ชะตารักมิอาจปล่อยวาง

ตอนที่ 7 มองเจ้าผิดไป

เมื่อเสียงร้องไห้ของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นมาภายในห้องปลุกให้บุรุษที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง เพียงแค่เขาพบกับสภาพภายในห้องที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ สายตาคมกวาดมองไปทั่วทั้งห้อง ก็ได้พบเข้ากับร่างบอบบางของสตรีนางหนึ่งที่นั่งร้องไห้อยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนที่เขานอนอยู่

เมื่อหูจ่านอี้สำรวจร่างกายของตนเองอย่างถี่ถ้วน ทั่วทั้งสรรพางค์กายก็ชาวาบไปทั้งตัว เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นมากุมศีรษะทั้ง 2 ข้าง เพื่อทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ในขณะที่เขาต้องการจะมาคุยกับซ่งเจียเชิน เพื่อให้นางย้ายออกไปจากภายในจวนแห่งนี้ เพื่อให้ความสัมพันธ์ของเขาและหูเย่เหยาจะได้ดีขึ้นเสียที ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบอย่างไม่สามารถควบคุมตนเองได้ และเมื่อมาถึงยังเรือนของซ่งเจียเชิน เขาจึงได้ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยเข้า

ทั้งๆ ที่นางต่อสู้ขัดขืนแต่เขาที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษกลับกระทำการหักหาญน้ำใจข่มเหงนาง เพื่อสนองความต้องการของตนเองอย่างไม่น่าให้อภัย สายตาของเขาในขณะที่จ้องมองไปยังแผ่นหลังบอบบางนั้นของซ่งเจียเชิน จึงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"เจียเชิน ข...เป็นข้าที่กระทำการหักหาญน้ำใจของเจ้า เจ้าอย่าได้ร้องไห้ไปเลยต่อแต่นี้ ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเจ้าเอง" หูจ่านอี้เลื่อนมือหนาของตนเองไปสัมผัสที่ไหล่บางอันสั่นเทานั้นของนางอย่างปลอบประโลม

ในเมื่อเรื่องราวเกิดขึ้นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถมีข้ออ้างใดที่จะผลักไสนางออกไปได้อีก เพราะทุกอย่างเกิดจากตัวเขาเอง ที่เป็นผู้กระทำการชั่วช้าเช่นนั้นต่อนาง โดยที่นางหาได้มีความ ยินยอมแต่อย่างใด

ซึ่งเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ จะต้องมีผู้วางแผนเอาไว้เป็นแน่ เขาถูกวางยาปลุกกำหนัด จึงไม่สามารถเป็นตัวของตนเองได้ และเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งแรกนั้นเขาก็คงตกอยู่ในแผนการของคนเหล่านั้น ที่วางแผนจะให้เขาและหูเย่เหยา เกิดความหมางใจกันโดยใช้ซ่งเจียเชิน… แต่จะเป็นผู้ใดเล่าที่จะได้รับผลประโยชน์จากเรื่องราวเหล่านี้ เขาไม่สามารถคิดออกจริงๆ ว่าเป็นผู้ใด

"พี่เขยท่านก็รู้ว่าพี่ใหญ่ในตอนนี้รู้สึกเช่นไร ข้าไม่อยากถูกรู้สึกรังเกียจไปมากกว่านี้" ซ่งเจียเชินกล่าว ออกมาทั้งที่ไม่ยอมหันหน้ามาสบตากับเขา

นางยังคงไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจาก นัยต์ตาได้ ร่างอันบอบบางสั่นเทาไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ การแสดงออกมาเช่นนี้ของนาง ยิ่งทำให้หูจ่านอี้รู้สึกผิดต่อนางมากยิ่งขึ้น

เขาจึงทำได้เพียงโอบกอดนางไว้จากทางด้านหลังอย่างเงียบๆ อยู่เช่นนั้น...

