ตึง...
“เฮือก!” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ เกอร์ซึ่งไม่รู้ว่าลุกจากเตียงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เอื้อมมือกระแทกประตูตู้เสื้อผ้าให้ปิดลงจากทางด้านหลังระยะประชิด การกระทำเขย่าความคิดและความรู้สึกทำฉันรีบหันหลับไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างตรงๆ โดยฝ่ายยังคงทาบมือลงกับตู้เสื้อไว้เช่นนั้น
เกอร์ใช้มือข้างที่เหลือถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออกและโยนมันทิ้งไปมุมใดมุมหนึ่งของห้อง
“สวยไม่กลัวถูกเราฆ่าเหรอ?” และถามเสียงเย็นมองฉันด้วยแววตานิ่งอ่านค่าไม่ออกเฉกเช่นเดียวกับช่วงที่เขาสวมบทเป็น JOKER
“นายกำลังพูดอะไร?”
“ยะหยาไง...ที่ตาย เพื่อนสวยไม่ใช่เหรอ?” เขาย้อน “สวยก็เห็นแล้วนี่ ว่าเสื้อของเรามันเปื้อนเลือด”
“อย่าตลกไปหน่อยเลย” คำพูดและสิ่งที่เกอร์จงใจให้ฉันมาเห็นช่างกดดันและกระตุกใจฉันสิ้นดี จนความคิดเกือบไขว้เขว
“มะ เมื่อคืนนายอยู่กับฉันทั้งคืน เมื่อเช้าก็ด้วย...” ทั้งที่ฉันพยายามหาข้อแก้ต่างให้เขาพ้นจากข้อสงสัยขอ
