เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วยามฝูจื่อหรงเริ่มมีเรี่ยวแรงกลับมาอีกครั้ง เขารวบรวมกำลังภายแยกมือออกจากผ้าสีขาวที่เจ้าเว่ยทำเป็นเชือกมัดมือเขาไว้อย่างแน่นหนาขาดออกในที่สุด
ฝูจื่อหรงแก้มัดขาตัวเองก่อนก้าวลงจากเตียง ร่างสูงเหลียบมองจนทั่วบริเวณก็ไม่พบอาภรณ์ของตนเองหรือสิ่งใดที่พอจะสวมใส่ปิดบังร่างกายได้ ฝูจื่อหรงสบถออกมาอย่างหงุดหงิด กู้หลุนก่งจือกำลังทำให้เขากลายเป็นตัวตลก
ฝูจื่อหรงใช้สองมือปิดมังกรยักษ์ของตัวเองไว้ก่อนค่อยๆย่องออกมาจากตำหนักรับรององค์หญิงด้วยความรวดเร็ว เหมือนแผนการของกู้หลุนก่งจือจะยังไม่สิ้นสุด เมื่อฝูจื่อหรงได้ยินเสียงนางกำนัลกรีดร้องออกมาทันทีที่เขาโผล่ออกจากห้องบรรทมขององค์หญิง
"กรี๊ด เจ้าโจรราคะชั่ว กรี๊ด ทหาร" เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นของนางกำนัลทำให้ฝูจื่อหรงต้องรีบกระโดดขึ้นหลังคาเพื่อหลบหนีอย่างรวดเร็ว
"มีเรื่องอันใด" เจ้าเว่ยวิ่งออกมาตามแผนการทันใดด้วยใบหน้าใสซื่อ
"โจ