หลังจากที่หูจ่านอี้ได้ตัดสินใจ ที่จะยกซ่งเจียเชิน ขึ้นมาเป็นฮูหยินรอง การประกาศออกไปให้ทั่วทั้งพรรคมังกรทะยานฟ้า ได้สร้างความไม่พอใจให้กับหูเย่เหยาเป็นอย่างมาก นางถึงกับย้ายออกไปหลังจากทราบเรื่อง

แต่ไม่ว่าหูจ่านอี้ จะใช้ความพยายาม อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ให้นางทราบด้วยวิธีใด นางก็ปฏิเสธที่จะพบหน้าเขาไปเสียทุกครั้ง จนวันหนึ่งในขณะที่เขาร่วมปรึกษาหารืออยู่กับหัวหน้าคนอื่นๆ ในพรรค ก็ได้มีคนมารายงานถึงเรื่องที่ทำให้เขาต้องหัวใจสลาย

ภาพฮูหยินของตนเองกำลังนอนร่างกายเปลือยเปล่าอยู่กับบุรุษบนเตียง ได้สร้างความเดือดดาลและอับอายให้กับเขาเป็นอย่างมาก เพราะการมาเห็นภาพอันไม่ควรนี้ ยังมีหัวหน้าของคนในพรรคคนอื่นๆ ติดตามมาด้วย

"หูเย่เหยา เจ้ายังมียางอายอยู่อีกหรือไม่ เจ้ากล้าทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไร นี่เจ้าคิดว่าการทำเช่นนี้ จะเป็นการเอาคืนในสิ่งที่ข้าทำผิดต่อเจ้าเช่นนั้นหรือ" เหล่าบุรุษคนอื่นๆ ที่เห็นเหตุการณ์ในครั้งนี้ต่างส่ายหัว และรู้สึกอับอาย ที่นายหญิงของพรรคทำตัวเช่นนี้

เมื่อหูเย่เหยาลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกตะลึงที่เห็นภาพเบื้องหน้า และยังสภาพร่างกายอันเปลือยเปล่าของตนเองกับบุรุษที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงอย่างหน้าไม่อาย นางให้รู้สึกมึนงงสับสนไปชั่วขณะ และคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

นางอยู่ในจวนที่ซื้อมาใหม่พร้อมกับบุตรสาว และซ่งเจียเชินก็ได้มาพบกับนางที่จวน และเรื่องราวต่อจากนั้น นางก็ไม่สามารถจดจำสิ่งใดได้อีก

"ไม่จริง!!! " ทันใดนั้นดวงตาของนางก็พลันเบิกกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง นางสามารถประมวลถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

"เป็นซ่งเจียเชิน ที่เป็นผู้วางแผนเรื่องราวทั้งหมด" หูเย่เหยา กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ราวกับมีก้อนจุกอยู่ในลำคอ

"เจ้ายังจะกล้าใส่ร้ายนางอยู่อีกหรือ มิใช่เป็นตัวเจ้าเองหรือที่กระทำเรื่องไร้ยางอายนี้ด้วยตัวเจ้าเอง เพียงเพื่อต้องการที่จะแก้แค้นข้า ทำเช่นนี้คิดว่ามันสมควรแล้วหรือ หูเย่เหยาข้ารู้สึกผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก" หูจ่านอี้ค่อยๆ หลับตาลง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเจ็บปวดและผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน เขาค่อยๆ หันหลังเดินออกมาจากภายในห้องนั้นอย่างอ่อนแรง

"หูจ่านอี้นี่ท่านไม่มีความเชื่อใจในตัวข้าเลยเช่นนั้นหรือ คิดว่าสตรีเช่นข้าจะทำเช่นนี้ได้จริงๆ หรือ" นางกรีดร้องออกมาไล่หลังผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีออกไปอย่างเจ็บปวด

"ท่านไม่เชื่อใจข้าเลยหรือ" บนใบหน้าของนางแสดงออกมาถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน แต่เมื่อตั้งสติได้ หูเย่เหยาจึงหันไปใช้สายตาอำมหิตจ้องมองไปที่บุรุษข้างกายอย่างเยียบเย็น

