เสน่หาใต้แสงดาว

คนขี้หวง

ตอนไปเล้าไก่ที่บ้านคนงาน สิริชี้ให้เธอดูโรงเรือนเมล่อนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถัดเข้าไปด้านใน แลเห็นโครงสร้างสีขาวลิบๆ หกหลัง เมื่อสิริพามาส่งที่ออฟฟิศ นิดาจึงขอให้เมฆาช่วยพาเธอไป

“ไปตั้งแต่กี่โมง แล้วไปยังไง” ตอนนี้จะเที่ยงแล้ว แดดกำลังแรง และในโรงเรือนเมล่อนก็อากาศร้อนมากเพราะเป็นระบบปิด เขานึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา

“ไปได้สามชั่วโมงแล้วค่ะ ซ้อนมอเตอร์ไซค์เมฆาไป พี่ธีร์จะพาน้องไปไหนหรือเปล่าคะ”

“จะพาไปประชุมที่โรงแรมข้างนอกตอนบ่าย นี่ไปกันตั้งสามชั่วโมงแล้วยังไม่กลับอีกเหรอ จะไปดูอะไรกันนักหนา เมล่อนมันก็เหมือนๆ กันทุกลูกนั่นแหละ” จู่ๆ ธีร์ก็โมโหขึ้นมาเมื่อรู้ว่านิดาซ้อนมอเตอร์ไซค์ผู้ชายคนอื่น และไปกันนานแล้วก็ยังไม่กลับมา เขาจึงเผลอใส่อารมณ์ไปในบทสนทนาโดยไม่รู้ตัว

“เอ่อ เดี๋ยวก็มาค่ะพี่ธีร์” เกวลินพูดเสียงอ่อย

ธีร์ตวัดตามองเกวลิน “พี่ไม่รอแล้ว พี่ไปดูเอง”

ธีร์หันไปคว้ากระเป๋าเล็กกระเป๋าน้อยบนโต๊ะของนิดา รวมทั้งรองเท้าส้นสูงข้างโต๊ะของเธอ แล้วเดินดุ่มๆ ออกไปในสภาพพะรุงพะรัง พนักงานในออฟฟิศพากันกลัวหัวหด ธีร์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่นิดาเข้ามา บ่อยครั้งที่เขาดูหงุดหงิดโดยไร้เหตุผล และการที่นิดาออกไปดูเมล่อนก็ไม่น่าจะทำให้เขาอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ ทุกคนได้แต่งงงันในความฉุนเฉียวของผู้จัดการหนุ่ม

“พี่ธีร์เป็นอะไรวะ” ดาด้าพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“อารมณ์เสียมาจากไหน” จอมพึมพำเบาๆ แต่ทุกคนก็ได้ยิน

“ถ้าไม่ติดว่าจีบคุณจีที่ไร่องุ่นอยู่ละก็ ต้องคิดว่าผู้จัดการจีบน้องแหงๆ” แสนรักตั้งข้อสังเกต

“กระป๋งกระเป๋า รองท้งรองเท้าของน้องก็หอบไปด้วย” พนักงานอีกคนร่วมวง

“จะพาน้องนิไปข้างนอก แล้วน้องไม่อยู่มั้ง คงรีบน่ะ” เกวลินออกความเห็น

ดาวที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเดินมากระซิบกับเกวลินให้ได้ยินกันแค่สองคน “คงไม่ใช่เพราะหึงที่น้องนิไปซ้อนมอเตอร์ไซค์เมฆานะ”

“ถ้าแบบนั้นก็สงสารเมฆา ซวย” เกวลินกระซิบตอบ

..................

“พี่เมฆาอย่าบอกใครนะว่าเรามาทำอะไรกัน” นิดาใช้เวลาอยู่ในโรงเรือนเมล่อนราวสามชั่วโมง กว่าจะเสร็จกิจทั้งสองก็เหงื่อท่วมตัว

“น้องนิหน้าแดงมากเลยครับ ในนี้มันอบอ้าวมากด้วย”

“พี่เมฆาพานิไปที่ทุ่งดอกไม้หน่อยนะคะ แป๊บเดียว” นิดาไม่สนใจเรื่องอากาศ และชวนเมฆาขณะพากันเดินออกจากโรงเรือนเมล่อน ความคิดที่โลดแล่นในหัวทำให้เธอนึกสนุก อยากทำอะไรที่มันต่างออกไปจากเดิมที่ ‘นิรชา’ เคยทำ

“ตอนนี้ดอกไม้มันเฉานะครับ ยังไม่ได้ปลูกกันใหม่” เมฆาต้องแจ้งไว้ก่อนเพราะไม่อยากให้เสียเวลา ตอนนี้พระอาทิตย์ตรงหัวพอดี นอกจากจะร้อนแล้วก็ยังเสียเที่ยวด้วย

“นิอยากไปดูค่ะ นิจะดูว่าแผนที่วางไว้จะพอเป็นไปได้หรือไม่”

“ถนนที่จะไปมันขรุขระหน่อยนะครับ นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ต้องทำใจ” ความบอบบางของนิดาทำให้เมฆาต้องเตือนไว้ก่อน แต่นิดาก็ยังคงรั้นที่จะไป

“สบายอยู่แล้ว ไปกัน”

เมฆาจัดการสตาร์ตเครื่อง กระโปรงบานสั้นทำให้นิดาต้องขึ้นไปนั่งไขว้ที่เบาะด้านหลัง และพยายามหนีบกระโปรงไม่ให้บานเวลาลมพัดตอนที่รถวิ่ง เรื่องนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์เธอถนัด ถึงจะลุคคุณหนู แต่สมัยเรียนมัธยมเธอซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างจากโรงเรียนไปเรียนพิเศษเป็นประจำ

แต่ถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อขนาดนี้เธอเพิ่งเคยเจอ

“ช่วงหน้าฝนน่ะครับ แล้วเราก็ไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเที่ยวทุ่งดอกไม้นานแล้ว ก็เลยยังไม่ได้ทำถนนใหม่” เมฆาตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ระหว่างขี่มอเตอร์ไซค์ไปข้างหน้า

“เหมือนที่เขาบอกว่าขรุขระเหมือนผิวพระจันทร์ไหมคะ สะเทือนมากเลยค่ะ” นิดาตะโกนคุยกับเขา

“ถ้าฝนตก อย่าคิดมาเลยนะครับ ตามหลุมนี่จะมีแต่น้ำ ถ้ารถสวนกันก็น้ำสาดกระจาย”

“ว้าย” นิดาผวาใช้มือขวาข้างที่จับเบาะมอเตอร์ไซค์เกาะเอวเขาเมื่อรถตกลงไปในหลุมอย่างแรง หน้าของเธอกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของเขา

“ขอโทษครับน้องนิ หลบไปหลบมา มาพลาดเอาหลุมนี้หลบไม่ทันจริงๆ” เมฆาเอี้ยวหน้ามาขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิดจริงๆ ตัวเขาก็เกร็งว่าจะทำน้องตกรถ

นิดาเห็นว่าทางข้างหน้ามีหลุมเยอะมากจึงเกาะเอวเขาไปตลอดทาง เธอเองก็ไม่อยากกระเด้งกระดอนจนลงไปก้นจ้ำเบ้าบนถนนเหมือนกัน

“อยู่ข้างหน้าโน่นแล้วครับ” เมฆาจับแฮนด์มือเดียวแล้วชี้อีกมือหนึ่งไปข้างหน้า

ภาพเหล่านั้นจุดความเดือดดาลขึ้นในใจธีร์อีกคำรบ เหมือนคู่รักหนุ่มสาวชี้ชวนกันดูนั่นดูนี่ชะมัด แต่เมอร์เซเดสเบนซ์เจ้ากรรมไม่สามารถเร่งเครื่องไปบนถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อตามมอเตอร์ไซค์คันข้างหน้าได้ทัน เมื่อครู่เขาไปที่โรงเรือนเมล่อน ก็เห็นหลังไวๆ ของทั้งสองจึงขับรถตามมา นิดาดูมีความสุข แต่คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ควรจะเป็นเขามากกว่า

มาที่โรงเรือนเมล่อนกันตั้งสามชั่วโมง ทั้งร้อนทั้งแดด ธีร์ยังมองไม่เห็นเลยว่าทำไมต้องใช้เวลาอยู่ในนั้นตั้งนานสองนาน

ซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้วยังนุ่งสั้นอีก มันน่าจับตีก้นนัก

“เหี้ยเอ๊ย กอดเขาไปทั่ว เมื่อวานกอดเรา วันนี้กอดไอ้เมฆา ตกลงว่าเราไม่ได้พิเศษกว่าคนอื่นเลยใช่ไหมวะเนี่ย” ธีร์ถึงกับตบพวงมาลัยเมื่อเห็นนิดาคว้าหมับเข้าที่เอวของเมฆา รถเขาเองก็เหมือนจะวิ่งได้ช้าลงเมื่อทางข้างหน้าขรุขระขึ้น เขาเห็นทั้งสองลงจากรถแล้วและเดินหายเข้าไปในทุ่งดอกไม้ ในขณะที่เขายังคลานเป็นเต่าอยู่บนถนน