ตอนที่ 3
1003 คำ
“กรี๊ดดด ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ !”
นีรณากรีดร้องสุดเสียง ออกแรงดิ้น มือไม้ทั้งหยิกทั้งตีร่างหนาของอีกฝ่ายไปด้วย แต่เขาไม่สะเทือนจับข้อมือเธอรวบไว้ เปลี่ยนท่าจากล็อกเอว มาเอาตัวเธอพาดไหล่แล้วฟาดฝ่ามือตีก้นเธอแรงๆ
เผียะ เผียะ เผียะ !!!
“โอ๊ย! เจ็บนะ”
“ถ้าอยากเจ็บอีก ก็ร้องดังๆ”
คำขู่ของเขาทำให้หญิงสาวไม่กล้าออกฤทธิ์อีก รู้สึกหวาดหวั่น เธอจะหนีรอดไปได้ยังไง
เดวิดจะรู้ไหมว่าเธอถูกใครก็ไม่รู้ลักพาตัวมา…
ใครจะมาช่วยเธอได้ กระเป๋าคู่กายก็กระเด็นตกไปตอนวิ่งหนี เธอจะเอาโทรศัพท์ที่ไหนโทรขอความช่วยเหลือ ยิ่งคิดยิ่งขนหัวลุก หวาดกลัวจนตัวสั่น
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่าทำร้ายฉันเลยนะ ได้โปรด” เธออ้อนวอน
“อย่าพูดว่าไม่รู้จัก เธอกับฉันเรารู้จักกัน ได้ยินไหมว่าเรารู้จักกันนีน่า!”
เขาตะคอกใส่เธอเสียงดัง ด้วยน้ำเสียงคล้ายคนกำลังโมโหจัด ร่างสูงใหญ่แบกเธอเข้าไปในห้องนอน แล้วโยนลงบนเตียงอย่างแรง จนร่างเล็กกระเด็นกลิ้งเกือบตกเตียง
“คุณมีปัญหาทางจิตใช่ไหม คุณควรไปหาหมอนะ หมอจะช่วยคุณได้”
นีรณาขยับลุกขึ้นแล้วพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง เธอคิดว่าเขาอาจจะมีอาการทางจิต คนบางคนอาจจะไม่รู้ตัวว่ากำลังป่วย ครั้งนึกเธอเคยไปศึกษาเกี่ยวกับผู้ป่วยทางจิตเวชที่โรงพยาบาล หาข้อมูลมาเขียนภาพเพื่อส่งเข้าประมูลเพื่อการกุศล หลายคนพูดจาเหมือนคนปกติ แต่มีความคิดที่แตกต่างจนต้องถูกส่งตัวมารักษา
“ฉันไม่ได้บ้า เธอต่างหากที่ความจำเสื่อม”
เขาขยับเข้ามาหาเธอ จับไหล่เธอไม่ให้ลุกหนี เอามือของเธอมาแตะแก้มของเขา จับปลายคางของเธอให้จ้องมองใบหน้าของเขา
“มองหน้าฉันสิ นีน่า มองดูดีๆ ว่าฉันคือใคร” เขาคาดคั้น
นีรณามองหน้าเขาแล้วพยายามนึกทบทวน ก่อนจะส่ายหน้าอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“ฮึ ความจำสั้นเหลือเกินนะคนสวย”
สายตาของเขาฉายแววเจ็บปวด น้ำเสียงขื่นจัด มือบีบคางเล็กของเธอแน่นจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยทำอะไรให้คุณ ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด”
คำอ้อนวอนของเธอกลับทำให้คนฟังเพิ่มดีกรีความโกรธขึ้นอีกหลายขีด เขาจับไหล่เธอกดลงบนที่นอนคร่อมทับอยู่ด้านบนกดไม่ให้เธอดิ้นหนี ขณะยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่ตกใจกลัวจนตัวสั่นอย่างคุกคาม
“อย่าแกล้งทำเป็นจำฉันไม่ได้”
“ฉันจำไม่ได้จริงๆ นะ ฮือ ปล่อยฉันเถอะ ได้โปรด”
นีรณากลัวจนน้ำตาไหล พนมมืออ้อนวอนให้เขาเห็นใจ ผู้ชายหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกรีกคนนี้ กำลังทำให้เธอกลัวจนหัวใจแทบวาย ร่างหนาหนักกดเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันจะทวนความจำให้ ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน!”
