“จื่อหรงข้าไม่อาจกล่าวลาท่านได้ด้วยตนเอง นับจากวันนี้วาสนาของเราจบลงแล้ว ข้าขอให้ท่านรักษาตัวให้ดี ข้าไม่มีโอกาสกล่าวขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือ บุญคุณครั้งนี้เจ้าเว่ยจะไม่มีวันลืม ข้าฝากท่านดูแลอวิ๋นเอ๋อแทนข้า มันเป็นของรักที่อยู่กับข้ามาตั้งแต่เด็กขอท่านได้โปรดอย่าทอดทิ้งมัน หากมีโอกาสข้าจะนำมันกลับคืน” ฝูจื่อหรงกำกระดาษสีน้ำตาลแน่น นางตัดเส้นผมให้เขาทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันหมายถึงการจากลาแบบไม่มีวันหวนกลับ นางกล่าวลาเขาได้โดยง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไร สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนางช่างไร้ความหมายในสายตานางนัก “ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ ความหมายของเส้นเกศานี้คือ” “นางไม่คิดจะกลับมาอยู่ข้างกายเราอีก นางทิ้งเราไปอย่างไม่ใยดีทั้งที่นางสัญญาแล้วว่าเมื่อเราตื่นนางจะอยู่ข้างเรา ตงกงกงทำไมเราเจ็บปวดเช่นนี้" ฝูจื่อหรงกล่าวอย่างแผ่วเบา เขาล้วงมือไปใต้หมอนคลำหาอวิ๋นเอ๋อของนางแล้วดึงมันมากอดด้วยความเศร้าสร้อย อาการ