เสน่หาใต้แสงดาว

หลับในห้องประชุม

ธีร์ตอบอีเมลที่ส่งตรงมาจากพาริส มือขวาของเขา ที่บริษัทโลจิสติกส์สาขาประเทศไทย ซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่อเมริกา คุณปู่ของธีร์เป็นคนอเมริกันที่แต่งงานกับสาวไทย ทำธุรกิจโลจิสติกส์ ครอบคลุมทั้งทางบก อากาศ และทะเล ทั้งสองมีลูกชายสองคน บิดาของธีร์เป็นลูกชายคนเล็ก แต่งงานกับสาวไทยและมีธีร์เป็นลูกชายคนเดียว ปัจจุบันธุรกิจถูกส่งต่อมายังลูกชายทั้งสองคนของคุณปู่ แบ่งกันดูแล ด้วยความรักใคร่สามัคคีของสองพี่น้อง บวกกับรากฐานที่วางมาอย่างดี ปัจจุบันบริษัทของพวกเขาจัดอยู่อันดับต้นๆ ของโลก

เขาพับหน้าจอโน้ตบุ๊กหลังตอบอีเมลครบทุกฉบับ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา หลังจากซุ่มติดตามนิดามานาน เมื่อคืนเขาได้แสดงตัวอย่างโจ่งแจ้งว่าจะเดินหน้าจีบเธอด้วยการกดหัวใจในไอจีของเธอทุกรูป ถ้าเธอไม่ลืมว่าครูวิชาเลขของเธอนามสกุลอะไร เธอจะต้องรู้ว่า T_C ย่อมาจาก ธีร์ คลาร์ก

ธีร์เข้าไปดูไอจีของนิดา เธอเพิ่งจะอัปรูปถ่ายไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว เป็นภาพลูกรอกที่เขาถือช้อนให้เธอถ่าย พร้อมแคปชั่น ‘I’m falling head over heels in love’ ธีร์ยิ้มให้กับความหมายของประโยคที่แปลว่า ‘ตกหลุมรักหัวปักหัวปำ’ มีคนเข้ามากดหัวใจเกือบหมื่นแล้ว คอมเมนต์ยาวเหยียด

‘มือๆๆๆ’

‘โฟกัสที่มือ’

‘เดี๋ยว ตกหลุมรักของกินหรือคนถือ’

‘อยากเห็นหน้าคนถือ’

‘คนถือใส่โรเล็กซ์แรร์ กรี๊ด’

ธีร์อ่านมาเรื่อยๆ จนสะดุดกับคอมเมนต์หนึ่งที่ทำให้รอยยิ้มมุมปากของเขาเลือนหายไปกลายเป็นบึ้งตึง

‘ที่รักไปไหนมา คิดถึงจัง’

ธีร์เข้าไปดูว่าไอ้บ้านี่เป็นใคร พอเจอว่าเป็นไอ้หมอนั่นเขาก็ออกจากไอจี หย่อนโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง จากนั้นก็ปิดบ้านออกไปทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

นานครั้งที่ธีร์จะตรงมาที่ออฟฟิศของรีสอร์ต ปกติเขาจะไปอยู่ที่ออฟฟิศฝั่งไร่องุ่น แทบจะหมกตัวอยู่ที่นั่นด้วยซ้ำถ้าหากว่าไม่มีประชุมบริษัท แต่เพราะช่วงนี้มีนิดา ถ้าไม่ติดขัดอะไรเขาจะเลือกมาที่นี่ก่อน เขาเห็นรถของบ้านคชาจอดอยู่ จึงเดินเข้าออฟฟิศอย่างอารมณ์ดี เสียงทักทายจากพนักงานดังขึ้น ธีร์ยิ้มให้พร้อมทักทายกลับ แต่เมื่อเดินมาถึงโต๊ะ กลับไม่เห็นนิดา เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ยังไม่ถึงเวลางาน เธอคงไปเดินเล่นที่ไหนสักแห่ง เขาคงตำหนิเธอไม่ได้

