บทที่12
หลังจากถอนทัพกลับแคว้นจ้าว กวนเสี่ยวถงนึกว่าคงใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ไม่คาดคิดว่าแคว้นจ้าวจะอยู่ไกลถึงเพียงนี้นี่ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วพึ่งเดินทางได้มาแค่ครึ่งทางเท่านั้น
ร่างบางยืนมองบุรุษในชุดเกราะสีทอง ยืนเด่นสง่าอยู่ท่ามกลางผู้คน เมื่ออยู่ใกล้ชิดกันปฎิเสธไม่ได้ว่าจ้าวหยุ่นหลงรูปงามยิ่งนัก หากอยู่ใกล้นางเขามักจะโอบเอวนางไว้เสมอ ยามนอนก็จะกอดนางเอาไว้จนหลับไปด้วยกันทุกคืน กวนเสี่ยวถงไม่เคยได้รับไออุ่นจากผผู้ใดนอกจากแม่นมจาง ไออุ่นจากกายเขาเติมเต็มความหนาวเน็บในใจนองกวนเสี่ยวถงที่ไม่เคยมีผู้ใดทำกับนางมาก่อน มุมริมฝีปากบางแย้มยิ้ม นางมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา ในวันที่นางไม่มีใครเป็นเขาที่ยื่นมือจับนางเอาไว้
จ้าวหยุ่นหลงเดินตรงเข้ามาใกล้ ส่งยิ้มละมุ่นมาแต่ใกล้ จนกวนเสี่ยวถงเผยยิ้มกว้างตาม
“ถงเออร์เจ้าเหนื่อยหรือไม่ ทนอีกหน่อยอีกสามวันก็หน้าจะถึงเมืองหน้ด่านของแคว้นจ้าวแล้ว”
“ห
