เวลา 22.10 น.
“กินซะ” กระป๋องน้ำอัดลมซึ่งเราช่วยกันกดระหว่างทางหลบหนี ถูกโยนส่งมาให้ฉันซึ่งกำลังนั่งห้อยขารับลมอยู่บนที่สูง สถานที่ที่ไม่มีใครนอกจากเราเท่านั้นที่จะพากันย่างกรายเข้ามา
“ขอบใจ…” ฉันตอบรับเสียงติดตลกและยอมเปิดฝากระป๋องน้ำอัดลมในมือยกขึ้นกระดกแก้กระหาย โดยที่ข้างกายค่อยๆ ถูกเติมเต็มที่ว่างด้วยใครอีกคนซึ่งทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“เห็นหน้าคนที่สนามกีฬาตอนเห็นนายไหม ฮ่ะๆ พวกเขาตลกนะว่าไหม?” ฉันถามเขาพลางกลั้นหัวเราะ เพราะยังรู้สึกตลกไม่หาย เวลานึกถึงสีหน้าเหลอหลาของผู้คน ยามที่ JOKER พาฉันวิ่งผ่านหน้าพวกเขาไป
“ตลก...แต่ไม่เท่าเธอตอนนี้หรอก” ปากเขาบอกตลก แต่น้ำเสียงกลับไม่ได้ฟังแล้วรู้สึกตาม
“ความจริงแล้ว ใช้ชีวิตบ้าๆ แบบนี้มันก็ไม่เลวเท่าไหร่ว่าไหม เหมือนได้ออกกำลัง...อะ” ฉันพยายามปรับตัวเพื่อให้กลมกลืนกับความคิดเขา แต่อีกฝ่ายกลับเลือกที่จะหยุดเสียงพูดคุยลงด้วยการเอียงหัวพิงลงบนไ
