บทที่ 15
หวั่นไหว
หลังจากที่แยกทางกับวิหคเพลิงชิงชิง เยว่เอ๋อร์ก็ร่วมทางไปกับชายชุดสีเทาบรรยากาศแรกเริ่มค่อนข้างจะเงียบเล็กน้อย เยว่เอ๋อร์แอบลอบมองชายตรงหน้าอย่างพิจารณา เหตุใดชายผู้นี้ถึงมาอยู่ในป่าทึบนี่ได้กัน หรือว่าจะตกเหวมาเหมือนนาง ก็มิน่าใช่... เช่นนั้นเพราะอะไรกัน
“ท่านอา ท่านมาทำอะไรในป่าแห่งนี้เจ้าคะ”
“แล้วเจ้าล่ะมาทำอะไร”
เอ่อ... คือนางถามก่อน เขาก็ควรตอบคำถามนางก่อนใช่หรือไม่ แล้วค่อยถามนางกลับ ใบหน้ากลมแกล้งทำเป็นงุนงงเอียงคอมองชายตรงหน้าอย่างสงสัย ชายชุดเทายกยิ้มอ่อนโยน สายตาทอดมองไปด้านหน้าสองเท้าก้าวไปอย่างไร้กังวล
“ข้าแซ่เหลย ชื่อหยวนเหยา เข้ามาหาสมุนไพร”
“อ้อ... ท่านอาเหลย”
เสียงเล็กเอ่ยอย่างน่ารัก รอยยิ้มเปิดเผยจริงใจส่งมาให้เหลยหยวนเหยา เขามองนางด้วยหางตา ยิ้มรับรอยยิ้มจริงใจ
“คราวนี้เจ้าจะตอบคำถามข้าได้หรือยังเด็กน้อย ว่าเจ้ามาทำอะไรในป่าซานซิ่งซานเช่นนี้”
ร่
