เสน่หาใต้แสงดาว

เบื่อ

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ทุกคนกลับมานั่งประจำโต๊ะและทำงานของตนเอง นิดาเดินถามจนทั่วก็ไม่มีใครให้เธอช่วยงานอะไร เลขาฯ ของพี่ชายทั้งสองคนออกไปติดต่องานข้างนอก ธีร์ก็คร่ำเคร่งกับเอกสาร เธอทั้งเบื่อทั้งเซ็ง จึงดับความฟุ้งซ่านด้วยการช็อปปิ้งออนไลน์…

โลกที่เป็นของเธอ นิดาเข้าร้านนั้น ร้านนี้ในไอจี หน้าจอโทรศัพท์ถูกเลื่อนสับเปลี่ยนเร็วมาก เสื้อผ้าหลายแบรนด์ หลายคอลเลกชั่น ถูกกวาดลงตะกร้ารถเข็น และจ่ายเงินอย่างรวดเร็ว

ธีร์เงยหน้าจากงาน อดไม่ได้ที่จะลุกเดินเข้ามาดูด้านหลัง เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวโต๊ะข้างๆ ที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน จากคนที่นั่งถอนหายใจทิ้ง เลื้อยแล้วเลื้อยอีก กลับกลายเป็นยุกยิก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถ้าแชตคุยไลน์เขาจะจับเธอมาเฆี่ยนให้น่าดู เพราะกำชับไว้แล้วว่าเวลางานห้ามแชตคุยไร้สาระ

ไออุ่นและกลิ่นกายบุรุษที่คุ้นจมูกในช่วงนี้ทำให้เธอรับรู้ว่าเขามายืนมองอยู่ใกล้ๆ จึงขยับหน้าจอให้เขาดูอย่างขอความเห็น

“ตัวนี้สวยเปล่าคะ” เธอขยายหน้าจอให้เขาดูชุดที่ตัดสินใจมาพักหนึ่ง

“ก็สวยดีนะ แต่มันสั้นไป” ธีร์ออกความเห็น กระโปรงที่เธอให้ดูมันเลยสะโพกลงมาแค่คืบเดียว เน้นโชว์เรียวขา

พอเขาพูดจบ นิดาก็กดใส่ตะกร้า

“เสื้อตัวนี้สวยไหม” เธอถามอีก

“สวย แต่มันเห็นทั้งท้องทั้งสะดือนะ” ธีร์ตอบ

นิดากดใส่ตะกร้า

“เสื้อตัวนี้ล่ะคะ”

“สวย แต่มันมีแค่ข้างหน้า ข้างหลังจะทำยังไง” ธีร์เห็นแล้วก็นึกสงสัย เสื้ออะไรมีแต่ผ้าปิดข้างหน้า แล้วก็สายสองเส้น

นิดากดใส่ตะกร้า เธอต้องการคำตอบแค่ว่าสวยหรือไม่สวย ไม่ได้ต้องการความเห็นอื่น และธีร์ก็บอกว่าสวยทุกตัว

ธีร์ตวัดตาคมมองเธอ เสื้อผ้าที่เธอใส่ รวมทั้งไอ้ชุดที่อยู่บนตัวตอนนี้นี่ก็ด้วย ถ้าไม่ได้คิดจะจริงจังกับเธอ ผู้ชายที่ไหนก็ชอบมองทั้งนั้นแหละ แต่เขาไม่ได้คิดกับเธอแค่นั้น เขาหวง ไม่อยากให้เธอเป็นอาหารตาของใคร อยากให้สวยแต่พอดี เซ็กซี่แค่พองาม แต่ตอนนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้ ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ ธีร์รู้สึกว่าความคิดเห็นของเขาไร้ประโยชน์จึงเดินกลับ ทว่าแค่ถอยไปก้าวเดียว แขนเขาก็โดนมือเล็กคว้าไว้ จากที่กรุ่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นอุ่นไปทั้งหัวใจ แถมเธอยังดึงเขาเข้าไปหาใกล้ๆ

“สีไหนสวยกว่า” เธอชี้ไปที่กางเกงขายาวสีวานิลลากับสีชมพู

“ชอบสีชมพูก็เอาสีชมพูสิคะ” สีชมพูคือสีโปรดของเธอ ทำไมธีร์จะไม่รู้ แต่เธอคงจะลังเลเพราะสีวานิลลาจะแมตช์กับเสื้อได้หลายสีกว่า

นิดากดสีชมพู

ธีร์ค่อยยิ้มออกหน่อยที่คราวนี้เธอฟังความเห็นเขา ธีร์ยกนาฬิกาขึ้นมอง เขาต้องรีบเคลียร์เอกสารให้เสร็จ จึงเดินกลับไปที่โต๊ะ พอเขานั่งลงก็ปรากฏว่าเธอลากเก้าอี้ตามมานั่งด้วย พร้อมหมอนใบเล็กๆ บนตัก

“กางเกงตัวนี้น่ารักดีเนอะ” เธอวางโทรศัพท์ทับเอกสารที่เขากำลังเซ็น ชี้ไปที่กางเกงอีกตัว

