เมิ่งลี่เฟยแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ในยามที่รถม้าจอดสนิทที่หน้าประตูวังหลวง นางพบเต๋อลู่หานรอนางอยู่ตรงนั้น ร่างสูงสวมอาภรณ์สีขาวดูเข้ากับเขาเป็นอย่างยิ่ง นางไม่ได้พบเขามาหลายวันแล้ว เมื่อพบกันอีกครั้งเหตุใดใบหน้านี้จึงได้ดูสูงส่งขึ้นมากกว่าเดิมกันนะ
"ท่านอ๋อง"
นางยอบกายให้เขาอย่างนอบน้อม เต๋อลู่หานมองนางด้วยสายตาเฉยชา ฉับพลันคิ้วเข้มกลับขมวดเข้าหากัน
"แต่งกายเยี่ยงขอทานเช่นนี้ เจ้าคิดว่าตำแหน่งพระชายาล้อเล่นได้หรือ"
เมิ่งลี่เฟยตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะสายตาเฉียบคมเพียงนี้ ทว่านางเตรียมใจเอาไว้แล้วอย่างไรในยามนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนชุดได้
เมิ่งลี่เฟยสบตาคมที่ตำหนินางอย่างไม่เกรงกลัว กลับหมุนกายแล้วเอ่ยเสียงหวาน คล้ายจะลอกเลียนแบบน้ำเสียงของเฉียนมี่ในยามที่สนทนากับเขา
"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่งามเช่นนั้นหรือ ขนาดใต้เท้าเยี่ยยังมองหม่อมฉันไม่วางตา"
นางเอ่ยถึงเยี่ยหัวโดยไม่คำนึก
