"เจ้ากลับห้องได้แล้ว ข้าไม่ว่างมาเสวนากับเจ้าในเวลาดึกดื่นเช่นนี้" เจี๋ยหลุนยังนอนนิ่งหลับตาลง
เขาเหมือนปฏิมากรรมชั้นเลิศ งดงาม หล่อเหลา แต่ไร้ความรู้สึก เจ้าอี้เฟยคอตกจิตใจห่อเหี่ยวคล้ายบุบผาที่ร่วงโรย เมื่อรู้ว่าตนเองไม่สามารถทำให้ท่านพี่จิตใจวอกแวกได้แม้แต่นิด
"ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอันใดท่านไม่ต้องกลัว ข้าแค่คิดถึงท่านมากเพียงชั่วยามที่ไม่ได้พบกลับรู้สึกยาวนานจนทนไม่ไหว"
คำสารภาพของนางทำให้เจี๋ยหลุนหยุดมือที่กำลังจะผลักร่างบางออกไป มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นในใจ บางอย่างที่เขาไม่ต้องการยอมรับ
ในห้องมืดมิดสองร่างทาบทับทำให้เกิดความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นกับเจ้าอี้เฟยความอยากรู้อยากลอง นางใจกล้าตัดสินใจไล้ฝ่ามือลงบนใบหน้าของชายหนุ่มที่เธอหลงใหล มันมืดนี่นา ข้าจะทำสิ่งใดก็ไม่มีผู้ใดเห็น
"เจ้าหายเจ็บที่โดนข้าลงโทษหรือยัง" เจี๋ยหลุนไม่สนใจฝ่ามือน้อยที่สำรวจใบหน้าของตนอยู่ เจ้าอี้เฟยทำตามใจตัวเอ