“จะหลุดไหม เอวต่ำขนาดนี้” เธอใส่แล้วต้องสวยแน่นอน หน้าท้องของเธอแบนราบและขึ้นลอนน้อยๆ จากการออกกำลังกาย เอวคอดไร้ไขมัน แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าท้องของเธอ คราวนี้เขาจึงตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ “แต่ถ้าชอบก็เอาสิ”

เธอไม่ได้กดใส่ตระกร้า และเอาโทรศัพท์กลับมาวางตรงหน้าตัวเอง ยกมือเท้าหัวแล้วไถหน้าจอดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ สมาธิของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะเธอถามความเห็นไม่หยุด แล้วไหนจะเบียดเข้ามาจนสอดขาเข้ามาอยู่ใต้โต๊ะเขา สักพักสติสตังเขาก็กระเจิดกระเจิงเมื่อขาขาวเรียวในสลิปเปอร์หัวตุ๊กตาเกี่ยวเข้ามาในหว่างขาเขาอย่างลืมตัว เอาหมอนบนตักมาหนุนตะแคงหน้าหลับ เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ สมัยก่อนระหว่างนั่งทำโจทย์เลขในห้องเรียน ทำไปทำมาเธอก็มักจะลงท้ายด้วยการฟุบหลับบนโต๊ะ

เขาเร่งทำงานเอกสาร พลางเหลือบมองสาวน้อยที่นอนหลับอ้าปากน้อยๆ ไปด้วย ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเธอก็ตื่นขึ้นมา กลับมาไถหน้าจอไอแพดอีกครั้ง

“เบื่อเหรอ ช่วงนี้งานในออฟฟิศไม่มีอะไร เดี๋ยวรองานท่องเที่ยวก่อน แผนที่คุยในที่ประชุมวันนี้จะเริ่มกันอาทิตย์หน้า ตอนนั้นก็ไม่เหงาแล้วนะ” ธีร์ก้มลงมามองหน้าเรียวเล็ก ผิวของเธอขาวใสจนเห็นเส้นเลือด ลำคอยาวระหงจนอยากก้มลงไปซุกไซ้ประทับตรา แต่ตอนนี้นัยน์ตาเธอดูไม่มีความสุข เรื่องช็อปปิ้งก็แค่ความสุขชั่วคราวเท่านั้น ที่นี่เป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของเธอก็จริง แต่เธอไม่เคยมานั่งทำงานแบบนี้ ทุกครั้งที่มาก็ไม่ได้โดดเดี่ยว เธอจึงไม่คิดว่าพอมาอยู่จริงๆ มันเหมือนตัวคนเดียว มันเหงาอย่างบอกไม่ถูก พนักงานคุยกับเธอดีทุกคน แต่ก็เป็นไปแบบมีระยะห่าง

อันที่จริง เธอชอบอยู่คนเดียว แต่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย นิดาก็ได้แต่คิดว่าเดี๋ยวเธอก็คงจะชินกับมันไปเอง

“อืม หึ” เธอรับคำ หัวเราะน้อยๆ อย่างสมเพชตัวเองที่ไม่มีความอดทน “ไม่คิดว่าจะน่าเบื่อขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันมาอยู่ไม่นาน” เธอพูดตามที่ใจคิด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง“คุณว่าต่างหูคู่ไหนสวยกว่า”

ธีร์เหลือบมองแล้วยิ้ม จับมือเธอมาแล้วประสานนิ้วเข้าไปในร่องนิ้วเล็ก “พี่ซื้อให้ เลือกเลยค่ะ”

มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์มือถือเข้าแอปธนาคารเตรียมโอน

เธอไม่ได้เงยหน้ามองเขาสักนิด ไม่ได้ซาบซึ้งอะไรด้วยที่เขาจะซื้อต่างหูแบรนด์หรูราคาเรือนแสนให้ เขาอยากให้เธอมีความสุขกับการอยู่ที่นี่ ไลฟ์สไตล์ของเธอคงไม่ชอบนั่งนิ่งๆ ธีร์คิดว่าเขาจะต้องเปลี่ยนแผนที่วางไว้

“ไม่เอา” เธอปฏิเสธแล้วดึงมือออก

“พี่อยากซื้อให้”

เธอส่ายหน้า จากนั้นก็ปิดหน้าจอ และลากเก้าอี้กลับ

“เดี๋ยวก่อน” ธีร์ดึงเก้าอี้ไว้ “เดี๋ยวจะพาเราไปขี่จักรยานเล่น ไปไหม” ถามน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาอบอุ่น ที่เขาก้มหน้าอยู่กับเอกสารโดยไม่ออกไปกินข้าวหลังจากประชุมเสร็จก็เพราะว่าจะพาเธอไปขี่จักรยานเล่นนี่แหละ

นิดาก้มลงมองชุดตัวเองที่ไม่ได้เหมาะจะไปขี่จักรยานเลยสักนิด ซึ่งธีร์ก็ได้แต่ถอนใจ

............