บทที่ 18 ตระกูลต้วน

1870 คำ

บทที่ 18 ตระกูลต้วน เยว่เอ๋อร์ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนกว้าง อา... ในที่สุดนางก็ได้นอนสบายๆ กับเขาเสียที หลังจากที่ชีวิตเกือบหกปีของนางต้องร่อนเร่พเนจรมาตลอด ใช้เพียงห้องเล็กๆ หลังศาลเจ้าซุกหัวนอน “อ่า... เจ้าดูสบายดีมิน้อย” “ตาเฒ่า!” เสียงแหบแห้งคุ้นหูที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครทำให้ร่างกลมป้อมบนที่นอนลุกขึ้นทันที เขาคือเทพผู้นำดวงวิญญาณไป๋หย่งเฮ่านั่นเอง “ไหนเจ้าว่าจะไม่เรียกข้าเช่นนี้แล้วอย่างไร” “หึ! ท่านทิ้งข้าซึ่งเป็นเด็กวัยเพียงห้าขวบไว้ในป่าซานซิ่งซานที่มีสัตว์แห่งเทพมากมายอาศัยอยู่เพียงลำพัง แล้วยังกล้ามาให้ข้าเรียกท่านว่า เทพไป๋หย่งเฮ่าอีกอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงแม้ไม่ดังมากหากแต่กดต่ำเสียทุกคำ บ่งบอกอารมณ์คนเอ่ยได้เป็นอย่างดี เทพผู้นำดวงวิญญาณไป๋หย่งเพียงยิ้มแห้งๆ ตอบรับคำว่ากล่าวของนาง ใบหน้าชราส่งสายตาสำนึกผิดเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบา “โธ่... เยว่เอ๋อร์ ตอนนั้นข้ามีเหตุจำ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม