หลังจากที่ผมได้รับข่าวและคำสั่งเชิงบังคับที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ว่าผมจะต้องย้ายไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่เทอมหน้าซึ่งผมเหลือเวลาอยู่ที่เมืองไทยไม่ถึงเดือน เพราะพ่อกับแม่ผมก็อยากให้ผมไปที่โน่นเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้มีเวลาให้ผมปรับตัวเข้ากับครอบครัวที่โน่นด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นปู่ย่าและญาติฝ่ายพ่อของผม ผมก็ไม่ได้สนิทเพราะตั้งแต่เกิดมาผมพึ่งเคยเจอพวกเขาแค่สองครั้งเท่านั้นเอง
เป็นเพราะพ่อคนเดียว นี่ถ้าพ่อไม่หนีมาเมืองไทย คนที่จะสืบทอดธุรกิจก็ต้องเป็นพ่อไม่ใช่ผม เอ๊ะ.. แต่เดี๋ยวถ้าพ่อผมไม่หนีมาเมืองไทย พ่อก็จะไม่ได้เจอกับแม่ แล้วจะมีผมได้อย่างไรล่ะ
สำหรับธุรกงธุรกิจของตระกูลพ่อ ผมไม่ได้สนใจเลย มรดกอะไรของย่าผมก็ไม่สน ผมสนอย่างเดียว คือ “พี่แป้ง” พี่แป้งคนดีของผม ถ้าผมไปอเมริกาแล้วพี่แป้งจะมีคนอื่นไหม พี่แป้งจะรอผมไหมตั้งห้าปีเลยนะ พี่แป้งของผมทั้งสวยทั้งน่ารักแบบนี้ พอเข้ามหาวิทยาลัยต้องมีคนมาตาม
