ชายาร้ายที่ไม่ได้รัก

ตอนที่ 2 ตามท่านหมอ

ในยามเช้าตรู่หนาวเหน็บยิ่งนัก สตรีร่างบางนอนสั่นเทิ้มอยู่ในเรือนเย็นหลังตำหนักโดยมีทหารเฝ้าเวรอยู่ด้านนอกสองนาย เสี่ยวเหลียนบ่าวคนสนิทรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาปรนนิบัติบัตินี้เพิ่งรู้เรื่องว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

ด้วยความที่เพิ่งมาอยู่ใหม่เรือนท้ายจวนนั้นอยู่ที่ใดเสี่ยวเหลียนมิอาจทราบได้ จำต้องอาศัยไหว้วานบ่าวในจวนผู้หนึ่งด้วยเงินหนึ่งก้อนขาวเพื่อนำทางมาหาคุณหนูที่หลังจวน ทหารยามเพียงแต่ถูกสั่งให้เฝ้าพระชายาให้ดีมิได้ห้ามผู้ใดเข้าไปพบ เมื่อสาวใช้มาที่หน้าเรือนเย็นพวกเขาจึงปล่อยนางเข้าไปแต่โดยดี

ภายในเรือนยังคงมืดสนิทไร้แสงที่ส่องสว่างเข้ามา เสี่ยวเหลียนสอดส่ายสายตาจนกระทั่งพบเงาร่างหนึ่งขดอยู่บนเตียงที่ตั้งอยู่ด้านในชิดกำแพง นางเพ่งสายตาอีกคราจึงเห็นร่างบอบบางของเมิ่งลี่เฟยนอนสั่นสะท้านอยู่ในผ้าห่มสีแดงเสี่ยวเหลียนพลันน้ำตาคลอหน่วย

"คุณหนูเกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะ เหตุใดท่านไม่อยู่ในเรือนหอเล่า ในนี้เย็นยิ่งนัก"

เสี่ยวเหลียนผวาไปที่เตียงทันใด เพียงมือสัมผัสความเย็นเหยียบแผ่ซ่านจากปลายนิ้วสู่ร่างกาย เสี่ยวเหลียนรู้สึกเย็นยะเยือกรีบปลดเสื้อคลุมสีฟ้าอันเป็นเสื้อคลุมของสาวใช้ประจำสกุลเมิ่งคลุมทับผ้าห่มนั่นอีกชั้น

ผ้าห่มนี้หากใช้กับเตียงอุ่นก็นับว่าช่วยให้ความอบอุ่นได้มาก ทว่าเตียงนี้กลับเย็นเยียบแล้วคุณหนูของนางอยู่บนเตียงนี้นานเท่าใดแล้ว

"เสี่ยวเหลียน..."

เสียงของคุณหนูแผ่วเบา มือของคุณหนูสัมผัสมือเย็นของเสี่ยวเหลียน อากาศหนาวยิ่งนักทว่ามือเล็กของคุณหนูกลับร้อนผ่าว

"คุณหนูจับไข้หรือเจ้าคะ คุณหนูแย่แล้วไยตัวร้อนเช่นนี้"

ร่างของเสี่ยวเหลียนสั่นเทาขึ้นมา นางจับใบหน้างามของเมิ่งลี่เฟยที่บัดนี้ขาวผ่องซีดเซียวกระทั่งในความมืดเช่นนี้ยังมองเห็นได้ชัดเจน เสียงของเมิ่งลี่เฟยแหบจนแทบฟังไม่เป็นเสียง ทว่าแม้ว่าเสียงนั้นจะเบายิ่งแต่สติของเมิ่งลี่เฟยยังมีอยู่มาก

"เขารู้ว่าข้าวางยา เขาจึงขังข้า เสี่ยวเหลียนข้าทั้งร้อนทั้งหนาวปวดร้าวไปทั้งตัวแล้ว เจ้ารีบไปตามท่านหมอมาให้ข้าโดยเร็ว"

เสี่ยวเหลียนน้ำตาไหลพราก เมื่อคืนนี้หลังจากคุณหนูถูกส่งเข้าหอท่านอ๋องก็ไล่คนออกไปจนหมดมิให้เข้าใกล้เรือนหอ นางเองก็ไม่ได้คิดมากวันส่งตัวเจ้าสาวเจ้าบ่าวคงไม่ต้องการให้ผู้ใดรบกวนจึงกลับเรือนบ่าวของตนเองไม่คิดว่ายามเช้าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

"บ่าวจะไปตามหมอ คุณหนูรอบ่าวสักครู่นะเจ้าคะ"

เมิ่งลี่เฟยจับมือของเสี่ยวเหลียนเอาไว้นางจดจำแววตาชิงชังของคนผู้นั้นได้ดี จึงเอ่ยคำเตือนเสี่ยวเหลียนคำหนึ่ง

"หากมีผู้ใดขวางเจ้า อย่าได้กลัว เจ้าเข้าใจหรือไม่"

"เจ้าค่ะ บ่าวไม่กลัว คุณหนูอดทนไว้นะเจ้าคะบ่าวจะรีบกลับมา"

เสี่ยวเหลียนรับคำวิ่งลนลานออกไปนอกประตูในขณะที่เมิ่งลี่เฟยกลับขดกายเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ตัวสั่นระริกฟันกระทบกันดังกึก ๆ

ด้วยไม่รู้ว่าท่านหมออยู่ที่ใดกันแน่ เสี่ยวเหลียนจึงสอบถามทหารที่เฝ้าอยู่หน้าเรือน

"ท่านหมออยู่ที่ใด เร็วเข้าพระชายาล้มป่วยรีบไปตามท่านหมอมาที่นี่"