บทที่ 16
มิติแห่งเวลา
หลังจากนั้นเยว่เอ๋อร์ก็ร่วมเดินทางไปกับเหลยหยวนเหยา สามเดือนที่ผ่านมาเหลยหยวนเหยาใช้ชีวิตอยู่แต่ในป่าและภูเขา เพื่อเสาะหาสมุนไพรหลากหลายชนิด ทำให้เยว่เอ๋อร์ได้เรียนรู้เรื่องสมุนไพรไปด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ในยามค่ำคืนเหลยหยวนเหยามักจะนั่งเดินปราณ เยว่เอ๋อร์เองลอบแอบมองเขาอยู่บ่อยครั้ง
“ท่านอาเหลย ท่านสอนข้าฝึกพลังปราณบ้างได้หรือไม่”
“สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถสอนกันได้”
“เช่นนั้นท่านบอกวิธีแก่ข้าก็ได้”
เหลยหยวนเหยายกยิ้มอบอุ่นหันมาย่อตัวอยู่ในระดับสายตาเดียวกับนาง นิ้วมือเรียวขาวดีดที่หน้าผากมน
“อ๊ะ! ข้าเจ็บนะเจ้าคะ”
เหลยหยวนเหยายกยิ้มอ่อนโยน ขยี้หัวของนางจนผมยุ่งไปหมด ใบหน้ากลมคล้ายซาลาเปางอง้ำ มือเล็กป้อมลูบที่หน้าผากของตนป้อยๆ ริมฝีปากเล็กเบ้ออกอย่างไม่พอใจ ดวงตาหวานมองค้อนวงโต
“มิติแห่งเวลามิใช่ใครก็สามารถฝึกได้”
“ท่านไม่ลองสอนข้า แล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าฝึกไม่ไ
