บทที่ 17
เกาะแสงจันทร์
ยามเหม่า (เท่ากับเวลา 05.00 น. จนถึง 06.59 น.) เยว่เอ๋อร์ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้นั่งรถม้า ก่อนหน้านี้เหลยหยวนเหยามักใช้วิธีเดินเท้าในการเดินทางเสียส่วนใหญ่ ค่ำไหนนอนนั่นมิเคยสักครั้งที่นางจะได้นั่งสบายเช่นครั้งนี้ รถม้าเดินทางตัดผ่านใจกลางเมืองหนิงอันก่อนออกสู่ชานเมืองทางใต้ของหนิงอัน เยว่เอ๋อร์วางคางเล็กบนหน้าต่างของรถม้า สายตาทอดมองบรรยากาศสองข้างทางที่ค่อยๆ เปลี่ยนจากเขตเมืองเข้าสู่ป่าเขาอีกครั้ง ระหว่างทางนางพบเห็นผู้คนเดินเท้าบ้างใช้ม้าบ้างหรือแม้แต่รถม้าเช่นนางก็มี อาจเป็นเพราะเส้นทางนี้เป็นเส้นทางหลักใช้ลงไปทางใต้ของเมืองหนิงอัน ที่เป็นทั้งเมืองหน้าด่านและท่าเรือขนส่งสินค้าอันคึกคัก ดวงตาหวานหลับตาพริ้มสูดกลิ่นอายอากาศยามเช้าจนชุ่มปอด ก่อนผ่อนลมหายใจยาว ทำซ้ำอยู่หลายรอบจนได้ยินเสียงคุ้นเคยจากด้านหลัง
“มิเคยหายใจหรือไร”
เยว่เอ๋อร์ถอนหายใ
