาเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา ผู้ชายตรงหน้าอาจจะพูดความจริง หรือเป็นเธอที่จำเขาไม่ได้เอง หญิงสาวเริ่มสับสน
“เราเคยรู้จักกันเหรอ...” เธอรำพึงกับตัวเอง
ดวงตาคมเปล่งประกายขึ้นวูบนึง พร้อมกับโถมตัวเข้ามา
กอดร่างนุ่มของเธอไว้แน่น
“เธอจำได้แล้วใช่ไหม จำฉันได้แล้วใช่ไหมนีน่า”
เขาเอ่ยอย่างมีความหวัง ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อเห็นหญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธอีก
“ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยรู้จักมาก่อน” เธอยังยืนกรานคำเดิม
“ทำไมถึงยังจำไม่ได้ เพราะผู้ชายคนนั้นใช่ไหม เธอมีคนใหม่เลยแกล้งจำฉันไม่ได้”
ผู้ชายคนที่เดินจับมือเธอที่บ้านของจูเลียต มันคงทำให้ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไป ไฟโทสะลุกขึ้นในใจเขาอีกครั้ง
“ฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้ และจำความผิดที่เธอทำไว้กับฉันด้วย”
ชายหนุ่มคำรามในคอ แล้วเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างของเธอ เสื้อกันหนาวหลุดออกเป็นชิ้นแรก ตามมาด้วยเสื้อยืดตัวใน กางเกงถูกรูดดึงออกมาโดยที่เจ้าของตะครุบไว้ไม่ทัน
“อย่านะ อย่าทำแบบนี้ ว้าย!”
นีรณาดิ้นหนี แต่คนตัวโตกว่าไม่ยอมปล่อย เขาปอกเปลือกลอกคราบเธอไวยิ่งกว่าตอนที่เธอสวมเสื้อผ้าเหล่านี้ หญิงสาวพยายามขัดขืน แต่เขาหรือจะยอมให้เธอหลุดมือไป
ร่างขาวเนียนราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ถูกสายตาของชายหนุ่มมองกวาดไปจนทั่วร่าง ทรวงอกอวบขนาดกำลังพอดีได้รูปราวกับดอกบัวตูมกระเพื่อมไหวตามแรงหายใจถี่รัวด้วยความกลัวของเธอ ปลายยอดสีชมพูเม็ดกระจิริดเหมือนลูกกวาดแสนหวานยั่วยวนคนมองให้น้ำลายสอ เอวคอดเล็กแบนราบ สะโพกผายอวบตึงละม้ายผลแอปเปิล รูปร่างงดงามไม่ต่างกับนาฬิกาทราย ทุกสิ่งที่ประกอบมาเป็นเธอ คือความงดงามในสายตาของผู้มองทั้งสิ้น
“สวย...”
เขาครางในคอ ดวงตาพร่าพรายกับความงามของเธอ ริมฝีปากฉกวาบไปครอบครองเต้าทรวงอวบน่ารัก ดูดกลืนมันเต็มความปรารถนา ปลายลิ้นตวัดไล้เลียสลับกับขบเม้มแรงๆ ทำให้เจ้าของสะดุ้งดิ้นหนีด้วยความตกใจ
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ เราไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณ อย่าทำกับฉันแบบนี้เลย ได้โปรด”
นีรณาพยายามอ้อนวอน ให้เขาเห็นใจ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้ลักพาตัวเธอมาแบบนี้
“เรารู้จักกัน ฉันรู้จักทุกตารางนิ้วบนตัวเธอ นีน่า”
เขาพึมพำตอบกลับเธอ ปลายลิ้นร้อนปาดไล้ไปทั่วป้านสีชมพูจนเปียกชุ่ม สลับย้ายข้างไปอีกเต้า ดูดแรงราวกับทารกหิวนม มือก็คลึงเคล้าเฟ้นฟอนราวกับ ทรวงอวบคู่นั้นเป็นก้อนแป้งขนมปัง
เขากอดจูบลูบไล้เธอไปทั่ว ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งตะโบมจูบหนักหน่วงขึ้น กวาดต้อนความหวานของเธอด้วยปลายลิ้นร้อน มือเลื่อนลูบไปบนผิวกายนุ่มเนียน
“อย่านะ อย่าทำแบบนี้ ฉัน...”
นีรณาพยายามดิ้นรนขัดขืนด้วยแรงที่อ่อนล้าลงทุกที เมื่อเขากำลังทำให้เธอแทบขาดใจ ด้วยปลายลิ้นร้อนแสนเชี่ยวชาญ เขาฟัดทรวงของเธออย่าเมามันส์ มือขยำป้อนความนุ่มหยุ่นสู่ปาก ดูดดึง ขบเม้ม จนเธอหัวหมุน ขณะที่มืออีกข้างลูบไล้ไปมาบนหน้า
ท้องแบนราบ เลื่อนลงไปคลึงขยี้ตุ่มเกสรสาวเร่งเร้าให้กุหลาบผลิน้ำหวานออกมา ความเสียวจี๊ดกำลังเล่นงานหญิงสาว ทำลายสติให้กระเจิดกระเจิง ความต้านทานเริ่มอ่อนแรงลง ร่างงามบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“นีน่า เธอเป็นของฉัน ของฉัน อา...”
ชายหนุ่มครางในคอ เขาคายปากจากทรวงอวบแสนหวานไต่ริมฝีปากลงมายังดอกกุหลาบสาว ความงดงามฉ่ำเยิ้มของเธอ ทำให้เขาตาลุกวาว เธอสวยงามเย้ายวนใจ ทำให้เขาต้องก้มหน้าลงไปดื่มกินน้ำหวานอย่างหื่นหิว
“อ๊ะ ซี๊ด อย่า ได้โปรด...”
นีรณาครางเสียงแผ่วหวิว สะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียว เมื่อปลายลิ้นร้อนสะบัดพลิ้วจู่โจมกลีบดอกกุหลาบสาว จนเธอแอ่นสะโพกขึ้น มือน้อยขยุ้มผมเขา เด้งสะโพกตามปลายลิ้นของเขาอย่างลืมตัว ลืมสิ้นว่าก่อนหน้าเคยต่อต้าน หวาดกลัวเขาแค่ไหน ผู้ชายคนนี้เหมือนปีศาจร้ายในคืนคริสต์มาส เขากำลังล่อลวง หลอกล่อ ให้เธอหลงเตลิดไปกับความเสน่หาแสนเร่าร้อน ที่เจ้าตัวไม่เคยคิดว่า จะได้พบเจอ
“ฉันรู้ว่าเธอชอบมัน ชอบใช่ไหมคนสวย”
ชิวหาร้ายซอกซอนเข้าไปในกายสาว ปลายลิ้นกระดกไปมาสะบัดพลิ้วรัวแรง ราวกับพายุที่กำลังโหมกระหน่ำเข้าใส่ดอกไม้งาม
- ผู้เขียน
