เจ้าเว่ยรีบเบนสายตาไปทางอื่น ใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาเพราะกลัวว่าฝูจื่อหรงจะจับได้ นางแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือต่อ
ในสมองก็ครุ่นคิดถึงวิธีการขึ้นไปเอาขลุ่ยและขอร้องให้ขลุ่ยพากลับไปหาพี่ชาย
"อ่านหนังสือสนุกหรือไม่" เสียงเรียบต่ำเอ่ยถาม
"เพคะ สนุกมากเพคะ" เจ้าเว่ยตอบลนลาน
"เจ้านี่เก่งเกินผู้ใด" ฝูจื่อหรงหัวเราะหึหึในลำคอ คล้ายจะเห็นเป็นเรื่องตลกแต่แววตาของเขามีแววโกรธอย่างเห็นได้ชัด
"เรื่องอะไรเพคะ" เจ้าเว่ยปากคอสั่นถามออกไป หรือว่าเขาจับได้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ไม่นะ
"เจ้ากำลังอ่านหนังสือกลับหัว เห็นชัดเจนว่าใจของเจ้าลอยไปที่อื่น" เขาแค่นเสียงเย็นใส่เธออีกครั้ง
เจ้าเว่ยมองหนังสือในมือ ก่อนรีบกลับหัวหนังสือ ใบหน้าเก้อเขินเล็กน้อย
"ม้นเป็นหนังสือแคว้นชิน หม่อมชั้นอ่านไม่ออกแม้แต่นิด ก็แกล้งอ่านไปแบบนั้นแหละ" เจ้าเว่ยยอมจำนนเพราะไม่อาจแก้ตัวได้
"เจ้าไม่ใช่คนที่นี่ แม้ตัวจะอยู่นี่แต่จิตใจก็อยู่