มือบางของนางกดไปที่คอหอยของบุรุษผู้นั้นอย่าง แรง พร้อมกับใช้น้ำเสียงเย็นถามคำถามกับบุรุษผู้นั้นออกไปอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ "บอกมาผู้ใดที่เป็นคนสั่งให้เจ้าทำเรื่องเช่นนี้"

ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นขาวซีดขึ้นมาทันใด เขารีบละล่ำละลักกล่าวออกไปก่อนที่จะขาดอากาศหายใจ " ข้าเป็นบุรุษที่ออกมาหาความสำราญเช่นบุรุษทั่วไป เมื่อเข้ามาที่ห้องนี้ ก็พบว่ามีสตรีนอนเปลือยกายรออยู่ เจ้าจะให้ข้าเข้าใจว่าเช่นไร ข้าก็คิดว่าเจ้าเป็นสตรีในหอโคมเขียวที่ถูกจัดเตรียมมาไว้ให้คุณชายอย่างข้าได้เสพสมเพียงเท่านั้น"

"เจ้าคิดว่าข้าโง่เขลา ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ" มือของนางค่อยๆ เพิ่มแรงกดไปที่คอหอยของบุรุษตรงหน้ามากขึ้น จนใบหน้าของบุรุษผู้นั้นในตอนนี้เปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ เพราะขาดอากาศหายใจเขาพยายามตะเกียกตะกาย ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

แต่ด้วยความที่ไม่เป็นวรยุทธ์ จึงไม่สามารถทำอันใดกับหูเย่เหยาได้ เมื่อไร้ซึ่งหนทางจะต่อสู้ จึงทำให้เขาค่อยๆ หยุดการเคลื่อนไหวของตนเองลง เปลือกตาของเขาค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ

เมื่อหูเย่เหยาเห็นว่าไม่สามารถคาดคั้นหาความจริงอันใดได้จากบุรุษตรงหน้า นางจึงปล่อยมือของตนเองออก และลุกขึ้นมาสวมใส่อาภรณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว

เมื่อบุรุษผู้นั้นถูกปล่อยเป็นอิสระ เขาจึงรีบหอบหายใจเพื่อเอาอากาศเข้าไป อย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นหูเย่เหยา จ้องมองมาที่ตนเอง โดยใช้สายตาลุ่มลึก เขาจึงได้แต่รีบก้มหน้าลง เพื่อหลบสายตาน่ากลัวนั้น

"เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปโดยง่าย"

นางค่อยๆ เดินเข้ามายังเบื้องหน้าของบุรุษผู้นั้นช้าๆ ท่าทีที่ดูคุกคามเช่นนี้ของนางได้สร้างความหวาดกลัวให้กับเขาอยู่ไม่น้อย เขาค่อยๆ ถอยหลังไปจนแผ่นหลังติดกับฝาผนังห้อง ความหวาดกลัวได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน

หูเย่เหยาก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหูของบุรุษผู้นั้นโดยใช้น้ำเสียงเยียบเย็น "ข้ารู้ว่าแท้จริงแล้ว เรื่องราวมันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้ากล่าวมา"

เมื่อดังกล่าวจบนางก็ใช้สันมือตบไปที่หลังคอของบุรุษผู้นั้นจนเขาสลบไป "ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ ซ่งเจียเชิน"

หูเย่เหยาก้มลงสำรวจร่างกายของตนเองอีกครั้ง นางรู้ว่านี่ต้องเป็นการจัดฉาก ขึ้นมาอย่างแน่นอน และนางก็หาได้มีความสัมพันธ์อันใดกับบุรุษผู้นั้น เพราะอย่างน้อยๆ การที่บุรุษและสตรีมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน นางจะต้องรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายไม่มากก็น้อย แต่ในตอนนี้นางไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

นั่นจึงทำให้นางรู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพียงการถูกจัดฉากขึ้น และบุรุษผู้นั้นก็กำลังโกหกนางอยู่อย่างแน่นอน