ฝูจื่อหรงมองลึกเข้าไปในดวงตากลม ใบหน้าเล็กนวลเนียนเบื้องหน้าบัดนี้กลายเป็นสีแดงไม่เว้นแม้แต่ใบหู มุมปากกระตุกขึ้นด้วยความเอ็นดู
“เรารู้ว่าสตรีทั่วแคว้นต่างหลงใหลในใบหน้าของเรา ไม่เว้นแม้แต่เจ้า คืนนี้เราจะให้เจ้าในสิ่งที่ต้องการ” เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาจนเกือบจะชิดริมฝีปากบาง กล่าวเบาๆออกไปเพื่อให้ได้ยินกันสองคน
เจ้าเว่ยใจเต้นโครมคราม กัดปากแน่น
ไอ้เต้นี่หลงตัวเองเกินไปแล้วใครเขาหลงเสน่ห์นายกัน แค่เป่าแผลให้เล็กน้อยใครๆเขาก็ทำกัน
แต่เธอเลือกที่จะด่าในใจมากกว่าพูดออกไปเพราะเธอรู้ดีว่าร้อยไม่ชนะพันไม่ชนะ แถมกลายเป็นเสียเปรียบเขาอีกจนได้
“ทูลฝ่าบาท ร่างกายของคุณหนูบอบช้ำมากเอ่อไม่สามารถใช้แรงมากนัก ขอฝ่าบาทปล่อยให้นางพักฟื้นสักสามวันเพคะ” หมอหญิงกลั้นใจกล่าวออกไปแม้จะกลัวการลงโทษแต่ปกติฝ่าบาททรงมีเหตุผลเสมอคิดว่าพระองค์คงเข้าใจในสิ่งที่นางกำลังพยายามบอก
“เราเข้าใจ” สุรเสียงเรียบเรียบที่เป