วันนี้สิบโมงเช้าจะมีประชุม ทุกคนจึงค่อนข้างวุ่นวายกับการเตรียมตัว เสียงนิดากล่าวสวัสดีพี่ๆ รายโต๊ะดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงเขา

“สวัสดีค่ะ” เธอทักเขาพร้อมยกมือไหว้

“สวัสดีครับ” ธีร์ตอบกลับพร้อมยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารก่อนการประชุมที่เกวลินนำมาวางบนโต๊ะ

นิดาเข้าไปนั่งที่โต๊ะ เธอเห็นทุกคนมีสมาธิกับตัวเอง หยิบจับเอกสาร บางคนดูลนลานเร่งรีบ เธอหันไปทางธีร์ เขากำลังอ่านเอกสารและลงลายเซ็น เบื้องหน้าเขายังมีเอกสารรออ่านอีกเป็นตั้ง เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เธอเดินไปหาเขา ก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปช่วยอะไรเขาได้ แต่อยากแสดงน้ำใจ

ธีร์คว้ามือเธอหมับแล้วดึงมาใกล้ๆ นิดาพยายามดึงมือออก แต่ไม่สำเร็จ “ชงกาแฟให้พี่หน่อย” เขาเงยหน้าขึ้นมาบอก “ไม่ใส่ครีม ไม่ใส่น้ำตาล”

“ค่ะ” นิดารับคำพร้อมกับดึงมือออกมาจนได้ ธีร์มองตามหลังจนเธอเลี้ยวลับตาไปยังมุมเครื่องดื่ม

ไม่ถึงห้านาทีนิดาก็เดินมาพร้อมกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟ เธอวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะเขา

“ขอบคุณครับ” คราวนี้เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ เพราะกำลังติดพันกับเอกสาร

“น้องนิ ว่างใช่ไหมคะ” เกวลินหันมาถาม เมื่อนิดาพยักหน้าเธอก็พูดต่อ “พี่วานถ่ายเอกสารปึกนี้มายี่สิบชุดนะคะ เสร็จแล้วเย็บแม็กให้พี่ด้วย แล้วเดี๋ยวน้องนิตามไปที่ห้องประชุมนะ เดินแจกให้พี่ด้วย จะได้เวลาประชุมแล้ว ตามไปนะ”

“ค่ะ”

“พี่ฝากด้วยค่ะ” ดาวหยิบเอกสารของตัวเองมาให้บ้าง “แล้วก็ฝากแจกเหมือนของพี่เกวค่ะ”

“ได้ค่ะ” นิดารับเอกสารจากเลขาฯ ทั้งสองคนมา แล้วหายไปอยู่กับเครื่องถ่ายเอกสารเป็นเวลานาน ระหว่างนั้นทุกคนก็เริ่มเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเข้าห้องประชุม

“อีกเยอะไหม” ธีร์แวะมาถาม

“ไม่เยอะค่ะ อีกไม่กี่แผ่น แล้วก็จัดชุดเย็บแม็ก” นิดาจัดชุดเอกสารไปพลางๆ แล้ว เหลือเอามาประกบอีกแค่ไม่กี่แผ่นเท่านั้น ก่อนหน้านี้เมฆามาสอนเธอใช้เครื่อง ซึ่งก็ผ่านมาได้ด้วยดี แต่ตอนนี้เธอกำลังมีปัญหากับมัน ธีร์เห็นเธอทำหน้านิ้วคิ้วขมวด หย่อนตัวลงไปนั่งยองๆ จึงหันไปวางแฟ้มไว้บนโต๊ะที่เธอวางเอกสารไว้ แล้วหย่อนตัวลงมานั่งบนส้นเท้าข้างๆ เธอ เขาเหนี่ยวแขนเธอมาวางพาดไว้บนตักเขาเมื่อเธอทำท่าจะลุกขึ้น

