"ฝูจื่อหรงท่านจะเกินไปแล้ว ยอมอ่อนข้อให้ข้าสักตาจะตายหรือไง" นางทำปากยื่นแก้มป่องอย่างไม่พอใจ
ฝูจื่อหรงหัวเราะเบาเบา เพราะทุกครั้งที่นางแพ้นางจะทำแก้มป่องและปากเล็กๆก็ยื่นออกมาดูน่ารักนัก ทำให้เขาอดแกล้งไม่ได้เพียงเพื่อจะเห็นใบหน้าเช่นนี้ของนาง
"เราไม่ชอบยอมแพ้ให้แก่ผู้ใด"
"เจ้ามันคนใจร้าย ข้าไม่เล่นด้วยแล้ว เล่นยังไงก็แพ้ตลอด" เจ้าเว่ยดึงมือเล็กออกจากการเกาะกุมแล้วกอดอกอย่างนึกโมโห แบบนี้เมื่อไหร่เธอจะได้กลับตำหนัก
พรุ่งนี้ต้องเข้าป่าแล้วหากนอนน้อยแล้วตื่นสายขบวนล่าสัตว์ต้องทิ้งเธอไว้แน่นอน นี่ต้องเป็นแผนของเจ้าเต้นี่ไม่ได้เธอต้องรีบกลับไปนอนตอนนี้
ฝูจื่อหรงขยับกายเข้าใกล้นางก่อนดึงร่างเล็กเข้ามาให้นั่งตักตนเอง เอาคางเกยลงบนไหล่บอบบางแล้วสูดดมความหอมของพวงแก้วเบาๆ
เจ้าเว่ยตัวแข็งเอนตัวหนีการสัมผัสของเขา ฝูจื่อหรงจึงฝังจมูกโด่งลงบนลำคอขาวผ่องแทน
"เอาล่ะ เราจะสอนเจ้าเล่นแล้วกัน รับรอ
