ฝูจื่อหรงปล่อยนางออกจากอ้อมกอด เขาอ้อยอิ่งลุกขึ้นใส่กางเกงแล้วเดินไปนำผ้าที่ตงกงกงเตรียมไว้ให้ชุบน้ำแล้วนำมาเช็ดให้นางแผ่วเบา
ฝูจื่อหรงแต่งกายให้นางแล้วดึงกระโปรงลงมาปิดขาเรียวยาวก่อนที่ตัวเองจะมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง
"ฝ่าบาทอวิ๋นเอ๋อล่ะเพคะ" เจ้าเว่ยข่มความอายกล่าวออกไป มองบุรุษด้านหน้าที่สภาพผมเผ้าหลุดรุ่ยอาภรณ์ยับย่นแต่เขาช่างหล่อเหลาและยั่วอารมณ์ให้ตกหลุมพรางยิ่งนัก
"เราจะให้เจ้าพบมันคราวหลัง" ฝูจื่อหรงเปิดโอกาสให้ตนเองทันใด เจ้าหมีประหลาดพูดได้ช่างมีประโยชน์อย่างที่เขาคาดไม่ถึง
เขาอดใจดึงร่างน้อยมากอดแล้วก้มลงจุมพิตที่แก้มใสหนักๆ นางงดงามเพียงนี้เขาจะปล่อยนางออกจากอ้อมกอดได้เช่นใด
"ทรงเจ้าเล่ห์นัก"
"แต่เรายังแพ้เจ้า" ฝูจื่อหรงดูดริมฝีปากนางเบาๆ เขาครางอย่างพอใจเมื่อเจ้าเว่ยไม่ขัดขืน
"วันไหนเพคะที่หม่อมชั้นจะได้เจอมันฝ่าบาทต้องคืนมันให้หม่อมชั้นนะเพคะ ในเมื่อหม่อมชั้นทำให้พระองค์
