เจ้าเว่ยน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกราวกับโดนตบหน้า เขาเห็นเธอเป็นแค่ของชิ้นหนึ่งเหตุใดจึงเผลอไผลไปกับเขาได้ถึงเพียงนี้
ฝูจื่อหรงก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
"เฝ้านางไว้อย่าให้ไปไหน" เขากำชับองครักษ์แล้วเดินตามตงกงกงไปยังตำหนักฟางกุ้ยเหริน
เจ้าเว่ยปาดน้ำตาทิ้ง เจ็บใจตัวเองที่เป็นถึงองค์หญิงแคว้นเหลียงแต่กลับโดนเขี่ยทิ้งราวโสเภนี
ในเมื่อเป็นเช่นนี้จะมาเสียใจอะไร เธอยอมเขาเองคิดเสียว่าเป็นประสบการณ์ ถึงตาเต้นี่จะบ้ากามแต่ก็หล่อมากๆ ได้สัมผัสใกล้ชิดถือเป็นกำไรแล้วกัน พรหมจรรย์ก็ยังอยู่
ลาขาดล่ะไอ้เต้บ้า อย่าได้เจอกันอีกเลย ตอนนี้เธอก็กลับบ้านได้แล้วสินะ ปลอดคนแล้วนี่
เจ้าเว่ยสบัดศรีษะไล่ความรู้สึกอัปยศออกไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองขลุ่ยแสนรักที่หล่นอยู่บนขื่อด้านบน
หญิงสาวลุกขึ้นกระโดดขึ้นไปคว้าขลุ่ยเพรียกบุบผามากอดอย่างรักใคร่
"ขลุ่ยจ๋าพากลับไปหาเจี๋ยหลุนหน่อย"
คราวนี้เจ้าเว่ยตั้งใจอธิฐานไม่ว่อกแว่
