... แล้วทำทีเดินเลี่ยงออกไปให้พ้นหน้าบ้าน ก่อนจะปักหลักยืนคุยที่ตรงนั้น
จนเห็นว่าพร้อมคุยแล้วก็บอกให้นวลน้อมพูดธุระออกมาได้เลย
“ตาเบญยังมาที่นี่อยู่ใช่ไหม” นวลน้อมถามก่อนจะเริ่มเจรจาอะไรด้วย วสุกัญญาใช้เวลาขบคิดคำตอบครู่เดียวก็พยักหน้าพร้อมกับตอบรับออกไปสั้น ๆ ว่า “ค่ะ”
“จะต้องให้ฉันบอกเธออีกกี่ครั้งว่าอย่ายุ่งกับตาเบญ”
วสุกัญญาส่ายหน้าก่อนถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนที่จะอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ
“ฉันพยายามไม่ยุ่งกับเขาแล้ว แต่…”
“นี่เธอจะบอกว่าลูกชายฉันเสี้ยนเอง ขาดเธอไม่ได้ จนต้องตามมาหาเธอถึงที่นี่ อย่างนั้นใช่ไหม”
วสุกัญญาไม่อยากต่อปากต่อคำ และเสียเวลาคุยตรงนี้นานหญิงสาวมองเข้าไปในบ้าน ก่อนจะพยักหน้ายินยอมตอบรับไปว่า
“ฉันจะพยายามไม่ให้เขามาที่นี่อีกค่ะ หมดธุระแล้วใช่ไหมคะฉันจะได้กลับเข้าบ้าน”
นวลน้อมพูดอะไรไม่ออก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ตนมาเจอหน้ากับผู้หญิงของลูกชาย
นวลน้อมรู
