เจี๋ยหลุนสงสัยในปฏิกิริยาของคนรอบข้าง จึงมองไปยังตงกงกงทันที
"ทำไมทุกคนทำตัวแปลกๆ แบบนี้ แค่ปลาตัวเดียว" เจ้าเว่ยหน้างอ
"ทูลท่านอ๋อง องค์หญิงคงไม่ทรงทราบว่า ปลาชนิดนี้เป็นปลาที่มีสีสันสวยงาม ฝ่าบาททรงโปรดมาก เป็นปลาที่ฟางกุ้ยเฟยส่งคนไปเสาะหาจากต่างแคว้นมาให้ฝ่าบาททรงเสวย เดิมทีมีหลายร้อยตัวแต่เพราะเลี้ยงยากจึงตายไปเหลือเพียงสามตัวเท่านั้นในวังแห่งนี้ และไม่รู้ว่าจะหามาเลี้ยงได้จากที่ไหนพะย่ะค่ะ ฝ่าบาทจึงทรงเลี้ยงไว้ดูเล่นเพื่อผ่อนคลาย และไม่เสวยอีกเลยพะย่ะค่ะ"
"ตายจริง ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่รู้ผิดไปแล้วเพคะ ขอทรงโปรดลงโทษ หม่อมฉันเพียงแต่นึกอยากกินปลาสดๆ และรู้มาว่าในบ่อบัวอันกว้างใหญ่แห่งนี้มีปลามากมาย หม่อมฉันจึงขอให้นางกำนัลนำเบ็ดมาให้ ไม่นึกว่าจะตกได้ปลาเคราะห์ร้ายตัวนี้เข้า หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ เพคะ ขอทรงโปรดอภัย" เจ้าเว่ยรีบคุกเข่าลงคล้ายสำนึกผิด ก้มหน้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง
นางกำนัลฟัง
