“ลุงขอโทษนะ ลุงไม่ได้นอนที่บ้านด้วยแล้วนะครับ พอดีว่าลุงมีเรื่องต้องไปทำ”
เด็กหญิงสวรินทร์ได้ยินว่าเขาจะไป ก็เอียงคอถามอย่างไร้เดียงสาไปว่า “สำคัญมากกว่าน้องอีกหรือคะ”
เบญจมินทร์ยิ้มฝืน ๆ เขาไม่ได้ตอบว่าสำคัญหรือไม่ แล้วพูดเลี่ยงไปว่า
“ลุงไปนะครับ”
เขาบอกแล้วเดินไว ๆ กลับไปที่รถของเขา แล้วขับจากไปในทันที วสุกัญญามองตามหลังด้วยสายตาไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน แววตาของเขาถึงได้ดูวิตกกังวลขนาดนั้น ถอนลมหายใจออกมาเบา ๆ มองไปยังลูกสาว
ทางนี้ก็น่าเป็นห่วงเหมือนกัน แม้ว่ารถของเบญจมินทร์จะขับออกไปนานแล้ว แต่แม่ตัวดีก็ยังคงยืนมองออกไปที่นอกบ้านอยู่แบบนั้น จนเธออดใจหายไม่ได้ ต้องเข้าไปพูดคุยหยอกล้อกับลูก พาออกมาจากอาการอาลัยอาวรณ์เบญจมินทร์ให้ได้
เธอที่เป็นแม่ รู้นิสัย รู้วิธีจัดการกับอารมณ์ของลูกเป็นอย่างดี แล้วก็ใช้เวลาไม่นานจากนั้น แม่ตัวดีก็กลับมาร่