“อย่านะ อุ๊บ!”
เสียงร้องหายไปในคอเมื่อริมฝีปากหนายื่นมาประกบปิดไว้
ริมฝีปากของเขาบดเคล้าเรียวปากอิ่มของเธออย่างดุดัน เหมือนจะสูบวิญญาณเธอออกจากร่าง
นีรณาส่ายหน้าหนี กำหมัดทุบถองเขา แต่ไม่สามารถทำให้ผู้ชายตัวใหญ่สะเทือนได้ ยิ่งเธอดิ้นหนีผลักไสเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกอดรัดจูบเธอหนักหน่วงขึ้นเท่านั้น ริมฝีปากนุ่มถูกเขาจูบจนเจ้าของหายใจไม่ทัน จูบแรกในชีวิตสาวของเธอถูกผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักขโมยมันไป
“จำกันได้หรือยัง”
เขาละริมฝีปากออก พลางเอ่ยถามหญิงสาวเสียงนุ่ม ริมฝีปากอิ่มแสนหวานของเธอบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย ใบหน้างามแดงซ่านยิ่งกว่าตอนถูกความหนาวเย็นของหิมะ
“ไม่... ฉันจำไม่ได้” เธอตอบเสียงแผ่วพร่า
ดวงตาดำขลับหรี่ปรือมองเขาราวกับคนไร้สติ ลิ้นเล็กสีชมพูแลบออกมาเลียริมฝีปากสีสดนั้น ยั่วเย้าให้คนที่เพิ่งผละห่างอดใจไม่ไหว
“ยังจำไม่ได้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันจะจูบเธอไปเรื่อยๆ”
เขาก้มลงไปจุมพิตเธออีกครั้ง มือหนาประคองใบหน้างามให้รับจุมพิตของเขา ขณะบดเคล้าลงไปเต็มอารมณ์ เสียงหอบหายใจของเธอดังถี่รัวแข่งกับเสียงหายใจกระเส่าของเขา รสหวานแตะปลายลิ้นยิ่งดื่มกินยิ่งโหยหา
“อื้อ พอก่อน อย่า...”
เธอผลักเขาออก พยายามร้องห้าม หญิงสาวสิ้นแรงขัดขืนเมื่อเขาเปลี่ยนสัมผัสจากรุนแรงมาเป็นอ่อนหวาน ยั่วเย้าให้เธอ
เผลอจูบตอบ มันน่าอายที่เธอสนองตอบเขาราวกับคุ้นเคยจุมพิตนี้มาก่อน จูบของเขาทำให้เธออ่อนระทวยไปทั้งร่าง ลืมเลือนไปว่าเธอรู้สึกกลัวเขาแค่ไหน
“ขอเวลาให้ฉันทบทวนความจำสักหน่อยได้ไหม ฉันสับสนไปหมดแล้ว”
“ไม่มีเวลาแล้ว ฉันต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้”
ชายหนุ่มกลับไม่สนใจฟังคำตอบของเธออีก เมื่อร่างกายของเธอมันกำลังตอบรับเขา แค่จูบอาจไม่พอทำให้เธอจำเขาได้ มันต้องมากกว่านี้ เขานั่งทับเธอไว้ใช้เข่าหนีบลำตัวของเธอไม่ให้ดิ้นหนี ขณะถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นแผงอกหนาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นลอนสวย มีขนหน้าอกสีดำขึ้นบนผิวกายสีทองแดง
หญิงสาวมองภาพความสมบูรณ์ของร่างกายล่ำบึกนั้นอย่างตื่นตะลึง เธอเป็นจิตรกรที่ชอบวาดรูปนู้ดกึ่งเปลือยของมนุษย์ที่สุด เจอคนรูปร่างสวยงามก็อดใจไม่ไหวอยากจับไปเป็นแบบจนมือสั่น
- ผู้เขียน