“กระดาษมันติด เห็นไหม” เขาชี้ให้เธอดูข้างใน กลิ่นหอมๆ ของเธอซึมซาบเข้ามาในโพรงจมูกเมื่อนิดาชะโงกมาดูใกล้ๆ เธอหันมามองหน้าเขาเพื่อรับคำ แต่ต้องเก็บคำพูดไว้ จมูกของเธอเกือบจะชนกับจมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีน้ำตาลทำให้เธอรู้สึกวูบวาบ นิดารีบปัดความรู้สึกทั้งมวลทิ้ง ยกแขนข้างที่พาดอยู่บนตักเขาเอื้อมไปดึงกระดาษออก ธีร์ยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็ช่วยเธอจัดการกับเครื่องจนกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง

“โอเค เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวตามไปนะ แล้วก็นั่งฟังอยู่ในห้องประชุมด้วย” เขาวางมือบนศีรษะเธอ

“ขอบคุณค่ะ” นิดายกมือไหว้เขา ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกจากห้องไป

เธอถอนหายใจกับความสับสนที่เกิดขึ้น ไม่อยากใกล้ชิดเขาให้ใจถลำแล้วต้องมาเสียใจอีกครั้ง ขณะที่อีกใจหนึ่งก็ท้วงว่าเพราะเขาไม่ใช่หรือที่ทำให้เธอไม่สามารถเอ่ยคำว่ารักกับใครได้

นิดาเปิดประตูเข้าไปในห้องประชุม บรรยากาศไม่ได้เคร่งเครียดอย่างที่เธอคิดไว้ เธอเดินแจกเอกสารขณะที่ธีร์พูดเรื่องแผนงานของรีสอร์ตสลับกับที่พนักงานแสดงความคิดเห็น จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างด้านหลังห้อง เนื้อหาที่พวกเขาพูดกันไม่ค่อยซึมเข้ามาในสมองเท่าไร เหมือนกลับไปนั่งเรียนหนังสืออย่างไรอย่างนั้น ตามกำหนดแล้วเธอจะต้องทนนั่งอยู่ในนี้อีกร่วมสองชั่วโมงกว่าการประชุมจะสิ้นสุด เธอกลับด้านกระดาษมาวาดอะไรเล่นแก้เบื่อ ความเย็นฉ่ำภายในห้องทำให้เธอเสียการควบคุม จากที่ยกมือนั่งเท้าหัว วาดรูปอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็หมอบลงบนโต๊ะและหลับไปในที่สุด

คนในห้องประชุมต่างพยักพเยิดมาทางสาวน้อยที่หลับอย่างไม่เกรงใจใครแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม แต่สำหรับธีร์เขาค่อนข้างซีเรียส มาอีหร็อบนี้เธอคงไม่ชอบการทำงานในรีสอร์ตแน่ ถ้าเบื่อมากเข้า ในที่สุดเธอก็คงจะทิ้งมันไป บิดาและมารดาของเธอคงผิดหวัง

นิดาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง การประชุมยังดำเนินอยู่ เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ เธอถึงกับถอนหายใจ เวลาผ่านไปแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น เธอยืดตัวนั่งหลังตรง ตั้งใจฟัง พยายามจะมีสมาธิกับสิ่งที่ได้ยิน แต่แป๊บเดียวเธอก็ไปให้ความสนใจกับเล็บของพนักงานที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เล็บสวยจังพี่ดาด้า”

ดาด้ายิ้มแป้นด้วยความภูมิใจ ขยับเข้ามาใกล้ๆ นิดา เม้าธ์มอยเรื่องความสวยความงาม ทั้งสองคุยกันถูกคอ มารู้ตัวอีกทีเสียงหัวร่อต่อกระซิกของทั้งคู่ก็กลายเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในห้องประชุม

“ประชุมเลิกตามเวลาทุกครั้งเลยหรือเปล่าคะ มีเลิกก่อนไหม” นั่งนิ่งได้สักครู่ นิดาก็กระซิบถามดาด้า

“เกินเวลาทุกครั้ง” คำตอบของดาด้าเป็นเหมือนฝันร้ายของนิดาเลยทีเดียว

......................